Το ποίημα της Κυριακής *** Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου – Φιλόλογος, συγγραφέας
Το ποίημα της Κυριακής
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, συγγραφέας
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ
Αν με ρωτούσατε τι είναι κατ’ εμέ ποίηση, θα συνιστούσα να προσεγγίσουμε με την δέουσα σοβαρότητα την ποίηση του Χάρη Μελιτά.
Ποιητής σύγχρονος, με φιλοσοφική ενατένιση του κόσμου στο έργο του, με ποιητική ειλικρίνεια, με στοιχεία προφορικότητας, με αποφθεγματικό και συνυποδηλωτικό λόγο καθώς και με την χρήση της τεχνικής της βαθιάς ειρωνείας στην ποίησή του, γοητεύει, συμπαρασύρει και συναρπάζει τον αναγνώστη.
Πόσο σύμφωνη με βρίσκει η άποψη της Διώνης Δημητριάδου για την αριστοτεχνική πένα του ποιητή:
«Ο Χάρης Μελιτάς έχει αποδείξει στην πολύχρονη ποιητική του πορεία ότι προσεγγίζει την ποίηση με σοβαρότητα, αναδεικνύοντας τις άπειρες δυνατότητες των στίχων, είτε εκφράζεται με πολύστιχα στιχουργήματα είτε με τις μικρές ανάσες των χαϊκού.
………….
Η ποίηση του Χάρη Μελιτά δεν έχει αυταπάτες, δεν πατά σε λυρισμούς ανέξοδους, σε ανθισμένα τοπία και άλλα συναφή που ελκύουν τους κατ’ όνομα μόνον ποιητές. Η ποίηση από τη φύση της συχνάζει στα πιο σκληρά τοπία, ξεκινά τις λέξεις της από τις πιο βαθιές πληγές, απιθώνει το βάρος της σε υπόστρωμα πένθους· ακόμη κι όταν καμιά φορά μιλά με πιο φωτεινά χρώματα, είναι γιατί αντιπαραθέτει τις δύο όψεις ενός και του αυτού στην πιο μυστηριακή και εξαίσια αντίφαση. Πρέπει να βιώσεις το πάθος και το πένθος για να μπορέσεις να μιλήσεις για τις εμβόλιμες στιγμές χαράς…»
Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ, ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ
Ατένιζε τα χάπια στο τραπέζι.
Μικρά κομψοτεχνήματα
φτιαγμένα για μεγάλες αποφάσεις.
Τα πέρασε πολύχρωμο κολιέ
τριγύρω απ’ το κατάπληχτο ποτήρι
κι ύστερα διασχίζοντας την έρημο του νου
πήρε να κουβεντιάζει τον καθρέφτη.
”Αξύριστος θ’ αλώσεις τον παράδεισο;”
αγρίεψε το άτεγκτο γυαλί
”τι παριστάνεις;”
Σηκώθηκε υπάκουος ν’ ανάψει ένα φως
το σούρουπο κρεμόταν στο παράθυρο
σε λίγο θα πλημμύριζε το σπίτι.
Επέστρεψε σαν έτοιμος για όλα.
Διέρρηξε το φίνο περιδέραιο
στοιβάζοντας τα χάπια στην παλάμη
επέλεξε το πιο φανταχτερό
και σήκωσε με σθένος το ποτήρι.
”Διάρκεια τρεις ώρες”, μονολόγησε
σπρώχνοντας πίσω του απότομα την πόρτα.
Επίσημη πρεμιέρα στο κρεβάτι της
βιαζόταν την παράσταση να κλέψει.
Από τη συλλογή ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, εκδ. Μανδραγόρας, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 2020.
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Σχολιάζει εύστοχα για το ποίημα ο νεαρός Κύπριος ποιητής Παύλος Ανδρέου: Ο πρωταγωνιστής μοιάζει να παραδίδεται, αλλά συγχρόνως προετοιμάζεται σαν στρατιώτης για την τελευταία του μάχη: «Η ταν ή επί τας». Ηρωισμός ή λιποταξία; “Αξύριστος θ’ αλώσεις τον παράδεισο;” ένα ρητορικό ερώτημα τόσο απλό και τόσο αιχμηρό. Το καθρέφτισμα δεν είναι μόνο με το γυαλί, αλλά με την ίδια την εσωτερική του σύγκρουση. Ποιος αποφασίζει την κατάλληλη στιγμή για “επίσημη πρεμιέρα”; Μήπως ο χρόνος είναι απλά μια αυταπάτη, όπως και η ίδια η πρεμιέρα της ζωής μας; Τελικά, είναι η πικρή αλήθεια που τρυπά το ποτήρι, δεν είναι η διάρκεια των τριών ωρών που μετράει, αλλά η ελαφρότητα με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να σταθμίσει τη βαρύτητα της ίδιας του της ύπαρξης.