Το ποίημα της Κυριακής *** Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου Φιλόλογος, συγγραφέας
Το ποίημα της Κυριακής
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, συγγραφέας
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΡΙΑ
Μια νέα ποιητική φωνή επιθυμώ να σας συστήσω, φωνή γαλήνια, μεστή, στιβαρή, που γνωρίζει την ποιητική ισορροπία και τα όρια. Με τον λιτό, απέριττο, ασθματικό μα ολοζώντανο και δυνατό ποιητικό λόγο της νεαρής ποιήτριας Σάντι Βασιλείου θα μπούμε στα γόνιμα σκέρτσα του Οκτώβρη, του μήνα του Βροχάρη, του Σποριά και του απρόβλεπτου -καιρικά, ψυχικά- και θα γευτούμε κινηματογραφικά δοσμένες εικόνες μέσα από το ακόλουθο ποίημα.
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΑΝΤΙ
Οι άνθρωποι κουτσαίνουν τον Οκτώβριο
Συνήθισαν ξυπόλητοι και δε χωράνε
Σε παπούτσια
Εγώ
Δε χωρώ
Ούτε στο δέρμα μου
Το αφήνω στο κρεβάτι και βγαίνω στο μπαλκόνι
Να χαζέψω τους γείτονες
Όλοι τους κουτσαίνουν
Τους χαιρετώ
Ίσα να τους θυμίσω πως υπάρχω
Μα εκείνοι παίρνουν τα πονεμένα πόδια τους
Και κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες
Έτσι κι αλλιώς χειμωνιάζει πια
Σύντομα
Θα ξεμείνω εδώ έξω
Χωρίς δέρμα
Χωρίς γείτονες
Πώς θα κουβαλήσω
Τόσα χέρια
Τόση συστολή
Είναι κρίμα
Γιατί έχω ήδη αρχίσει να γέρνω
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Ο Οκτώβριος, ο μήνας της μετάβασης, της προσαρμογής, ο μήνας των καιρικών και ψυχικών – συναισθηματικών αλλαγών, ερεθίζει την πένα της ποιήτριας και μας χαρίζει ένα εικονοποιημένο κείμενο, κατάστικτο υπαινιγμών και συμβολισμών.
Προσπαθούμε μαζί με το ποιητικό υποκείμενο να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, να αιτηθούμε γειτνίαση, να δηλώσουμε -έστω ανεπαίσθητα- την παρουσία μας στους γείτονες, να μπούμε στα παπούτσια μας, να αφήσουμε την απλωσιά της ψυχής και του νου και να κλειστούμε στο χειμώνα μας… να εγκλωβιστούμε στο δέρμα μας… Πονά η μετάβαση στον εγκλεισμό, μεγεθύνεται η μοναξιά.
Κάποιοι το καταφέρνουν. Κλείνουν τις κουρτίνες, κλείνουν τις ψυχές τους και αποσύρονται με τα πονεμένα τους πόδια στον ερχομό του χειμώνα τους. Άλλοι πάλι ταυτίζονται με την ποιήτρια, απεκδύονται από δέρμα, κι απομένουν γυμνοί παλεύοντας για ζωή (μέσω της ποίησης), ακόμα κι όταν αρχίζουν να γέρνουν από μοναξιά. Έτσι κι αλλιώς είναι βαριά η μοναξιά, όσο και η ποίηση! Είναι φθινόπωρο και προοιωνίζει αρχές του χειμώνα!