ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΗΣ ΕΓΚΡΙΤΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΔΑΣ ΜΑΣ ΗΡΑΣ ΑΛ. ΚΑΖΟΓΛΗ ΣΤΗΝ *ΑΥΓΗ* ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ – ΜΙΑ ΨΥΧΟΓΡΑΦΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
Το Χρονογράφημα της Δευτέρας
με την Ήρα Αλ. Κάζογλη
Μεγάλη θλίψη
Την είδηση για το τραγικό ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, όλοι την ξέρουμε. Όλοι ακούσαμε και διαβάσαμε για την ανείπωτη τραγωδία των απελπισμένων ανθρώπων που χάθηκαν ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή.
Θλίψη και πένθος ανείπωτο. Κάτι τέτοιες στιγμές γίνεται εμφανής η ανεπάρκεια των λέξεων να περιγράψουν την πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο σε ταρακουνάει, τόσες ψυχές χαμένες με θάνατο φριχτό στοιχειώνουν τη ζωή όσων λεγόμαστε άνθρωποι. Και τότε, σωπαίνουμε.
Η θάλασσα γίνεται η κρούστα που απλώνεται για να περιγράψει τους νεκρούς της. Μέσα της φεγγίζουν τα ασημιά πρόσωπα, αόρατα πλέον θύματα ενός παράλογου, ακήρυχτου πολέμου. Άδικου. Πόσο τραγικό. Ήθελαν μονάχα μια καλύτερη ζωή. Τώρα ο κίνδυνος της αιωνιότητας τους έκανε να γίνουν πρωτοσέλιδο.
Σκληρή, απάνθρωπη πραγματικότητα, οι σκληρές εικόνες μέσα στη νύχτα σαν τύμπανο που ηχεί στα μηνίγγια, αντηχώντας την απόλυτη δυστυχία. Τυλιγμένοι στο αβάσταχτο πένθος μαζεύουν κάποιους νεκρούς, κάποιους που επέζησαν και ψάχνουν τους δικούς τους. Συγκλονίζει η αξιοπρέπεια γενειαφόρου ασπρομάλλη ηλικιωμένου όταν αναγκάζεται να αποδεχτεί πως το παιδί του χάθηκε. Επιβάλλεται να σκύψουμε όλοι το κεφάλι μπροστά στο πένθος.
Στο πένθος, αρμόζει η σιωπή. Επιβάλλεται η παρηγορία, η βοήθεια στον πονεμένο, η περίσκεψη. Όχι η εκμετάλλευση ούτε τα πολλά λόγια με τον κυνισμό του ειδήμονα, με τι κουράγιο άλλωστε, είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε;
Κάποιες στιγμές, η φωνή θυμάται ότι δεν πρέπει να μιλά. Δεν χρειάζεται. Εκτοπίζεται από τη μεγάλη θλίψη. Μαζί με τους αθώους δυστυχισμένους στο βυθό της νύχτας. Σιωπή που καθορίζει τη σημασία των πραγμάτων και την ψυχική συνείδηση της θλίψης.
Η.Κ.