MAΡΓΑΡΙΤΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ *** Ποίημα του Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη
MAΡΓΑΡΙΤΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ
Μια Μαργαρίτα βλάστησε
στη μέση του Χειμώνα
τολμητίας της Άνοιξης
στον κήπο μας.
Μας ξάφνιασε η παρουσία της
δεν μας ξάφνιασε το όνομά της.
Ήταν ήδη έτοιμο
στον προθάλαμο
ενός Μαιευτηρίου φίλου μας.
Ηρθες και ζέστανες τα χειμωνιάτικα
όνειρα μας
κι ανάστησες μνήμες ζωής…
Μια Μαργαρίτα στόλισε τον κήπο μας
που ήταν γεμάτος τριαντάφυλλα.
κι έλειπε απ’ το παρτέρι μας.
Γέμισε μυρωδιές η γειτονιά μας
κι έκαναν παρέα στα γιασεμιά
που είχαν μόνιμα σκαρφαλώσει
στην πέργκολα της εισόδου μας.
Ηρθες λουλούδι μας
και μοσχοβόλησε
το περιβόλι μας
η συνοικία ολόκληρη.
Σε ζήλευαν οι περαστικοί
και οι παρεπιδημούντες
ήθελαν να σε φυλλομετρήσουν
σ’ έβλεπαν Πυθία των ονείρων τους…
Περνούσες από πολλές αυλές
το πέρασμα σου έμεινε αξέχαστο
σε δικούς σου συνοδοιπόρους
και περαστικούς,
κι εσύ αυθόρμητα,
από δικό σου ένστικτο,
πήγες και ριζοβόλησες
στα χώματα των προγόνων σου
θυμίαμα στα Αγια των Αγίων
σ’ αυτό τον τόπο.
Ριζοβόλησαν βλαστοί και παραπούλια
ευωδιάζουν οι στιγμές
της σήμερον,
και θα ευωδιάζουν, στους αιώνες.
Γη αγαθή στις ρίζες σου.
Τα τραγούδια σου γίνονται
υπερκόσμιες νότες του Σύμπαντος Κόσμου,
ηρεμούν τους κάμπους και τους ξωμάχους
στις ρεματιές των ορέων.
Ίδιο τζιτζίκι του Καλοκαιριού.
Τα πέταλα σου θα συνεχίζουν
αιώνια μάντεις της Αγάπης.
Ξέχασαν όλοι τους
πως σε σπείραμε με την Αγάπη μας
κι ήταν καλοκαίρι,
όπως εύχομαι νάναι
κι όλη η Ζωή σου….