Το υπέροχο και συγκινητικό διήγημα του εκλεκτού συνεργάτη της Εφημερίδας μας Κώστα Ι. Περδίκη

ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ

                                                   Λόγου και Τέχνης

                                                              Ο Δήμος και ο Μάρκος του

                                                                          Γράφει ο Κώστας Ι. Περδίκης

 

 

Καλοκαίρι, μέσα Ιουλίου.

Η λουτρική σεζόν στο φόρτε της. Η μικρή μας πόλη ξεχειλι­σμένη από ξένους, που ήλθαν για να κάνουν θερμά λουτρά και να πιουν ιαματικό νερό στον γειτο­νικό Καϊάφα. Τα δυο μικρά ξενοδοχεία μας, το Διεθνές στην πάνω αγορά και το Rex στην κάτω, καθώς και τα περισσότερα σπίτια, που νοι­κιάζουν δωμά­τια, είναι γεμάτα από «λουόμενους». Απογευματάκι, κάψα αφόρητη μαζί με υγρασία. Στη βεράντα του καφενείου του Μουσαμά και στο μπαλκόνι του απέναντι ζαχαροπλαστείου, οι θαμώνες πασχίζουν με κάθε τρόπο να δροσιστούν. Οι δίσκοι, φίσκα με ποτήρια παγωμένο νερό, πάνε κι έρχονται.

Και να σου, τότε, ο Θανάσης, που φτάνει λαχανιάζοντας. Είναι ο άνθρωπος, που ο δήμαρχος, ο κύριος Ζαχαριάς, έχει διορίσει υπεύθυνο για το δίκτυο ύδρευσης της πόλης. Μπαίνει κατ’ ευ­θείαν στου Μουσαμά, που είναι το στέκι του δημάρχου. Εκεί­νος, στο βάθος του καφενείου, έχει κάνει καρέ με τρεις άλλους και το ’χει ρίξει στο χαρτάκι. Ο Θανάσης τον πλησιάζει και του ψιθυρίζει στ’ αυτί το άσχημο μαντάτο:

«Ο κεντρικός σωλήνας, που φέρνει το νερό από τη μεγάλη δε­ξαμενή στην πόλη, έχει σπάσει και το νερό χύνεται ασταμά­τητα, κατρακυλώντας στον δρόμο, προς την κάτω αγορά». Η ζημιά είναι μεγάλη, τέτοια δεν έχει ξανασυμβεί. Ο έρμος Θα­νάσης τραβάει τα μαλλιά του, έχει πανικοβληθεί. Πώς, πότε και ποιος θα τη διορθώσει; Θα πάρει μέρες. Και στο μεταξύ ο κό­σμος, ο ντόπιος, αλλά πιο πολύ ο ξένος, πώς θα περάσει κατα­καλόκαιρα;

Στο πεζοδρόμιο του ίδιου καφενείου, στην αριστερή άκρη κα­θώς μπαίνουμε, κάθεται μονάχος του και αργοπίνει τον καφέ του. Ο Δήμος, ο τυφλός. Αρκετά γερασμένος, απόμαχος πια. Μπορεί να ακούσει τον παραμικρό ψίθυρο, μα δεν μπορεί να δει τίποτα. Από τότε που γεννήθηκε, μόνο μαυρίλα βλέπει. Θυ­μάται όλων μας, μικρών-μεγάλων, τις φωνές και όταν τον χαι­ρετάμε μας απαντάει με το όνομά μας. Δεν αργεί να πάρει εί­δηση για το συμβάν. Αν, τότε, πέρναγες από κοντά του, θ’ άκουγες που μονολο­γούσε: «Ας μην είχε ψοφήσει ο Μάρκος μου και θα μπορούσα, τουλά­χιστον τα δυο μαγαζιά, τούτο και του ζαχαροπλάστη, να τα βο­λέψω από νερό».

Εκείνα τα χρόνια, πριν ο δήμαρχος φτιάξει τις πρώτες κε­ντρικές βρύσες, σε 4-5 γειτονιές, ο Δήμος από το πρωί μέχρι το σού­ρουπο κουβάλαγε και μοίραζε πόσιμο νερό στα καφενεία και στα σπίτια. Στο σαμάρι του Μάρκου, του γεροδεμένου μου­λα­ριού του, είχε δεμένες από τη μια πλευρά και την άλλη, δυο βουτσέλες[1], που τις γέμιζε με δροσερό νερό από τη βρύση του Λώρη, στην Κορ­δόρουγα, λίγο παρακάτω από το νεκροταφείο.

Εκείνο το μουλάρι ήταν σαν άνθρωπος. Πήγαινε μπροστά, έχο­ντας μάθει τα κατατόπια και ο Δήμος το ακολουθούσε, πια­σμέ­νος από το κολιτσάκι[2] του σαμαριού. Ήξερε την πόρτα κάθε καφενείου ή σπιτιού και σταμάταγε μόνο του, μόλις έφτανε μπροστά τους. Έβγαζε, μετά, ο Δήμος τον πύρο από τη βου­τσέλα και άδειαζε στον κουβά όσο νερό ήθελε ο πελάτης του. Δήμος και Μάρκος, όλα τούτα τα χρόνια, ήταν ταίρι αχώ­ριστο.

Πολύ αργότερα, όταν κάθε σπίτι έβαλε δική του βρύση, σιγά-σιγά αποτραβήχτηκε από το κουβάλημα. Μια κοντοχω­ριανή του, που της τον προξένεψαν, ζύγισε τα καλά του και τον πα­ντρεύτηκε. Στο χρόνο πάνω, του ’κανε και την κορούλα τους.

Από τον Δήμο, πια, δεν έλειπε τίποτα. Ούτε καν το φως του. Είχε σχεδόν ξεχάσει ότι ποτέ του δεν το αντίκρισε…

 

[1] βουτσέλα = μικρό ξύλινο βαρέλι για νερό

[2] κολιτσάκι = το μεταλλικό μέρος του σαμαριού