14 ΣΚΙΕΣ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ *** ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΚΛΕΚΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΔΑΣ ΤΗΣ *ΑΥΓΗΣ* ΠΥΡΓΟΥ ΗΡΑΣ ΑΛ. ΚΑΖΟΓΛΗ
Το Χρονογράφημα της Δευτέρας
με την Ήρα Αλ. Κάζογλη
14 σκιές
Στο χτήμα του παππού και της γιαγιάς μου, υπήρχε μια μεγάλη συκιά. Έκανε ωραία, μεγάλα σύκα, βασιλόσυκα τα λέγαμε. Την είχε φέρει ρίζα ο παππούς ο Κάζογλης από μακριά και την είχε φυτέψει μόνος του, μου λέγανε. Πηγαίναμε για χρόνια με τον πατέρα μου, οι δυο μας, τα καλοκαίρια και κόβαμε σύκα και μετά τα τρώγαμε γελώντας καθώς περπατούσαμε στον ήλιο. Και μου ‘κανε εντύπωση πόσο οι σκιές μας φαίνονταν πότε μεγάλες πότε μικρές, καθώς προχωρούσαμε, κι έκανε ζέστη, κι οι σκιές μας έγραφαν το δρόμο μας πάνω στο χορτάρι που σάλευε τριγύρω. Τι ωραία αντίθεση πάνω στο πορτοκαλί φως.
Τώρα η συκιά πια δεν υπάρχει. Χαθήκαν και οι σκιές μας. Έμειναν πίσω σαν ένα αποτύπωμα που για να βγάλεις νόημα πρέπει να χρησιμοποιήσεις αποκλειστικά το συναίσθημα.
Λένε πως η δημιουργία των σκιών είναι το αποτέλεσμα της παρεμπόδισης του φωτός από αδιαφανή αντικείμενα, αλλά εγώ ξέρω πως, πια, οι σκιές είναι η νοητή προέκταση στην ευθεία του φωτός. Κάθε χρόνος και μία σκιά. Ένα εμπόδιο που δεν επιτρέπει τη διέλευση του φωτός.
Πότε μεγαλώνει η σκιά και πότε μικραίνει, πότε το σκοτάδι είναι αναγκαίο, προσπαθεί να βρει ισορροπία η σκιά που μένει πίσω. Δεκατέσσερις σκιές κι εγώ ακόμη κοιτάζω τον ήλιο, συνήθεια επαναλαμβανόμενη.
Κοιτάζω τον ήλιο και περιμένω όταν βρίσκεται στο μεσουράνημά του και οι σκιές μικραίνουν, περιμένω το φως που κάνει τη μνήμη να αστράφτει, κάτω απ’ τον ήλιο η μνήμη παίρνει φως και γίνεται ενέργεια που φορτίζει την ανθεκτικότητα της ζωής. Οι σκιές όμως είναι πάντα πίσω μας, συνοδεύουν τη μέρα με μια καταναγκαστική μοναξιά.
Η.Κ.