Το ποίημα της Κυριακής <<Με μια φέτα καρπούζι>> *** Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου, Φιλόλογος-συγγραφέας-ποιήτρια
Το ποίημα της Κυριακής
Με μια φέτα καρπούζι
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου,
Φιλόλογος-συγγραφέας-ποιήτρια
Οι ποιητές γράφουν για το γευστικό καρπούζι
Οι ποιητές διαβάζουν και εμπνέονται, στην καλοκαιρινή τους ραστώνη, από τον Αύγουστο που καίει τα πέλματα, πυρώνει τα όνειρα, ζεματάει τη σάρκα και τη φύση. Και βέβαια για να ξεδιψάσουν την ποίηση και την ψυχή τους, παντρεύουν τους στίχους τους με την κατακόκκινη απόλαυση από μια φέτα από καρπούζι. Και γιατί όχι, το δημιουργούν συχνά ποίημα. Το απολαυστικό έδεσμα έχει βρει τη θέση του στην ποίηση, είτε ως σύμβολο καλοκαιριού, είτε ως η φευγαλέα φύση της ζωής, είτε ως σύμβολο ομορφιάς και αναπόφευκτης φθοράς. «Είναι ένας καρπός από το δέντρο της δίψας. Είναι η πράσινη φάλαινα του καλοκαιριού…» έγραψε ο Πάμπλο Νερούδα στο ποίημα με τίτλο «Ωδή στο καρπούζι».
Τα ελεγεία της Οξώπερας, Οδυσσέας Ελύτης
Οι δυνάμεις που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί ένα καρπούζι τον
Αύγουστο είναι κατά πολύ ανώτερες απ’ τις άλλες που συντρέχουν
για να συντελεστεί ένα κακούργημα σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου.
ΤΟ ΚΑΡΠΟΥΖΙ, Γιώργος Γκανέλης
Σήμερα έκοψα ένα καρπούζι στη μέση,
πέταξα τα σπόρια έξω απ’ το παράθυρο
για να φυτρώσουν στρατιώτες στο δρόμο.
Με το χυμό του έφτιαξα κόκκινες θάλασσες
που ναυμαχούν όλοι οι ερωτευμένοι.
Κάποιο πουλί με μεσαιωνική πανοπλία
άρχισε να τσιμπολογά τις φλούδες.
Στο τέλος έμεινα με το μαχαίρι στο χέρι
να το καρφώνω στην καρδιά του καύσωνα
χωρίς νερό, σ’ ένα ακατοίκητο σπίτι,
ενώ ο δρόμος γέμισε από ηττημένους στρατιώτες
η θάλασσα από νεκρούς εραστές
κι η ζωή μου σαν πουλί αποδημητικό
μετανάστευσε σε μεσαιωνική πόλη.
Ποιος το περίμενε πως με ένα καρπούζι
θ’ αποκρυπτογραφούσα τον κόσμο;