ΠΟΙΗΣΗ ΑΝΚ : *μνήμες σε αναστολή*
ΠΟΙΗΣΗ ΑΝΚ
μνήμες σε αναστολή
Θέλω να γράψω για σένα για μένα για όλους
και γι΄αυτή τη ζωή που αγαπήσαμε και σαν το καπνό
διαλύθηκαν τόσες αναμνήσεις που χαράχτηκαν
στα οδοφράγματα των αγώνων ακόμα
και σε κάποιες παραλίες
γιατί πολύ αγαπήσαμε τη θάλασσα
και το νοητό μεγαλόπρεπο βουνό
που μας κάνει τη χάρη με τους δυνατούς ανέμους
να δονεί τη ψυχή μας και να σαρώνει όπως την άμμο
μνήμες που από μόνες τους αράξανε στη λησμονιά.
Υπάρχουν κι εκείνες οι μνήμες
σε σένα σε μένα σε όλους
που δεν θες να τις ξεχάσεις με τίποτα
και είναι κάποιο χαμόγελο που σε ακολουθεί παντού
και άλλοτε χάνεται και ξανάρχεται
σαν τα βαριεστημένα κύματα σε ατίθαση θάλασσα.
Σ΄εκείνη την παραλία που αγάπησες από παιδί
θυμάσαι το βλέμμα της και τα πελαγίσια μαλλιά της
ν΄απλώνονται και να βυθίζονται στο ηλιοβασίλεμα
και καθώς τώρα τα σκέφτεσαι όλα αυτά
όλοι εσείς που αγαπήσατε τον έρωτα της ζωής
μαζί με τις εικόνες που έρχονται στο νου
νιώθεις τον ήχο των κυμάτων που σπρώχνουν
με ορμή καταπάνω σου παροπλισμένες αναμνήσεις
για μια Άνοιξη που περίμενες και δεν ήρθε ποτέ
για ένα μονοπάτι που πήρες και δεν σ΄έβγαλε πουθενά
για μια συνεσταλμένη πλαγιά
όπου πλάγιασαν οι πόθοι σου
και ο βουβός αναστεναγμός σου.
Θα θυμάσαι τώρα καθώς περιπλανιέται η σκέψη σου
κάποιο ρόδινο πρόσωπο που έλαμπε θλιμμένα
κάτω από ξένους ουρανούς να κοστολογεί
της τιμής το παρθενικό τίμημα
και των συντρόφων στα πυρωμένα χέρια τους
το ατσάλι στο σταυροδρόμι των λαών
και να καίει λιβάνι σ΄άγνωστο βωμό.
Για σένα για μένα για όλους τα γράφω αυτά
σήμερα που άλλαξε η μέρα τη φορεσιά της
και ο ουρανός θυμήθηκε τη βροχή
καθώς έπρεπε να νοτιστούν τα κουρνιασμένα όνειρα
και οι μνήμες σου που είναι σε αναστολή
κλεισμένες από τότε ερμητικά μαζί
με αποξηραμένα πέταλα λουλουδιών
σ΄ένα λεύκωμα για τον πρώτο έρωτα της ζωής σου.