Το συγκλονιστικό αφιέρωμα στο Χρονογράφημα της Δευτέρας της Ήρας Αλέκου Κάζογλη για την αιωνιότητα μιας σημαντικής προσωπικότητας του τόπου μας!
Η Μνήμη είναι η φωνή της Συνείδησης… (ΑΝΚ)
ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΚΛΕΚΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΔΑΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ ΠΥΡΓΟΥ ΗΛΕΙΑΣ ΗΡΑΣ ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΖΟΓΛΗ
Αφιέρωμα
Σήμερα εδώ που είμαι δεν μιλώ. Η φωνή ακυρώνεται. Σήμερα χάνομαι μέσα στην πόλη χωρίς φωνή. Μόνο να θυμάμαι. Κι έχω στην καρδιά μια πληγή, σαν μεγάλο ρολόι. Που μετρά δώδεκα ώρες. Δώδεκα χρόνια. Δώδεκα αιώνες.
Η αρμονία είναι ο κανόνας, εκείνο όμως που περισσότερο ξαφνιάζει, είναι κάτι που θερμαίνει το ρολόι μου με θερμό, εσωτερικό φως, που αναβλύζει μέσα απ’τις ρωγμές της καρδιάς σαν αντίδραση στο χρόνο που περνάει.
Μετρώ χωρίς φωνή, με εσωτερική ένταση, με συνεχή ισορροπία στο κενό. Το ρολόι μου μετράει, ολοκληρώνει έναν κύκλο κι αρχίζει έναν άλλο, άλλης συχνότητας. Του ζητάω μόνο να μπορώ να θυμάμαι την πραγματικότητα που δεν υπάρχει με την ποινή της σιωπής.
Ξέρω πως στην πρώτη δυσκολία θα μιλήσω, αναγνωρίζω τα ραγίσματα που από μέσα θα βγουν οι λέξεις ανθεκτικές, ανεξάρτητες και θα πουν αυτό που πραγματικά υπάρχει. Κι ύστερα θα συνεχίσω, έξω είναι οι δρόμοι, διανύοντας τις ώρες, τα χρόνια, τους αιώνες που το ρολόι μου μετράει.
Ο δρόμος δεν τελειώνει, το μυαλό δεν ξεχνά, το σώμα τα καταφέρνει. Το ρολόι μαζεύει τα χρόνια, να μετρηθούν με την ησυχία τους, στην κυκλική διαδρομή τους.
Κι αν δεν υπάρχει δρόμος για να φύγω, θα τον φτιάξω εγώ, κι ας περάσει καιρός, με μικρά βηματα, κάποια σχέδια, αφήνοντας τις ρωγμές να φέγγουν πού πηγαίνω, αυτές που πέρασαν κι αυτές που θάρθουν.
Σήμερα εδώ που είμαι δεν μιλώ, παίρνω αναπνοές και θυμάμαι χωρίς λέξεις, καθώς το ρολόι μου δείχνει πίσω, σαν αφιέρωμα και σαν επιθυμία.
Στην Ιερή Μνήμη του Πατέρα μου.
Η.Κ.