Το ποίημα της Κυριακής *** Με τη ματιά και την πένα της Ηλείας συγγραφέα Καλλιόπης {Λίτσας} Ι. Δημητροπούλου
Το ποίημα της Κυριακής
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, συγγραφέας
ΤΟ ΙΟΝΙΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Ο ποιητής του Ιονίου κάλλους, ο Σπύρος Ζαχαράτος, έχει ενσωματώσει στην ποιητική του φαρέτρα όλο το φως του Ιονίου και το μεταπλάθει σε άξιο λόγο, με κοινωνική ευαισθησία, με όραμα, με ποιητικό ήθος και με υπερβατικότητα. Με υψηλό το φρόνημα της αντίστασης και του αγώνα ποιεί, φωτίζοντας με την ιδιαίτερη ματιά του τον Άνθρωπο. Τα “θέλω” του ποιητή για αυτή τη μικρή χώρα, για τα μικρά θαύματα, για τα οράματα του ανθρώπου, ορθώνονται διαχρονικά και παγκόσμια.
Ας τον απολαύσουμε και ας τον ακολουθήσουμε στην ποιητική του ειλικρίνεια και προτροπή!
Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ, ΣΠΥΡΟΣ ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ
Μνήμη Γιώργου Σεφέρη
Θέλω,
το δάκρυ του Κόσμου
να στεγνώσει.
Θέλω,
να κάνουμε την πέτρα
ν’ ανθίσει.
Κι ας ξεθωριάσουν
τα όνειρα.
Να υποκλιθούμε
Στους κάκτους,
που αντιστέκονται.
Να κρατήσουμε όρθιους
τους ανθρώπους,
απροσκύνητους.
Αυτή η χώρα,
αβάσταχτη ομορφιά,
πόνος μας μεγάλος.
Κόκκινος λεκές
Στ’ άσπρα πουκάμισα
των κοριτσιών.
Για μιαν Ελένη,
με τα σκαριά των Ποιητών
θα ταξιδεύει.
Αυτή η χώρα,
των βράχων Μητέρα
ανάγλυφη.
Μικρογραφία της γης.
Του θαύματος…
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Μικρή ποιητική εξόρυξη η “Πεμπτουσία του φωτός” του Σπύρου Ζαχαράτου. Συνδιαλέγεται με την ποίηση του μεγάλου αρχιερέα της ποίησης, με την ποιητική μαγεία του Γιώργου Σεφέρη. Οι στίχοι του Σ. Ζαχαράτου αγγίζουν με την ευαισθησία τους και το ευγενές πάθος το ανθρώπινο στοιχείο και τον αναγνώστη.
Βαθιά ανθρώπινος, βαθιά φιλοσοφημένος, βαθιά στοχαστικός, βαθιά κοινωνικός ο ποιητής. Επεξεργάζεται τη ζωή και τη φύση και την προσφέρει στον αναγνώστη με απέριττο, περιεκτικό, ουσιαστικό και στοχαστικό βλέμμα. Το δισκοπότηρο του κάλλους της γραφής του το προσλαμβάνει από το Ιόνιο φως.
Τα μικρά και τα μεγάλα θαύματα της φύσης, της ζωής και της πνευματικής ανησυχίας του μετουσιώνονται σε κοινωνική και σε ανθρώπινη ποίηση. Απροσκύνητος ο άνθρωπος σε ετούτη τη χώρα της ομορφιάς και του πόνου, μας μηνύει ο ποιητής, απροσκύνητη σαν τους κάκτους της που αντιστέκονται!