Η μεγάλη του Θεάτρου Ομάδα, ο καταξιωμένος *Δούρειος Ίππος*, αυτό το Σάββατο 30 του Μάρτη 2024 κάνει πρεμιέρα στο θέατρο *Απόλλων* Πύργου, με ένα καταπληκτικό έργο…
Η μεγάλη του Θεάτρου Ομάδα, ο καταξιωμένος <<Δούρειος Ίππος>>, αυτό το Σάββατο 30 του Μάρτη 2024 κάνει πρεμιέρα στο θέατρο *Απόλλων* Πύργου, με ένα καταπληκτικό έργο…
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Φέτος ο «Δούρειος Ίππος» συναντάται με τον Ραμόν Ντε Βάγιε Ινκλαν, σε ένα θεϊκό έργο.
Ένα αριστούργημα από τα δυσκολότερα του Παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Ο συγγραφέας εδώ , στο καλύτερο δείγμα γραφής του, μας μεταφέρει στο Σαν Κλεμέντε, ένα χωριό της Ισπανίας του 1920, με μια τραγικωμωδία.
Μπροστά απ’ τα μάτια μας περνούν εικόνες άλλοτε καθημερινές , άλλοτε σκληρές, ακόμη και απάνθρωπες έως εξωπραγματικές.
Συναντιόμαστε επίσης με το μεταφυσικό στοιχείο σε μια προσπάθεια του Ινκλάν να μας γειώσει με το φυσικό – το ανθρώπινο , το οποίο παραβλέπουμε μπροστά στον καθωσπρεπισμό, έχοντας σαν απόρροια την επανάσταση του σώματος.
Ο κόσμος του μόχθου, της φτώχειας, της αμάθειας , του σκληρού κάματου. Άνθρωποι παραδομένοι στην μοίρα τους και στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης, αποτέλεσμα ενός σάπιου συστήματος, που ταλανίζει αιώνες τώρα την ανθρωπότητα.
Έξοχα γραμμένο θεατρικό , από έναν δαιμονικό νου, σε ένα θεϊκό έργο που τσακίζει κόκκαλα, όσο το ψάχνεις οι αλήθειες που αναδύονται πονούν , φανερώνοντας με τρόπο ωμό τα τρωτά του κόσμου ετούτου.
Ο Ινκλάν επικαλείται τα θεϊκά λόγια , την ίδια στιγμή που ασκεί φιλοσοφική κριτική στην θρησκεία , ενώ συνάμα μας λέει πως τίποτα δεν έχει αλλάξει γύρω μας , σε σχέση με την ανθρώπινη εκμετάλλευση, είτε ήταν χθες, είτε είναι σήμερα.
Με το αύριο τι γίνεται;
Μα στο χέρι μας είναι να γυρίσουμε τα πράγματα ανάποδα, να διεκδικήσουμε, να αντισταθούμε , να παλέψουμε για ένα δικαιότερο μέλλον , όπου τα θεικά λόγια θα συναντηθούν με τις ανθρώπινες πράξεις.
ΥΓ
Το έργο φέτος είναι αφιερωμένο σε δυο άτομα πολυαγαπημένα, που έφυγαν απρόσμενα και πρόωρα. Στον Βασίλη Αγγελόπουλο-τον Βασιλάκη μας, τον εξαιρετικό φίλο, τον καταπληκτικό ηθοποιό μας και στυλοβάτη της ομάδας μας.
Αχ πόσο δύσκολο να γράψεις για έναν τόσο σπάνιο και κοντινό μας άνθρωπο που κατοικεί πλέον μακριά στο αέναο σύμπαν.
Επίσης στη λατρεμένη μου Αγγελική Σταθοπούλου , έναν άγγελο που πραγματικά βάδισε, κόσμησε και έζησε στη γη ετούτη. Στην Αγγελική των μακρινών μου παιδικών χρόνων που έκρυβε τα κλειδιά σε εκείνη τη λευκή ντουλάπα… Αντίο μικρή μου…
Παντοτινή να είναι η μνήμη σας κλεισμένη σε θεϊκές αγκαλιές.