Σαν σήμερα στις 26 Ιανουαρίου 1995 έφυγε από κοντά μας ο Αύγουστος Α. Καπογιάννης
Σαν σήμερα στις 26 Ιανουαρίου 1995 έφυγε από κοντά μας ο Αύγουστος Α. Καπογιάννης
Σκληρός και αδυσώπητος ο χρόνος, ούτε δίχως μια χαραμάδα ήλιου, να διαλύσει την ομίχλη των ψευδαισθήσεων ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Μας λείπεις, σε μας και στον κόσμο, που τόσο πολύ σε αγάπησε και σε πίστεψε, γιατί όλη σου η ζωή ήταν στην κραταιά εντιμότητα και το αδιαπέραστο ήθος σου. Άφησες παρακαταθήκη την καρδιά σου και την ΑΥΓΗ σου, το μέγα δημιούργημά σου.
Τριάντα χρόνια απουσίας κλείνουν σήμερα από εκείνη την ξαφνική μέρα του θανάτου. Τα παιδιά σου Αντρέας και Πάνος τέλεσαν τρισάγιο μνήμης με δέηση που ανέπεμψε ο πρωτοπρεσβύτερος ιερέας π. Ηλίας Παπαγγελής, σήμερα Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2025, στις 4.30 το απόγευμα, στο Α΄νεκροταφείο Πύργου των Αγίων Πάντων.
Θέλω και πάλι να σε αποχαιρετήσω με ένα ποίημα που έγραψα για σένα…
26 του Γενάρη
Ο Γενάρης είναι ο μήνας που μας πληγώνει
κατάστηθα όσες φορές κι αν έρχεται.
Βαρέθηκε τόσα χρόνια μοναξιάς η μνήμη
κι άρχισε να φέρνει διάφορες αναμνήσεις
σαν ένα καμβά με σκόρπια χρώματα.
Τους καλοκαιρινούς μήνες οι μεγάλες συνάξεις
στις θάλασσες των ερώτων και τα πάθη των καιρών
συνάξεις ανθρώπων και όλων των πλασμάτων
στρατιές μυρμηγιών που χτίζουν γιοφύρια
με οράματα για το μέλλον το δικό τους
και των απογόνων τους κάτω από τον καυτό ήλιο
μέσα σε υπόγειες σπηλιές στην ξανθή την άμμο.
Και οι αχινοί χωμένοι στις τρύπες των βράχων
με τις ακτινωτές κεραίες τους ν΄ανιχνεύουν
τα μελλούμενα στη συνομοταξία τους
όπως κι εμείς που αναζητούμε κάποιες εικόνες
πρόσωπα ωραία που γελούσαν στον ήλιο
μακριά μαλλιά που ανέμιζαν στην άκρη
φουρτουνιασμένης θάλασσας.
Κι εσύ ευθυτενής με δυνατή ματιά αετού
εραστής του ωραίου και της συμμετρίας
αδάμαστος με πνεύμα ολόφωτο να τριγυρνάς
στις γειτονιές των φτωχών και καταφρονεμένων
με ιδεαλιστικό αλτρουισμό και ζηλευτή
δύναμη ψυχής σε χαλεπούς καιρούς.
Ο Γενάρης είναι ο μήνας που μας πληγώνει
και μαστιγώνει σαν θύελλα τα όνειρά μας
κάθε φορά που έρχεται και σαρώνει
στο πέρασμά του που όλο και διαρκεί.
Και η καρδιά φευγάτη σα νάναι μετανάστης
ακούς τον χτύπο της από μακριά κι αναρωτιέσαι
ποια καρδιά άραγε χτυπά όπως ο ήχος
ερημικής πένθιμης καμπάνας.
Αυτός είναι ο γνώριμος ήχος της σιωπής
βαθιάς βουβής σιωπής μοναχικής καρδιάς
στο αρχιπέλαγος των κεκοιμημένων
από τότε που ξεριζώθηκε στις 26 του Γενάρη.
Αντρέας ΑΥΓ. Καπογιάννης – ΑΝΚ
Πύργος Ηλείας Γενάρης 2025