Το συγκλονιστικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου για την Ελληνίδα Αγρότισσα
Ποίημα Ρίτσου για την Αγρότισσα
Σαν ένιωσε πως ήρθε η ώρα της,
κάλεσε τους δυο γιους της κι έκανε τη διαθήκη της.
Μοίρασε δίκαια τα λιόδεντρα, τ’ αμπέλι, το μποστάνι, τη γελάδα, το γαϊδούρι.
Κι ύστερα κάλεσε τις
έγκυες νύφες της, να φτιάξουν τις λαμπάδες της ταφής της.
Απ’ τ’ αχυρένιο στρώμα της, το μάτι της νοικοκυράς επέβλεπε,
διόρθωνε, αυτό ή εκείνο, παρακολουθούσε τη δουλειά.
Τους όριζε σχήμα και μέγεθος, έδινε την καλή της συμβουλή.
Να ξέρουν, είπε, για τα βαφτίσια.
Σαν τέλειωσε κι αυτό, έκλεισε τα μάτια της,
μα δε μπορούσε ακόμη να πεθάνει.
Και τότε πρόσταξε ν’ ανάψουν τις λαμπάδες.
Στο γλυκύ τους φέγγος είδε τα χέρια της λιγνά, στεγνά,
πανίσχυρα, σαν των αγίων,
σαν ξερά δέντρα πού ’δωσαν πολύ καρπό.
Άγρια χέρια,
πελεκημένα απ’ τη λάτρα του σπιτιού και του αγρού.
Κείνη την ώρα, αγάπησε τα χέρια της.
Χαμογέλασε απόμακρα κι
αποκοιμήθηκε σα να ήταν είκοσι χρονών κορίτσι.
Οι δυο της νύφες
σταυρώσανε τα χέρια τους επάνω απ’ την κοιλιά τους
κι απόμειναν να την κοιτάζουν με τα νέα τους μάτια διάπλατα κι αδάκρυτα.
Ύστερα στρώσαν το τραπέζι,
βγήκαν στο κατώφλι, και φωνάξανε τους άντρες για το δείπνο.
Οι τέσσερις λαμπάδες φώτιζαν το μεγάλο καρβέλι.
Τώρα θα ξέραν, βέβαια, και για τα βαφτίσια.»
(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 3ος, Κέδρος)
****************************************
Σημ. ΑΥΓΗΣ Πύργου : Το ποίημα αυτό του μεγάλου Ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου, μαζί με την φωτογραφία που συμβολίζει την Γυναίκα Αγρότισσα, στάλθηκε από την δραστήρια και παραγωγικό ποιούσα έργο Πρόεδρο της Κοινότητας Μέλισσας Ηλείας Αλεξάνδρα Λυκοκανέλλου, άρθρο της οποίας για την Παγκόσμια Ημέρα της Αγρότισσας δημοσιεύσαμε στην Εφημερίδα μας πριν λίγες μέρες.