Η συμπατριώτισσα Συγγραφέας Σοφία Δ. Αγραπίδη αποχαιρετά την Φώφη Γεννηματά
Μετά το ύστατο χαίρε..
Η απώλεια της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά βύθισε αδιαμφισβήτητα στο πένθος εκτός από την αξιοσέβαστη οικογένειά της, τους φίλους και συγγενείς της, τους συνεργάτες της, άτομα απ’ τον πολιτικό της χώρο καθώς και χιλιάδες ανθρώπους της ελληνικής κοινωνίας. Ανάμεσα στους τελευταίους υπάρχουν αυτοί που πόνεσαν αληθινά για τον τόσο σύντομο χαμό της και δεν σχετίζονται με το κόμμα. Ο συναισθηματισμός λειτουργεί ανεξάρτητα και διαφορετικά για τον καθένα. Η γυναίκα αυτή ξεχώριζε για το ήθος της, για την ευγενέστατη, λεπτή, διακριτική συμπεριφορά της και ταυτόχρονα για την μεγάλη της εσωτερική δύναμη. Ήταν κοντά στον άνθρωπο χωρίς να χρησιμοποιεί τον φιλανθρωπικό της ρόλο, όπως δεν χρησιμοποίησε το θέμα της ασθένειάς της, χαρακτηριστικά αξιοπρέπειας. Είναι βέβαιο από τις αρχές που είχε αναστηθεί, από τις αξίες που της μεταλαμπάδευσαν οι εξαιρετικοί γονείς της πως όποιον ρόλο κι αν αναλάμβανε η προσφορά της στην κοινωνία θα ήταν δεδομένη. Στο γεγονός του τελευταίου αντίο στις 27 Οκτωβρίου, δεν ήταν λίγα τα πρόσωπα κάθε ηλικίας που περίμεναν βουρκωμένα, που δάκρυσαν καθόσον η ενσυναίσθηση μας κάνει να βιώνουμε τις χαρές και τις λύπες των συνανθρώπων κι όχι απλά να τις αντιμετωπίζουμε ως μια συνηθισμένη είδηση. Έτσι, το χαμόγελό της, τα παιδιά της στην τρυφερή ηλικία της νιότης, του μετεφηβικού περάσματος, της εφηβείας, ο αξιότιμος σύζυγός της, η εκλεκτή αδερφή της, αλλά ταυτόχρονα η σκέψη πως καθημερινά κι άλλες γυναίκες, μάνες, σύζυγοι φεύγουν….αγκαλιά με το θεριό, δημιούργησαν την ευσυγκίνητη ατμόσφαιρα , την ευσυγκίνητη αντιμετώπιση. Δεν ήταν λίγοι δε, αυτοί που ξανάζησαν τα θλιβερά προσωπικά τους βιώματα.
Κλείνοντας, πιστεύω πως είναι ασέβεια σε κάθε άνθρωπο που φεύγει, η κακώς νοούμενη κριτική για το πώς, ποιοι και γιατί έκλαψαν…Είναι τραγικό για δημοσιογράφους, βοηθούς, κανάλια ή για τον οποιοδήποτε να στηλιτεύει τον συναισθηματικό κόσμο καθενός. Το δεδομένο για τα δημοφιλή πρόσωπα είναι ότι εκπροσωπούν το κοινωνικό σύνολο με το οποίο έχουν κοινά βιώματα, όπως η εκλιπούσα με τις γυναίκες που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται με τον καρκίνο. Όποιος πόνεσε γι’ αυτό το αληθινό χαμόγελο, δεν σημαίνει ότι δεν πονάει για τις καθημερινές πληγές του κόσμου, για τα πικρά γεγονότα της κοινωνίας.
Ηθικό χρέος όλων είναι να αφήνουμε τους ανθρώπους που προχωρούν στην αιωνιότητα να αναπαύονται.
Με αγάπη και σεβασμό
Σοφία Δ. Αγραπίδη
Υπξκος Σ.Ξ (εα) – Συγγραφέας