ΕΝΑΣ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΥΡΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ ΚΩΣΤΑ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΗΣ ΗΡΑΣ ΚΑΖΟΓΛΗ
Το Χρονογράφημα της Δευτέρας
με την Ήρα Αλ. Κάζογλη
Ένας μύθος για τον Οκτώβρη
Σε μια χώρα μακρινή, λέει ο μύθος, Οκτώβρης ήταν, ζούσε ένας δράκος που όλοι τον έτρεμαν. Ήταν πελώριος με γαμψά νύχια, μακριά ουρά γεμάτη αγκάθια, βλέμμα βλοσυρό, άγρια μάτια και μια βροντερή, τρομακτική φωνή. Κανείς δεν γλίτωνε αν έπεφτε στα νύχια του.
Μια μέρα, Οκτώβρης ήταν, μια όμορφη κοπέλα έψαξε και βρήκε τη σπηλιά του. Ο τρομερός δράκος κρατούσε εκεί τον αγαπημένο της. Όταν συνάντησε το δράκο του ζήτησε, ατρόμητη,να τον ελευθερώσει και τότε εκείνος, εντυπωσιασμένος από το θάρρος της, της είπε πως θα τον άφηνε ελεύθερο αν του έφερνε ένα χρυσάνθεμο με εκατό πέταλα.
Μέρες και νύχτες έψαχνε η κοπέλα, δεν έβρισκε πουθενά τέτοιο λουλούδι. Λίγο πριν απελπιστεί, σκέφτηκε κάτι. Έκοψε ένα χρυσάνθεμο, έβγαλε μια βελόνα από κείνες που κρατούσαν τα μαλλιά της και χάραξε με υπομονή τα πέταλα μέχρι να γίνουν εκατό. Το πήγε στο δράκο, εκείνος τα μέτρησε, πήρε το λουλούδι κι έπειτα ελευθέρωσε τον αγαπημένο της. Από τότε, λένε, τα χρυσάνθεμα ανθίζουν με πάρα πολλά πέταλα τον Οκτώβρη.
Έχει περάσει καιρός πολύς από τότε. Ο δράκος φαίνεται πως ζει ακόμη στη σκοτεινή του σπηλιά. Χάθηκε, φαίνεται, ο δρόμος. Κι ίσως αργούν ν’ ανθίσουν τα χρυσάνθεμα. Κι η αγάπη δεν αρκεί να γίνει παραβολή της λύτρωσης. Τουλάχιστον έτσι λένε οι ενδείξεις.
Πολλά παλικάρια δεν στάθηκαν τυχερά, όπως αυτό της ιστορίας. Και μένει μόνο η σκιά τους, καθώς ταξιδεύουν σ’ έναν χρόνο ουράνιο, διαφορετικό από τον δικό μας, με γενναίο παράστημα κι ένα χαμόγελο δώρο για όσους μένουν πίσω. Κι είναι φθινόπωρο, οι μέρες μικραίνουν κι οι ίσκιοι μεγαλώνουν. Ήρθε Οκτώβρης.
Στη μνήμη του ξαδέρφου μου Κώστα Σαραντόπουλου που έφυγε προχτές, πρώτη μέρα αυτού του Οκτώβρη.
Η.Κ.