Μια αριστουργηματική ψυχογραφία των ιερών στιγμών με τις αντιθέσεις των καιρών από την μαιτρ του είδους Ήρα Αλ. Κάζογλη
Το Χρονογράφημα της Δευτέρας στην *Α*
με την Ήρα Αλ. Κάζογλη, Δικηγόρο – Λογοτέχνη
Ταξίδι δίχως τέλος
Αν η μνήμη είχε ήχο, ποια μελωδία άραγε θα μας συντρόφευε σ’αυτό το ταξίδι μέσα από το Μεγαλοβδόμαδο, προς την ανύψωση της Αναστάσεως;
Προσπαθώντας να πιάσουμε το νήμα της κατάνυξης και της περισυλλογής στις Μεγαλοβδομαδιάτικες λειτουργίες, μας συντροφεύει η λάμψη των χλωμών κεριών και η μελωδική φωνή του ψάλτη στο ψαλτήρι, η μελαγχολία και ο περίεργος ζόφος της Μεγάλης Παρασκευής που πάντα μας τυλίγει, σαν νοσταλγία για κάτι που χάσαμε ή για κάτι που ακόμη δεν γνωρίσαμε. Η ζωή κι ο θάνατος σε αέναο κύκλο.
Κι έπειτα, στην Ανάσταση, μας συντροφεύει ο ήχος απ’ τις καμπάνες που σημαίνουν θριαμβικά, πυροτεχνήματα φωτίζουν τον ουρανό, κι όμως, καθώς γυρίζουμε σπίτι φέροντες το Άγιο Φως στις λευκές μας λαμπάδες, το σκοτάδι μοιάζει πιο πυκνό. Αν δεν κατανοήσουμε τον δικό μας, προσωπικό, αναστάσιμο ήχο.
Αν δεν νιώσουμε πως η ανάσταση είναι μια πράξη απελευθέρωσης της έμβιας ύπαρξής μας, μια φωτεινή ελικοειδής κλίμακα ανύψωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μέσα από τη δύναμη της χριστιανικής παράδοσης και της εξέλιξης του Θείου Πάθους, που μας αφορά πέρα για πέρα. Ένα ταξίδι δίχως τέλος στα μελλούμενα, με τη δική μας μελωδία.
Καμωμένη από τις μέρες που πέρασαν κι εκείνες που θάρθουν, χορογραφημένη από τους ανθρώπους που μαζί τους ζήσαμε, γελάσαμε, ευχηθήκαμε. Κάποιοι μας λείπουν, παίρνουν δικαιωματικά τη θέση τους εντός μας, οι άλλοι όμως είναι εδώ, ζητούν και μας δίνουν το φιλί της Αγάπης.
Προσωπικά, το Πάσχα καλλιεργώ μια προσωπική, αταξινόμητη νοσταλγία, ένα είδος αειθαλούς πένθους, αλλά αυτό αφορά μόνο εμένα. Παρ’ όλα αυτά, η αναστάσιμη βεβαιότητα ως πολλαπλή δοκιμασία αντοχής επιβάλλει τη μόνη αλήθεια, τη νίκη της ζωής μέσα στο λαμπρό πασχαλινό φως.
Η.Κ.