ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ… Γράφει ο συγγραφέας – λογοτέχνης Κώστας Ι. Περδίκης
ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ…
Γράφει ο συγγραφέας – λογοτέχνης Κώστας Ι. Περδίκης
Το …θαύμα
Τον έβλεπα, κάθε μέρα, τουλάχιστον για μια δεκαετία, πηγαίνοντας στη δουλειά μου. Μόνο αν έβρεχε ή χιόνιζε απουσίαζε. Πάντα στην ίδια θέση, στο ίδιο πόστο. Στο πεζοδρόμιο της Ιπποκράτους, στο πλάι της Εθνικής Βιβλιοθήκης, απέναντι από τα θέατρα.
Πρωί, πρωί ήταν εκεί. Μαζεμένος, ένα μικρό κουβάρι, πάνω στο ίδιο βρώμικο χαρτόνι. Έβλεπες το ένα του, μονάχα, ποδάρι και την καμπούρα, κάτω από το τρισάθλιο σακάκι του. Ακίνητος, εντελώς. Με την τραγιάσκα, αφημένη μπροστά του, για τα κέρματα. Αμίλητος, χωρίς να ξεστομίζει ευχές και παρακάλια, όπως οι περισσότεροι από το σινάφι του. Με τα μάτια του να κοιτάζουν διαρκώς προς τα κάτω. Ένας σακάτης, πραγματικά για λύπηση, περασμένα τα πενήντα.
Φεύγοντας από τη δουλειά μου, γύρω στις τρεις, τον έβρισκα να είναι ακόμη εκεί. Περνούσες από πλάι του και δεν άντεχες να μην του ρίξεις μια ματιά, να μη σ’ αγγίξει η ανημποριά και η μαυρίλα του. Του ’ριχνες κάνα κέρμα και το ευχαριστώ του δεν το άκουγες, κουβέντα δεν έβγαινε από το στόμα του. Σα να είχε θυμό μέσα του.
Κάποια απογεύματα στην υπηρεσία, μετά το κανονικό μας ωράριο, κάναμε δυο, τρεις ώρες υπερωρίες. Χειμώνας καιρός και σκοτείνιαζε νωρίς. Τελειώνοντας τη δουλειά, το φως έξω είχε ήδη λιγοστέψει. Θα ’ταν Τετάρτη, με τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά. Η κυκλοφορία πεζών αλλά και οχημάτων μειωμένη. Πήρα πάλι το αριστερό πεζοδρόμιο, κατηφορίζοντας για τον σταθμό του μετρό.
Και τότε, ξαφνικά, μένω εμβρόντητος, κόκαλο. Λίγα μέτρα μπροστά μου βλέπω να συντελείται ένα θαύμα. Ο δυστυχής σακάτης δίνει μια και σηκώνεται. Στέκεται όρθιος και στα δυο του ποδάρια. Έχει μεσαίο μπόι και κορμί λαμπάδα, χωρίς υποψία καμπούρας. Σκύβει και μαζεύει βιαστικά, από κάτω, το χαρτόνι και την τραγιάσκα με τα κέρματα. Ρίχνοντας κλεφτές ματιές, τρέχοντας σχεδόν, στρίβει στη γωνία Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου και χάνεται…