Η διαφοροποίηση της εστίασης στον βωμό του τουρισμού ** Γράφει η εξ Ηλείας καταγόμενη συγγραφέας Σοφία Δ. Αγραπίδη

 

Η διαφοροποίηση της εστίασης στον βωμό του τουρισμού

Γράφει η εξ Ηλείας καταγόμενη συγγραφέας Σοφία Δ. Αγραπίδη

 

 

Είναι αρκετός καιρός, που παρατηρείται στις μεγαλουπόλεις αλλά και σε μικρότερες περιοχές η διαφοροποίηση των παροχών στα καταστήματα της εστίασης, στα καταστήματα που προσφέρουν καφέ και φαγητό. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι σ’ αυτούς τους χώρους που διαθέτουν καφέ, τσάι, σοκολάτα (και φαγητό ή ποτό), μπορούν οι πελάτες να απολαύσουν πρωί και απόγευμα το αγαπημένο τους ρόφημα. Με απογοήτευση παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια και κυρίως, τώρα, μετά το διάστημα του προληπτικού αποκλεισμού εξαιτίας του νέου ιού όπου ο τουρισμός μοιάζει να έχει αυξηθεί, ότι επήλθε ένας νέος αποκλεισμός για πολλούς πολίτες από το πλήθος των ως άνω επιχειρήσεων. Τα καταστήματα διατηρήθηκαν από όλους εμάς, από πολίτες της γειτονιάς, της κάθε περιοχής, από λάτρεις των κέντρων των πόλεων.

Η πλειονότητα των πολιτών αυτών πλέον, είναι εκτός του επιθυμητού κοινού για τους επιχειρηματίες, καθόσον από νωρίς το μεσημέρι παρέχουν μόνο φαγητό ή ποτό. Είναι δυνατόν οι περισσότεροι Έλληνες και οι πολίτες της χώρας να μπορούν να διαθέτουν χρήματα για να τρώνε σχεδόν καθημερινά έξω; Να έχουν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν ποτό το οποίο στις πόλεις κυμαίνεται από οκτώ έως δεκαπέντε ευρώ; Πώς μπορεί μια οικογένεια να ξεφύγει για λίγο, καθήμενη σε έναν χώρο εστίασης όταν πρέπει να ξοδέψει ένα σημαντικό χρηματικό ποσό; Σημειώνεται ένα ακόμη “δυστυχώς” της νέας εποχής, η οποία έχει υιοθετήσει όλα τα ανούσια χαρακτηριστικά του εξωτερικού, των προηγμένων χωρών με το συνεχές ανοδικό κύμα των αστέγων (η απόλυτη υποκρισία).

Η κοινωνία γενικότερα πάσχει από το ανακάτεμα που δέχτηκε εδώ και αρκετά χρόνια. Αυτό το ανακάτεμα συμβαίνει και στην εστίαση. Τι ομορφιά υπάρχει όταν υπάρχει η ταβέρνα και το εστιατόριο, όταν υπάρχει το καφενείο ή καφετέρια! Έχει λογική ο χώρος του καφέ, να θεωρείται ιδανικός για παράθεση φαγητού (ακριβοπληρωμένου κιόλας..) με τα μικρά τραπέζια, τα οποία με το ζόρι χωρούν δυο πιάτα και μια σαλάτα; Είναι δυνατόν να υπάρχουν τα μισά τραπέζια (μικρά ή μεγάλα) άδεια και να απαγορεύουν να καθίσουν οι περιπατητές της πόλης για το καφεδάκι τους ή το τσάι τους; Σε πολλές περιπτώσεις για να αποτραπεί στους επισκέπτες να παραμείνουν για καφέ και να μην το εκφράσει λεκτικά το προσωπικό, απλά τοποθετούν σερβίτσια φαγητού στα τραπέζια. Αγγίζει την αγένεια, προάγει αντιανθρωπιστικά στοιχεία όλη αυτή η κατάσταση.

Από τη στιγμή που τους δίδεται η ευκαιρία να προσθέσουν και το φαγητό στον κατάλογό τους, εννοείται ότι θα την αξιοποιήσουν αλλά όχι εις βάρος των πολιτών. Κάπου μοιάζει εκμετάλλευση προς τον τουρισμό κι όχι ένδειξη ελληνικής φιλοξενίας! Καλό θα είναι οι επιχειρηματίες να σκεφτούν ότι τίποτα δεν είναι σταθερό κι ότι δύσκολες μέρες μπορεί να ξανάρθουν. Τότε αυτοί που θα ευελπιστούν να τους στηρίξουν, θα είναι μόνο οι πολίτες που τώρα είναι ανεπιθύμητοι.. Ας συνειδητοποιήσουν ότι τίποτα δεν είναι σταθερό και στους καιρούς μας το πιο βέβαιο είναι η ανασφάλεια. Ακόμη, οι κρίσεις της ανθρωπότητας θα έπρεπε να καλλιεργήσουν σε όλους ευαίσθητες χορδές, να μας φέρουν πιο κοντά στον άνθρωπο και σε όσα στοιχειοθετούν αυτόν τον όρο. Επίσης, να μην ξεχνάμε όλα τα οικονομικά κάστρα που έχουν γκρεμιστεί, την κατάντια των αρχόντων τους και τον κοινό προορισμό για όλους, όπου τα χρήματα δεν έχουν κανένα λόγο. Στο επίγειο πέρασμα προσφέρουν σε αρκετούς, τεχνητούς κόσμους που η χαρά τους κρατάει δευτερόλεπτα!!

Με ευχές για μια χαρούμενη χρονιά και την καλύτερη διαχείριση του εν λόγω θέματος, από τους αρμοδίους

Με σεβασμό

 

Σοφία  Δ.  Αγραπίδη

Στρκός  Σ.Ξ ε.α – Συγγραφέας