Το ποίημα της Κυριακής : Η Τραγωδία της Γάζας *** Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου – Φιλόλογος, ποιήτρια, συγγραφέας
Το ποίημα της Κυριακής
Η Τραγωδία της Γάζας
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, ποιήτρια, συγγραφέας
Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ
Στο σκοτάδι του κόσμου πνίγεται η άμοιρη Γάζα. Άστεγη, κατατρεγμένη, υποσιτισμένη, νεκρή, πρόσφυγας να αιμορραγεί πηχτό αίμα. Τα θραύσματα από τις σφαίρες συνθλίβουν τις σελίδες της Ιστορίας. Κάτω από τα χαλάσματα χαμένα μωρά λοιδορούν τον θάνατο. Ταφόπλακα όλης της γης η Γάζα.
Μεσανατολίτικος αποχαιρετισμός, Παύλος Πέζαρος
Α Μαχμούντ, α Ταουφίκ,
απόψε η Νεκρή Θάλασσα
θα κατεβάσει τα σκοτάδια της
στο πόδια σας
να συντροφέψουν τις σκιές σας
στο ταξίδι που δε θα ‘χει γυρισμό
Χαλί θα γίνει η θάλασσα, Μαχμούντ,
θα στεριωθεί με το αλάτι των δακρύων
κι ένα κομμένο χέρι θα εξέχει
γνέφοντας «έχε γεια» στη Βυρηττό.
Η λήθη είναι λάθος, Ταουφίκ,
μην πιεις απ’ το νερό της κι αλαργέψεις.
Πάρε το σώμα σου και φύγε. Την καρδιά σου
άστην εδώ, καμπάνα να χτυπά.
Ουρανός από στάχτη και αίμα
«Κλαίω. Γιατί ξέρω το αίτιο
και δεν μπορώ να το σταματήσω.» έγραψε ο Μανώλης Γλέζος
«Η τραγωδία της Γάζας δεν είναι απλώς ένα επεισόδιο πολέμου, είναι μια βαθιά ανθρώπινη, κοινωνική και ηθική πληγή που συνεχίζει να αιμορραγεί και να κακοφορμίζει…
Και είναι παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς να έχουν δει ποτέ τον ουρανό καθαρό, χωρίς καπνούς για δυο ολόκληρα χρόνια, χωρίς να έχουν αποκοιμηθεί δίχως τον φόβο του θανάτου.
Κάθε λίγες μέρες, ένας νέος γύρος βίας σαρώνει τα πάντα: σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία, αναμνήσεις και τώρα, με το φάντασμα του λιμού να ξεπροβάλλει μέσα από τα χαλάσματα. Πίσω από τους αριθμούς των νεκρών υπάρχουν πρόσωπα, υπάρχει μια χαροκαμένη μάνα, ένας βαριά τραυματισμένος ή υποσιτισμένος πατέρας που ψάχνει το παιδί του στα συντρίμμια., ή ό,τι έχει απομείνει από τα μικρά διαμελισμένα τους κορμιά, ένας γιατρός που χειρουργεί χωρίς ρεύμα και αναισθητικό, ένας δάσκαλος που συνεχίζει να διδάσκει σε μια αίθουσα χωρίς πίνακες ή τοίχους. Κάποιος εξαντλημένος από την κούραση και την πείνα εθελοντής που ψάχνει να βρει λίγο φαγητό για να ταΐσει ένα άρρωστο παιδί ή ένα γέροντα, ένας δημοσιογράφος που παρά τα τραύματά του συνεχίζει το καθήκον του, αψηφώντας τις συλλήψεις, τους βασανισμούς, ή εκείνη την μοιραία σφαίρα…» – γράφει η Πέρσα Κουμούτση.