Πραγματικά, όπως λέει η εκλεκτή συνεργάτιδά μας Ήρα Αλ. Κάζογλη, στο θαυμάσιο χρονογράφημα – ψυχογράφημα, χωρίς οξυγόνο δεν υπάρχει ζωή!
Το Χρονογράφημα της Δευτέρας
με την Ήρα Αλ. Κάζογλη
Οξυγόνο
Τίτλος θεατρικού έργου, γραμμένο πριν από είκοσι χρόνια από εκπρόσωπο της νέας ρωσικής δραματουργίας, το “Οξυγόνο” κι όμως τόσο επίκαιρο. Μέχρι πριν λίγες μέρες παιζόταν στην Αθήνα, ένα έργο – αντίδοτο στην “ψυχοπολιτική ασφυξία”, όπως λέει ο έλληνας σκηνοθέτης της εμπνευσμένης παράστασης αυτής.
Δεν θα αναφερθούμε στη σκηνοθετική ματιά ούτε στον τρόπο που οι ερμηνευτές υπηρέτησαν άρτια την παράσταση, αλλά στο ερώτημα που τη διέτρεχε και ήταν “τι είναι για σένα οξυγόνο;”, ερώτημα που ισορροπεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη διανοητική αναζήτηση.
Από έλλειψη οξυγόνου υποφέρουν όσοι αναπνέουν αέρα ρυπαρό, φτωχό σε οξυγόνο για καιρό. Ή κι αυτοί που πάσχουν από κάποια ασθένεια σχετική με το αναπνευστικό. Αυτά στην πεζή, κανονική πραγματικότητα. Υπάρχει όμως και η ασφυξία που προκαλείται, όπως λέει η παράσταση, από μεγάλη ψυχοπολιτική ταραχή από τα δεδομένα της εποχής.
Όταν κανείς βλέπει γύρω του ότι τα όρια υποχωρούν κι η ανθρώπινη ζωή απλά εξαφανίζεται, με σαρκασμό, ως ένα εμπόδιο σε σχέδια και επιδιώξεις, απεχθείς και επίφοβες.
Όταν τα γεγονότα γύρω μας μας χαμηλώνουν, μας οδηγούν προς τα κάτω, μας κάνουν μικρούς, να διακρινόμαστε με δυσκολία, ν’ανασαίνουμε με δυσκολία, σαν ένα μπαλόνι που ξεφουσκώνει, να μην μπορούμε να μιλήσουμε, να υπερασπίσουμε το οξυγόνο μας.
Γιατί αυτό κάνουν οι λέξεις. Υπερασπίζουν τη ζωή μας, η ζωή μας εγγράφεται στις λέξεις μας. Όμως οι λέξεις χωρίς οξυγόνο γκρεμίζονται, χάνονται και οι σκέψεις που τις έφτιαξαν και μένουμε ανυπεράσπιστοι και μετά δεν υπάρχουν ίχνη. Χωρίς οξυγόνο δεν υπάρχει ζωή.
Ακούμε μόνο, και μαθαίνουμε όσα μας λένε, πως η βία είναι ένας φυσικότατος τρόπος αντίδρασης απέναντι στην ίδια την ύπαρξη. Πως ο φυσικός μας κόσμος είναι ένα άγριο τοπίο χωρίς οξυγόνο. Μην τους πιστεύετε. Λένε ψέματα.
Η.Κ.