Και ο παλαιστινιακός λαός? {ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ – ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΙΟΝΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΊ΄ΔΗ}
ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ – ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΙΟΝΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΊ΄ΔΗ **************************************************
<<Και ο παλαιστινιακός λαός?>>
{Τρίτη, 10 Οκτωβρίου 2023 10:19}
Εκρήκεις στη Γάζα από ισραηλινούς βομβαρδισμούς, που ακολούθησαν το μακελειό που προκάλεσε η Χαμάς στο Ισραήλ.
88888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
Πόσο καιρό έχουμε να ακούσουμε Έλληνα πολιτικό να μιλά για τον παλαιστινιακό λαό; Όλοι ξέρουν την απάντηση. Ακόμη κι έτσι όμως, οι δηλώσεις του πρωθυπουργού, από τις οποίες απουσιάζει η παραμικρή μνεία στην ανάγκη επίλυσης του ισραηλινο-παλαιστιανικού προβλήματος κι αναφέρονται μόνο στο δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ (το οποίο έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται με τον φόνο εκατοντάδων κατοίκων της Γάζας) σκανδαλίζουν.
Όχι πως οι επιθέσεις της Χαμάς εναντίον ισραηλινών αμάχων δεν είναι καταδικαστέες. Εξίσου καταδικαστέες όμως είναι οι εδώ και χρόνια επιθέσεις του ισραηλινού στρατού στη Δυτική όχθη ―εκείνες του περασμένου Αυγούστου π.χ. στην πόλη Τζενίν. Επίσης καταδικαστέες είναι οι συνθήκες ζωής που το Ισραήλ έχει επιβάλει στη Γάζα ― πλήρης αποκλεισμός των συνόρων, νερό κι ηλεκτρικό με το σταγονόμετρο κ.ά. Για όλα αυτά ούτε ο πρωθυπουργός ούτε οι κεφαλές της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν τίποτε να πουν. Ούτε φυσικά για τους ισραηλινούς εποίκους της Δυτικής όχθης που, στο όνομα της αυτοάμυνας (!), επιτρέπουν στις περιπόλους τους να πυροβολούν εναντίον παιδιών, γυναικών ή βοσκών που απλώς τυχαίνει να ποιμαίνουν τα ποίμνιά τους κοντά σε εδάφη που τους ανήκουν μεν αλλά τους έχουν κλέψει οι έποικοι.
Ούτε ο πρωθυπουργός ούτε οι κεφαλές της Ε.Ε. έχουν ζήσει, όπως εγώ, πεντέμιση χρόνια στην Ιερουσαλήμ. Δεν έχουν επομένως γνωρίσει οικογένειες μέλη των οποίων συνελήφθησαν μια μέρα από την ισραηλινή αστυνομία κι έμειναν χρόνια στη φυλακή επειδή απλώς κάποιος τους κατήγγειλε για τρομοκρατική δράση χωρίς να προσκομίσει το παραμικρό επιβαρυντικό στοιχείο. Δεν έχουν γνωρίσει τη σκληρή πραγματικότητα του περίφημου Τείχους που, μεταξύ άλλων, χώρισε χωράφια στη μέση και που οι ιδιοκτήτες τους, για να πάνε στο μέρος που βρίσκεται πέρα από το Τείχος πρέπει να κάνουν αξημέρωτα ακόμα και 30 χλμ. για να περάσουν από τη φυλασσόμενη πύλη ― χωρίς να τα καταφέρνουν πάντα γιατί π.χ. εκείνη την ημέρα το καπρίτσιο του φρουρού ήταν να μην πάει στο πόστο του. Δεν έχουν γνωρίσει τις ταπεινώσεις που υφίστανται δύο φορές την ημέρα Παλαιστίνιοι της Ιερουσαλήμ που πηγαίνουν για δουλειά στη Ραμάλα ή σε άλλα μέρη της Δυτικής όχθης και πρέπει να περάσουν από το περίφημο check point του Qualandia. Δεν ξέρουν τι θα πει να μένεις στο Τζενίν, να βλέπεις από εκεί τα περίχωρα της Χάιφας όπου μένουν οι συγγενείς σου αλλά να μη μπορείς να πας να τους δεις. Θα έπρεπε όμως να ξέρουν πως αυτοί που αποκαλούν συλλήβδην «τρομοκράτες» αγωνίζονται εδώ και δεκαετίες για πράγματα στοιχειώδη: ένα κράτος κυρίαρχο ―κι όχι ένα κράτος σαν αυτό που τους έχει επιβάλει το Ισραήλ, δηλαδή χωρίς στρατό, χωρίς παραγωγή ηλεκτρικού, χωρίς έλεγχο των υδάτινων πόρων, διάτρητο από συνοκισμούς ή και ολόκληρες πόλεις εποίκων, χωρίς τη δυνατότητα να ελέγχει και να προστατεύει το ίδιο τα σύνορά του, χωρίς να έχει πρωτεύουσα την πόλη που αυτό επιθυμεί, χωρίς την κυβέρνηση που οι πολίτες θέλουν.
Οι επιθέσεις της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου μας αναγκάζουν να θυμηθούμε όλα αυτά για τα οποία αγωνίζονται. Επίσης, όπως είπε ο Gideon Levy, αρθρογράφος της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz, οι επιθέσεις έμαθαν στους Ισραηλινούς τι έχουν υποστεί κι εξακολουθούν να υφίστανται οι Παλαιστίνοι από τους ίδιους· να τους θυμίσουν επίσης ότι δεν πρόκειται για κατώτερα όντα αλλά για ανθρώπους με αξιοπρέπεια που ζητούν αυτό που οι Ισραηλινοί απέκτησαν το 1948 όταν ίδρυσαν το κράτος τους. Εύχομαι, μαζί με τον Levy, ο πόνος και των δύο πλευρών, να γίνει αίτημα κι επιταγή για να λυθεί επιτέλους το πρόβλημα.
Αυτή είναι η κατεύθυνση προς την οποία θα έπρεπε να εργαστούν τόσο η Ευρώπη όσο και η Ελλάδα που, εδώ και μερικά χρόνια έχει στενή σχέση με το Τελ Αβίβ. Βεβαίως οι διεθνείς συνθήκες δεν ευνοούν κάτι τέτοιο: μετά την έναρξη του πολέμου της Ουκρανίας, ένας νέος διπολισμός αρχίζει να ανατέλλει, ό,τι χειρότερο δηλαδή μπορεί να συμβεί σε ηγέτες και εν γένει ανθρώπους που θέλουν να διατηρούν την ευθυκρισία και την προσήλωση στις αρχές τους. Ο διπολισμός οδηγεί σε μανιχαϊσμό και τυφλώνει. Λόγος παραπάνω για να έχουμε τα μάτια ανοιχτά: η Χαμάς μπορεί να είναι σύμμαχος του Ιράν αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να ξεχάσουμε την ουσία του ισραηλινο-παλαιστινιακού προβλήματος.
Τελειώνω με μια πολύ σύντομη παρατήρηση σχετικά με την κατάχρηση της λέξης «τρομοκράτης». Πόσοι ξέρουν ότι όταν ξεκίνησαν την Επανάσταση του 1821, οι Ευρωπαίοι αποκαλούσαν τους Έλληνες τρομοκράτες; Κι ότι η πρώτη μεγάλη διπλωματική νίκη των Ελλήνων ήταν να τους αναγνωριστεί η αξιοπρέπεια του «εμπολέμου»; Στη δημόσια ρητορική η λέξη «τρομοκράτης» τείνει να χρησιμοποιείται για κάθε σχεδόν αντίπαλο. Δεν καταλαβαίνουμε όμως πως έτσι όχι μόνο τον υποτιμούμε αλλά επιτρέπουμε σε εαυτούς και άλλους μια αντιμετώπιση πέρα από τα όρια του δικαίου του πολέμου ― αυτό ακριβώς που κάνει σήμερα το κράτος του Ισραήλ εναντίον των κατοίκων της Γάζας. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή, περίσκεψη: βαφτίζοντας τρομοκράτες τους μαχητές της Χαμάς όχι μόνο δεν βοηθάμε να λυθεί το πρόβλημα αλλά ανοίγουμε το δρόμο στη βαρβαρότητα.