Το ποίημα της Κυριακής : «ΒΙΕΤΝΑΜ ΓΙΕ ΓΙΕ» *** Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ *** Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου, Φιλόλογος – ποιήτρια – συγγραφέας
Το ποίημα της Κυριακής
«ΒΙΕΤΝΑΜ ΓΙΕ ΓΙΕ»

Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, ποιήτρια, συγγραφέας
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
«Σαν το παράπονο στη φράση “εδώ και τώρα” / σαν το σπασμένο φαρμακείο στις δύο η ώρα / σαν το καμένο το γήπεδο, σαν το αμόκ της μηχανής σου / μέσα απ’ της βιτρίνας τα θρύψαλα ακούω την ψυχή σου…».
Σε άκουγε η ψυχή μας Νιόνιο της νιότης μας και θα σε ακούει όταν στενεύει ο καιρός… Καλό ταξίδι εκεί ψηλά στη συννεφούλα σου…
«ΒΙΕΤΝΑΜ ΓΙΕ ΓΙΕ»
Στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι
Πυρπόλησαν το ρύζι
Στη Σαϊγκόν δεν μπόραες να ζήσεις
Δε σου `φτανε ο αέρας για να ζήσεις
Τώρα, κρυμμένος στο ποτάμι, ανασαίνεις
Φο Μι Τσιν, ανασαίνεις
Με καλάμι
Γιε γιε γιε γιε…
Ο καιρός θα `ταν όμορφος στο δάσος
Θα `ταν όμορφος στο δάσος
Αν δεν κουφαίνονταν τα φύλλα απ’ τον κρότο
Αν δεν πάγωνε ο ήλιος απ’ το κρότο
Τα παιδιά αν δεν τρώγανε σκουπίδια
Τα αεροπλάνα αν δεν καίγανε καλύβια
Γιε γιε γιε γιε…
Φο Μι Τσιν, τι θα `κανες αλήθεια
Τι θα `κανες αλήθεια
Τα παιδιά αν δεν τρώγανε σκουπίδια
Τα αεροπλάνα αν δεν καίγανε καλύβια;
Α! το κορίτσι σου θα `παιρνες για βόλτα
Χέρι χέρι
Στο δάσος για βολτίτσα χέρι χέρι
Γιε γιε γιε γιε…
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ
Το τραγούδι ανήκει στα μέσα της δεκαετίας του ’60, μια εποχή έντονων πολιτικών αναταράξεων παγκοσμίως και ειδικά στην Ελλάδα (λίγο πριν τη Δικτατορία του 1967). Ο πόλεμος στο Βιετνάμ είχε γίνει διεθνές σύμβολο της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και της αμφισβήτησης της αμερικανικής πολιτικής.
Ο Σαββόπουλος, τότε νέος δημιουργός, ανήκει στην γενιά που εκφράζει τη ρήξη με την παλιά τάξη πραγμάτων, την παραδοσιακή κοινωνία και την πολιτική υποκρισία. Η αναφορά στο Βιετνάμ λειτουργεί ως καθρέφτης των ψευδαισθήσεων μιας κοινωνίας που δεν βλέπει τα αληθινά της προβλήματα.
Χρησιμοποιεί ειρωνεία απέναντι στην επιφανειακή στάση των νέων που «χορεύουν γιε-γιέ» την ώρα που στον κόσμο γίνεται σφαγή. Δεν είναι απλώς πολιτικό τραγούδι· είναι σχόλιο για την αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου, που καταναλώνει μόδα και μουσική ενώ γύρω του κυριαρχεί βία. Το τραγούδι δεν παίρνει θέση μόνο υπέρ ή κατά του πολέμου. Το Βιετνάμ γίνεται το σύμβολο του παγκόσμιου πόνου. Είναι ένα σχόλιο πάνω στην αδιαφορία, την αποξένωση και την πολιτισμική αλλοτρίωση της μεταπολεμικής νεολαίας. Ο Σαββόπουλος δηλώνει ότι η ελευθερία δεν είναι μόδα ή στυλ, αλλά ευθύνη και συνείδηση.
