Περί του φθινοπώρου ο λόγος *** Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου, Φιλόλογος – συγγραφέας – ποιήτρια
Περί του φθινοπώρου ο λόγος
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου,
Φιλόλογος – συγγραφέας – ποιήτρια
Ο διαβάτης Σεπτέμβης
Ο Σεπτέμβρης παίρνει τη σκυτάλη από τον πύρινο Αύγουστο και τραβά για ταξίδι αλλιώτικο. Και οι ποιητές μαγεύονται από τούτον τον αγωγιάτη του φθινοπώρου και υμνούν τα ποικίλα ταξίδια του. Τον υμνούν για τα πρωτοβρόχια του, την ψύχρα του, τις ήρεμες ακρογιαλιές του, τους έρωτες που σέρνει από το καλοκαίρι.
Ο Σεπτέμβρης διαβαίνει αγέρωχος, αποχαιρετώντας το καλοκαίρι. Το ΛΟΓΟτεχνείο τον καλωσορίζει και μιλά για τα τερτίπια του, για την ομορφιά του, τις αλληγορίες του, τη θλίψη του, για το δρόσινο τραγούδι του… Συνομιλεί με την ποίηση για τα γλυκά του βράδια, τα φεγγάρια του, τα σταφύλια του τρύγου. Πόσους αλήθεια προορισμούς μνήμης και πορείας μάς χαρίζει ο Σεπτέμβρης της μετάβασης;
Ας απολαύσουμε δύο Σεπτεμβριανά ποιήματα:
Ελένη, Οδυσσέας Ελύτης
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια
ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές
ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε —σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη—
Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις
Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας
Μια που υπάρχει αλλού
Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ώς τον ήλιο
Λέγοντάς του εμπιστευτικά πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι
Όχι δεν είναι ο θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής
Ένα θολό συναίσθημα
Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν κι απομακρύνονται
Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας
Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου
Το φως στον άσπιλο ουρανό
Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική
Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα
Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός
Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση
Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως
Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη
Που δε βλέπει τίποτε
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα
του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο
Γιατί έγινε κιόλας
Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα
και λόγια
Λόγια όχι σαν τ’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:
Εσένα!
Πώς να παλέψει, Χρίστος Λάσκαρης
Πώς να παλέψει
Είναι μια θλίψη το φθινόπωρο
καθώς αδειάζουν οι ακρογιαλιές
και το νησί ερημώνει
και μένει μόνη η ψυχή
με τ’ άγριο πέλαγο.
Πώς να παλέψει με τις άδειες Κυριακές
την ερημιά των βράχων και της θάλασσας,
με τις κουρούνες που το δειλινό
στην αποβάθρα κρώζουν.