Μέσα από την έννοια του χωροχρόνου κι ένας Μάης που μας πληγώνει… ** Το καταπληκτικό Χρονογράφημα της Ήρας Αλ. Κάζογλη
13 χρόνια μακριά μας αλλά πάντα μέσα στη σκέψη μας! Ο Αλέκος Κάζογλης παρέδωσε την σκυτάλη στην κόρη του Ήρα…
***************************************************************************************************************
Όσα μας ανήκουν
Η στήλη σήμερα έχει μια περίεργη διάθεση, κάπως λογοτεχνίζουσα, μέσα από τα μυστήρια γι’ αυτήν μυστικά του διαστήματος και του χωροχρόνου. Διαβάσαμε ότι η καθηγήτρια Κλόντια Ντε Ραμ, θεωρητική φυσικός σε γνωστό Κολλέγιο του Λονδίνου, αναπτύσσει νέα μοντέλα στη διασταύρωση της βαρύτητας, της κοσμολογίας και της σωματιδιακής φυσικής.
Ερευνά τι προκαλεί τη διαστολή του σύμπαντος που επιταχύνεται, με άλλα λόγια ερευνά τη μοίρα του σύμπαντος και τη μοίρα του χώρου και του χρόνου.
Καλά όλα αυτά τα επιστημονικά, αλλά για μας τους απλούς ανθρώπους ο χρόνος μετριέται με το δικό μας τρόπο. Είναι το πώς οι μέρες που περνούν μας αφήνουν στιγμές, και πώς η πραγματικότητά μας παίζει ένα κρυφό παιχνίδι με το χρόνο. Στη διαδρομή κρατάμε όσα μας ανήκουν κι αυτό με κάποιο τρόπο μας καθησυχάζει. Ο καθημερινός χρόνος με την επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα.
Υπάρχει όμως κι ο άχρονος χρόνος, αυτός που παραμένει πάντα ακίνητος εντός μας. Από μέσα του περνάει ένας άλλος κόσμος, αυτός που χάσαμε, αυτοί που χάσαμε, όσο κι αν τρέχει αυτός ο χρόνος δεν θα τους φτάσουμε. Απαγορεύεται. Δεν μας ανήκουν πια. Όσα μας ανήκουν παραμένουν άχρονα, το μυαλό θα συνεχίσει να τα χαιδεύει, το μυαλό δεν ξεχνά όσα του ανήκουν.
Στον δικό μου άχρονο χρόνο είναι πάντα Μάιος, σαν τώρα. Δεκατρία χρόνια βαλμένα στη σειρά στο χώρο που τον κατάπιε η άνοιξη. Όσο και να προσπαθώ να τα σβήσω, κάθε χρόνο θα φυτρώνουν καινούργια. Απλή επαλήθευση της αιωνιότητας.
Όσα μας ανήκουν κανένας χρόνος δεν μπορεί να μας τα πάρει. Είναι αναπόφευκτα, αποκλειστικά δικά μας. Δεν θα το αφήσουμε να συμβεί. Μέχρι να σμίξουν οι χρόνοι στο συμπαντικό χάος, εκεί που σμίγουν οι καιροί.
Η.Κ.