Το διήγημα του συγγραφέα λογοτέρχνη Κώστα Ιω. Περδίκη με το θρυλικό *αλφαβητάριο* της Α΄τάξης!
Αντίλαλοι Λόγου
& Τέχνης
Γράφει ο συγγραφέας λογοτέχνης Κώστας Ιω. Περδίκης
Η πρώτη μέρα
Το σχολείο, το Δημοτικό, άρχιζε αν θυμάμαι καλά, τότε, στις 21 Σεπτεμβρίου. Μαζί με το σχολείο άρχιζαν και τα πρωτοβρόχια. Μέναμε ακόμη στο εξοχικό μας σπιτάκι, στον Παλιόκαμπο.
Εκείνη τη μέρα η μάνα μας, πρωί-πρωί, μας ετοίμασε εμένα και την αδελφή μου για το σχολείο. Φόρεσα την απαραίτητη μπλε ποδιά με το στρογγυλό άσπρο γιακαδάκι, που εκείνη, άριστη μοδίστρα, έγκαιρα μου είχε ράψει.
Για μένα θα ήταν η πρώτη μου μέρα στο σχολείο. Η αδελφή μου θα πήγαινε στην τρίτη τάξη και τις πρώτες μέρες θα φόραγε την περσινή της ποδιά.
Μας ξεπροβόδισε με φιλιά, λέγοντάς μας, όταν σχολάσουμε, να πάμε στο πάνω σπίτι μας, στην πόλη, όπου θα πατάγανε τα σταφύλια. Ήταν η εποχή του τρύγου.
Το Δημοτικό στεγαζόταν, τότε, σε ένα διώροφο σπίτι, λίγο πιο πάνω από το Γυμνάσιο. Η «πρώτη» τάξη έκανε μάθημα σε μια αίθουσα του ισογείου, στο πίσω μέρος του κτιρίου.
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο. Θυμάμαι όμως καλά ότι πιασμένοι από τους ώμους με ένα άλλο παιδί, που εκεί πρωτογνώρισα, τον Τάση, βολτάραμε στο προαύλιο τραγουδώντας ένα τραγούδι της εποχής που είχε σαν ρεφρέν:
«Παναγιά μου ένα παιδί, θα μου φύγει το καφάσι».
Σχολάσαμε και όπως μας είχε πει η μάνα μας, πήγαμε κατ΄ ευθείαν στο πάνω σπίτι. Εκείνη, μόλις μας βλέπει στο έμπα της αυλής, σκουπίζοντας τα βρεγμένα της χέρια στην ποδιά της, τρέχει να μας προϋπαντήσει.
Μας αγκαλιάζει και τα δυο και ακούω να λέει, απευθυνόμενη σε μένα:
«Πω-πω, το αγόρι μου μοσχοβολάει γράμματα».
Θα φανεί ίσως περίεργο. Ακόμη και σήμερα θέλω να πιστεύω ότι τότε μου είχε πει την αλήθεια…