Ένα ωραίο λογοτεχνικό κείμενο της Καλλιόπης (Λίτσας) Δημητροπούλου
Ωραίοι σαν ηλίανθοι
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, συγγραφέας
(Στη μνήμη των παππούδων μας, των ηρώων μιας άλλης εποχής)
Και αγέρωχοι, σαν τo κορφοβούνι της Μίνθης που αγναντεύει θάλασσα στον κάμπο. Ωραίοι, σαν το παραμύθι των ακριβών παππούδων μας, με την αρχοντιά και τη φινέτσα από τα γενοφάσκια τους. Ο Γιώργης με την κυρά του Κωνσταντίνα, την ακριβή του «Κωσταντίνω». Μαζί στις ρεματιές και στα βουνά του χρόνου. Μαζί στο άλγημα και στη χαρά. Στα ασήκωτα μαζί, στα αγκαθερά τα χρόνια επιβάτες, έβαζαν τις ράγες της ζωής σε τάξη, με λεβεντιά και ζέση.
Με τόσους πολέμους φόρτωμα στην πλάτη, μπολιασμένοι με το φως, κρατούσαν το λυχνάρι της ζωής στις σκοτεινές συνθήκες της γενναίας ρότας τους κι όλο τρυπούσαν τη μνήμη και πονούσε. Και διηγιόταν η μπλάβα μνήμη τους γενναίες δόσεις από της φτώχειας τα δεινά, από μάχες, καταδιώξεις και ματωμένες καταλήψεις: «Κιουτάχεια, Εσκί Σεχίρ κι Αφιόν Καραχισάρ. Η Σμύρνη, κόρη μου, η Σμύρνη! Με συριγμούς, πώς πυρπολούσε η λάβα της! Κι ύστερα ήρθαν τα νέα φαντάσματα, η κατοχή και ο εμφύλιος, στενός κορσές του νου και της ψυχής».
Κι ήταν νέοι και ακμαίοι με την αγάπη τους παντοτινή δροσιά στο χνώτο τους. Τη βύζαξαν τη ζωή στην πέτρα και στο πουρνάρι της, στο άλγος και στο άχθος, δουλευτάδες νικητές στο γλυκόπικρο βουνόχωμα, τη ρούφηξαν με δέος. Στη μέσα θλίψη της καρδιάς τους περνούσαν Μάηδες κι ανοίγαν άνοιξες και παραδείσους.
Εκεί στα πόδια της Βουνούκας, δίπλα στην αμμουδάρα, έχτισαν το σπιτικό τους. Πέτρινο και σταθερό στον βράχο με το ξανθό το βελανίδι. Φύτεψαν στην άκρια του κι ένα κλαρί ασφένταμο για γούρι. Και ρίζωσε και θέριεψε, δεντρί ολοζωής και τους χάρισε πολλά κλαδιά και κλώνους. Κόρες κι αγόρια, εγγόνια και δισέγγονα. Σιροπιαστός ο μπακλαβάς σε κάθε καλωσόρισμα, ο λόγος τους γλυκό του κουταλιού, ξηρόκαρπο καρύδι. Γλυκός κι ασίκικος ο τρόπος τους. Χαμογελούσαν πάνσοφα και στις μαινάδες τις σπηλιές και στους υφάλμυρους τους λάκκους. Μαζί στους μελανόμορφους καιρούς της επιβίωσης, μαζί και στη σπορά του ονείρου τους και στο σκληρό αλέτρι.
Μαζί προσυπογράφουν και το μεγάλο βιβλίο της ζωής τους ώς και την τελευταία τους υπόκλιση πάνω στη σκηνή της. Μαζί, ώς και τη στερνή κατάκτηση, την αθανασία μέσα από τη μνήμη.