ΕΝΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΠΥΡΟ ΧΙΩΝΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ…
Στην πεζοπορία μόνη συντροφιά η σκέψη…
Η Άνοιξη φέρνει τη χαρά, φέρνει και τη λύπη…
Του ΑΝΚ
Κοιτάζω τα λουλούδια, τα φυτά, τη φύση ολάκερη καθώς περπατώ… Είναι μια φυγή η πεζοπορία και λειτουργεί σαν άθλημα και σαν πνευματικός προβληματισμός… Τι και αν όλα είναι φθαρτά και οδεύουν στην εξαφάνιση… Το ξέρουμε αυτό από τότε που καταλάβαμε ότι η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της! Δεν μπορείς να υπερβείς το φάσμα του θανάτου, όσο και αν περιφρονείς τα καθιερωμένα της μικροαστικής τάξης πραγμάτων… Όσο και αν αντιτάσσεσαι σε κάθε νέα τάξη πραγμάτων από τους ισχυρούς της γης… Θέλεις να φύγεις μακριά όσο και αν αψηφάς νόμους και διατάξεις… Και καθώς η μαγεία της φύσης οργιάζει κάθε Άνοιξη, σκέφτεσαι τι ωραία θάταν αντί της συμμετρίας και των συνεχών συμβιβασμών ως προς τα καθιερωμένα, να μπορούσε βιωματικά να λειτουργήσει ένας και μόνο Νόμος μέσα στην Αναρχία και την Αλληλουχία των πραγμάτων… Κάτι σε ωθεί να μιλήσεις σε όλα αυτά τα δημιουργήματα της Φύσης και η σκέψη σου διακόπτεται από τα έντονα γαυγίσματα των σκυλιών, καθώς για πρώτη φορά πήρα το δρόμο και περιτριγύριζα σε όλο τον Συνοικισμό του Τραγανού Πύργου μέχρι επάνω… Με ένα χαμόγελο διαρκείας χαιρετούσα πίσω από τα συρματοπλέγματα τα σκυλιά και τα ξέφρενα γαυγίσματά τους μου πήραν τα αυτιά… Μόνος περπατούσα και κάπου κάπου περνούσε από το δρόμο κάποιο αυτοκίνητο…
Τι ωραία που είναι να περπατάς μέσα στη φύση και να βλέπεις της Άνοιξης τα δημιουργήματα και τ΄ουρανού το γαλάζιο χρώμα… Και σκέφτεσαι πόση ατελείωτη ομορφιά θα είχε τούτος ο Κόσμος, με μια παγκόσμια Ειρήνη, αντί να σκοτώνονται οι άνθρωποι στους πολέμους των ανθρώπων! Σε πληγώνει αυτή η σκέψη, όταν για τη δημοκρατία και την ειρήνη έχεις αγωνιστεί στη ζωή σου… Όταν έχεις αψηφήσει κινδύνους και αυτό σου δίνει το αίσθημα μιας υπέρβασης του ανθρώπινου φόβου… Και όμως η φύση ανθίζει και ο θάνατος θερίζει… Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα έφυγαν τέσσερις συμπολίτες από το Κατάκολο που ζούσαν μόνιμα… Και σήμερα έφυγε ο καλός φίλος Σπύρις Χιώνης. Λίγο πιο μπροστά είχαμε χάσει επίσης έναν καλό φίλο, τον Θανάση Χαϊκάλη. Και οι δύο ήταν άνθρωποι του πνεύματος και δημιουργικοί… Με μεγάλη προσφορά στον τόπο τους για τα πολιτιστικά και λαογραφικά δρώμενα… Και λες και αναρωτιέσαι, γιατί τόσες λύπες αντί για χαρές συναντάς σε τούτη την πρόσκαιρη ζωή, που όσο βλέπεις τον τόπο και τα τοπία ανθισμένα στην Ανοιξιάτικη έξαρση της γέννησης και του ύστερου θανάτου, ξαναπιάνεις από την αρχή τα πράγματα και όταν ανταμώσεις έστω τυχαία ένα ερωτικό χαμόγελο, τότε επιστρέφεις ξανά στον κόσμο των ψευδαισθήσεων…
Δημοσιογράφος Αντρέας ΑΥΓ. Καπογιάννης – ΑΝΚ