Γράφει η Ραλένα Ρουσιάκη, 16 ετών
17 Νοέμβρη 1973. Η κορύφωση των αντιδικτατορικών κινητοποιήσεων, με πρωτοστατούσα τη νεολαία. Δεκάδες θάνατοι και χιλιάδες συλλήψεις.
Αυτές οι μέρες του Νοέμβρη σημάδεψαν μια γενιά, τη γέμισαν με ελπίδα αλλά παράλληλα με πόνο για τους νεκρούς και τους τραυματίες.
Η δική μου γενιά πάλι, ό,τι γνωρίζει το έμαθε από σχολικές εκδηλώσεις.
Συχνά αντιμετωπίζουμε τη μέρα αυτή ως αφορμή να “χάσουμε μάθημα” όπως οποιαδήποτε άλλη εθνική γιορτή.
Όμως το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Αποτελεί την επέτειο του αγώνα των νέων για την ελευθερία μας. Είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει πως ό,τι έχουμε δεν είναι δεδομένο, πως δεν χρειάζεται, ούτε και πρέπει, να αποδεχόμαστε ό,τι μας επιβάλλεται, πως έχουμε την δύναμη να αντισταθούμε. Η ανάμνηση αυτή μας ενώνει.
Όταν και μεις με τη σειρά μας κληθούμε να αντιδράσουμε, να επαναστατήσουμε, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τους αγωνιζόμενους φοιτητές του Νοέμβρη με τη σηκωμένη γροθιά στον αέρα και τη φωνή απ’ το ράδιο να αντηχεί:
<<Εδώ Πολυτεχνείο…>>
|