ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΙΝΕ Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΤΟΥ
70 χρόνια μετά, της μνήμης η αναφορά…
Με λίγα λόγια απλά και δίχως μελοδραματισμούς, τιμάμε μέσα από το βαθύ στερέωμα της μνήμης τον Αμαλιαδίτη Νίκο Μπελογιάννη και τους συναγωνιστές συντρόφους του Μπάτση, Καλούμενο και Αργυριάδη. Χαράματα της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952, πριν καν συμπληρωθοών τρία χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, τέσσερα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας εκτελούνται με την δόλια κατηγορία για κατασκοπία. Η εντολή της εκτέλεσης είχε δοθεί από τις ΗΠΑ, στην κυβέρνηση Πλαστήρα, που δεν κατάφερε να αντισταθεί στην αδίστακτη αυτή απαίτηση της αμερικανικής πολιτικής, που ηγείτο σε όλο τον κόσμο του αντικομμουνιστικού μπλοκ.
Ήταν εντελώς άδικη η εκτέλεση αυτών των ανθρώπων, που τους είχαν προσάψει την αποτρόπαιη κατηγορία περί κατασκοπίας, προκειμένου να δείξουν το σκληρό και τον αποφασιστικό τους τρόπο, για την οποιαδήποτε απόπειρα ανασύστασης των πολιτικών εκείνων δυνάμεων, που η Δύση θεωρούσε επικίνδυνες για τα συμφέροντά της.
Σήμερα συμπληρώνονται 70 χρόνια από το έγκλημα εκείνο μιας κατασκευασμένης κατηγορίας προκειμένου να αναχαιτήσουν κάθε απόπειρα ανασύστασης των κομμουνιστικών και των άλλων αριστερών δυνάμεων, σε μια εποχή που είχε πλέον φουντώσει ο λεγόμενος ψυχρός πόλεμος.
Τιμώντας σήμερα τη μνήμη αυτών των αγωνιστών να αναφέρω ένα γεγονός που μου είχε πει η αδελφή του Πατέρα μου, η <<Πασιονάρια>> της Ηλείας, όπως την αποκαλούσα, Θεανώ Καπογιάννη. Προπολεμικά το μικρό γταφείο στην τότε κεντρική πλατεία του Πύργου, όπου εργαζόταν ως δακτυλογράφος η Θεανώ Καπογιάννη, αγωνίστρια τιμημένη του ΕΑΜ, το είχε επίσης κάνει χώρο πνευματικής κυψέλης, όπου σύχναζαν εκεί άνθρωποι της πνευματικής διανόησης κατά κύριο λόγο από το ευρύ φάσμα της Αριστεράς, καθώς επίσης και ο Πλουμπίδης και ο Μπελογιάννης. Ο Πλουμπίδης εκείνη την εποχή ήταν Δάσκαλος στην Αμαλιάδα, ενώ ο Μπελογιάννης ήταν γέννημα και θρέμμα αυτής. Κι ένα τελευταίο που αυτό μου το είχε πει ο ίδιος ο Πατέρας μου. Μετά την ηρωική νίκη του ΕΛΑΣ κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας, στη Μάχη του Πύργου, που έλαβε χώρα 8 με 9 Σεπτέμβρη 1944, οι νεαροί τότε Αύγουστος Καπογιάννης και Νίκος Μπελογιάννης συζητούσαν σ΄εκείνη την κεντρική και μάλλον χωμάτινη πλατεία του Πύργου και σε κάποια στιγμή πρότεινε ο Μπελογιάννης στον Πατέρα μου, να αναλάβει δημοσιογράφος στην εφημερίδα του ΚΚΕ, τον <<Ριζοσπάστη>>! Του απάντησε ότι σκοπεύει να βγάλει δική του εφημερίδα, όπως και τελικά έγινε στις 18 Ιουνίου 1945.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ : Το μικρό αυτό αφιέρωμα ήταν για τον Νίκο Μπελογιάννη, αλλά μια και ανέφερα κάποια γεγονότα που συνδέονται με δικούς μου ανθρώπους, θα ήθελα να συμπληρώσω ότι το μικρό εκείνο γραφειάκι της Θεανώς Καπογιάννη, δεν θα ήταν όλο κι όλο πάνω από 20 με 25 τ.μ. και βρισκόταν στο πιο κεντρικό σημείο του Πύργου, μπροστά από την κεντρική πλατεία. Ακριβώς δίπλα ή παραδίπλα από τη μια πλευρά ήταν η είσοδος του κινηματογράφου <<ΡΕΞ>> και από την άλλη πλευρά, αργότερα μάλλον αυτό, ήταν το κουρείο των αειμνήστων Σπαθάρου και Σπυρόπουλου. Εκεί εργαζόταν ως δακτυλογράφος η Θεανώ Καπογιάννη, όσες φορές τύχαινε να είναι ελεύθερη από τις φοβερές διώξεις, τις απειλές και τις φυλακίσεις, λόγω της τιμημένης κομμουνιστικής της ιδεολογίας. Τα κυνηγητά των χωροφυλάκων ήταν συνεχή και στα μέσα της 10ετίας του 1960 αναγκάστηκε να το κλείσει και πήγε στην Αθήνα , όπου συνέχισε την τίμια εργασία της δακτυλογράφου και πιστής στις ιδέες της μέχρι το θάνατό της!
Δημοσιογράφος Αντρέας ΑΥΓ. Καπογιάννης – ΑΝΚ