Ένα εξαιρετικό ποίημα απότη νέα ποιητική συλλογή της συγγραφέα από Ηλεία Λίτσας Δημητροπούλου
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΑΝΑΣ
Μεταξύ ύπνου και βαρδάρη
ανάβει η αδερφή μου η σελάνα
την πυροστιά της στα πλακόστρωτα
και καταφτάνουν οι θείοι ποιητές
με τα ιερά τους σύνεργα
να με αποδομήσουν.
Πρώτος ο ποιητής από το Ζάντε
με τη «Φεγγαροντυμένη» του στην άβυσσο
κατεβαίνει τις σκάλες.
«Πώς από δω», τον ρώτησα.
«Να, σαν λαμπάδιασε κι ο ουρανός
κείτομαι στο χωμάτινο στρώμα
με τις κακογραφίες να παλεύω»
μ’ αποκρίθηκε.
Και παραπίσω ο ποιητής της Πρέβεζας
τον αναγνώρισα από το ψάθινο καπέλο
και το σιδερικό να σκανδαλίζει τον κρόταφο.
Στο χέρι σφιχτά η παλιά φωτογραφία
με τις φτερούγες του κάτω από τον ευκάλυπτο.
Aπό σκαλί σε σκαλί κι άλλοι
ο Σάρλ, ο Πωλ, ο Αρθούρος*
με τα στοιχεία ταυτότητάς τους σε απόγνωση
κουβαλούσαν ψήγματα ουρανού στο μέτωπο.
Ο Αλεξανδρινός στο πρώτο τo σκαλί.
«Αιδεσιμότατε», του λέω
«ξέρετε, ποια ώρα νυχτώνει ακριβώς;»
Σκούπισε τα γυαλιά του και
«όταν κυλάει το μεγάλο δάκρυ»
μ’ απάντησε.
*Mπωντλαίρ, Βερλαίν, Ρεμπώ
Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Aπό την νέα ποιητική συλλογή με τον τίτλο “Τα παιδιά της Σελάνας”, εκδόσεις “Δρόμων”.