Το ποίημα της Κυριακής **Δήμητρα Καραφύλλη** Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου, Φιλόλογος – ποιήτρια – συγγραφέας
Το ποίημα της Κυριακής
Δήμητρα Καραφύλλη
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, ποιήτρια, συγγραφέας
Η ποιήτρια Δήμητρα Καραφύλλη
Η Δήμητρα Καραφύλλη (1947-2014) γεννήθηκε στο Παλαιό Φάληρο. Σπούδασε Γραφιστική στη Σχολή Δοξιάδη, εργάστηκε για χρόνια στο χώρο της Διαφήμισης, εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές και ασχολήθηκε με τη σχεδίαση και κατασκευή χειροποίητων κοσμημάτων. Ποιήματά της δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά, εφημερίδες και στο διαδίκτυο.
Η Δήμητρα Καραφύλλη στην τελαυταία και μεταθανάτια ποιητική συλλογή της με τον τίτλο “Τελευταία χάρη” γράφει τους στίχους της κοφτερά και περιεκτικά, κλινικά σχεδόν, όπως αναφέρει ο εκδοτικός της οίκος. Και συνεχίζει: Για τον αναγνώστη που αναζητά ακρίβεια στον λόγο, μοντέρνα γραφή χωρίς εκκεντρικότητες, και ένα ρεαλισμό ιδωμένο μέσα από τον παραμορφωτικό φακό προσωπικής ποιητικής προσέγγισης, η <<Τελευταία χάρη>> είναι η συλλογή που θα χαιρόταν να ξεφυλλίσει. Η προφορικότητα του λόγου της ταιριάζει και ενισχύει την αμεσότητα που έτσι κι αλλιώς δεν λείπει από τα κείμενα, δίνει στον αναγνώστη την δυνατότητα να δει τον εαυτό του ως συμμέτοχο σε ό,τι συμβαίνει, να ακούσει ήχους και σκέψεις γνώριμες και οικείες.
Η ΝΥΦΗ
Χτες τα μεσάνυχτα
στον θάλαμο του τρίτου
είδα τον θάνατο
να στέκεται μπροστά μου.
Ψιλόλιγνη φιγούρα στα λευκά
δεν έμοιαζε φονιάς ή μακελάρης.
”Δεν ήρθε η σειρά σας”
μου ψιθύρισε
”θα παντρευτώ την άγνωστη
στο διπλανό κρεβάτι.”
”Κι ο δικός μας γάμος;”
τον σταμάτησα.
”Κουράστηκα αιχμάλωτη
στο νυφικό σεντόνι.”
Δεν πρόφτασα ν’ ακούσω την απάντηση.
Με το που γύρισα το βλέμμα
είχε φύγει.
Χτες τα μεσάνυχτα
στον θάλαμο του τρίτου
είδα τον θάνατο
να στέκεται μπροστά μου.
Κι ήταν ωραίος, γελαστός, ευγενικός
δεν έφερνε καθόλου στη ζωή μου…
ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
(Κατάλληλο άνω των 65 ετών)
Στο ίδιο ακριβώς σημείο
στη σκοτεινή ρυτιδωμένη επιφάνεια
της πρώην λίμνης
στα ίδια τα χλομά μεταξωτά σεντόνια
έγινε η αναπαράσταση.
Χωρίς εισαγγελέα, χωρίς μάρτυρες,
χωρίς θύμα και θύτη
αναζητώντας την αιτία του θανάτου
ενός έρωτα.
Όμως ο άτιμος ο φτερωτός
– αστείρευτη πηγή εκπλήξεων –
Ποτέ του δεν βαριέται
ν’ αλλάζει πρόσωπα κι ονόματα στα χρόνια.
Κατά καιρούς κρύβεται στην ντουλάπα
για να εμφανιστεί πάλι μπροστά μας
ντυμένος φορεσιές αμφιβολίας
ή γίνεται αόρατος σαν άνεμος
ίσα να μας κρατάει ζωντανούς.
Και το αποτέλεσμα της αναπαράστασης;
Ανάσταση.
Για το έργο της
«Εύστοχη, ευθύβολη ποίηση καταστάλαγμα πόνων αλλά και άθροισμα σοφίας –δύσκολα κερδισμένης αλλά κατά δική της, η τελευταία συλλογή της Δήμητρας Καραφύλλη αξίζει να διαβαστεί λέξη προς λέξη καθώς σε κάθε σελίδα της ξεχειλίζει το συναίσθημα, ο έρωτας, η ζωή και ο θάνατος, και ξεχωρίζει ο άνθρωπος ως ον που μπορεί τελικά να νικά την ανυπαρξία και να διεκδικεί την (κάθε είδους) ανάστασή του.» (Σχόλιο από τις εκδόσεις Μανδραγόρας).
«Η Δήμητρα Καραφύλλη έχει μια ωραία σκηνογραφική ματιά, γράφει σαν να έχει μια κάμερα στον ώμο, δίνει διαδοχικές λήψεις της ίδιας πραγματικότητας. Σπασμένες οπτικές και συρραφή εικόνων είναι δύο από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά κατά τη γνώμη μου: λειτουργούν σαν υπόβαθρο για την σκηνοθεσία των ποιημάτων, και εντείνουν ταυτόχρονα την αίσθηση μιας υποβόσκουσας αγωνίας για το πέρασμα του χρόνου, για την φθορά, για την απόσταση από τον ίδιο τον εαυτό και τις αναμνήσεις. Το εγώ στα κείμενα είναι τόσο υποκείμενο όσο και αντικείμενο, αλλάζει θέσεις, είναι στιγμές που δείχνει να διαβρώνεται χωρίς τίποτα να το αλλοιώνει στο τέλος, σχηματίζει τελικά μια καλειδοσκοπική εικόνα του εαυτού και του Άλλου. Το αποτέλεσμα είναι η ποιήτρια συχνά να αυτοπροσωπογραφείται, βλέποντας τον εαυτό της στον άνθρωπο (πραγματικό ή μη) που στέκεται απέναντι.» (Από το koskino)