Ένα ποίημα του ΑΝΚ πριν ξεχάσουμε τα περασμένα… *σπιτάκι στη δημοσιά* – (ο χρόνος και ο άνθρωπος)
ΠΟΙΗΣΗ
σπιτάκι στη δημοσιά
(Αφιερωμένο στον αρχάγγελο λεοντόκαρδο της Κρήτης δημοκράτη τραγουδιστή και Αγωνιστή της Επανάστασης του Λαού το Νοέμβρη του 1973, του μεγάλου του Ελληνικού Αιώνα Νίκου Ξυλούρη, που ταξίδεψε για την αιωνιότητα σαν σήμερα, στις 8 Φεβρουαρίου 1980)
88888888888888888888888
Ένα ερειπωμένο σπιτάκι στη δημοσιά
του δρόμου λίγα χιλιόμετρα απ΄ το Ιόνιο
το κοιτάζουμε προσεκτικά κι αναρωτιόμαστε
ποιοι να έζησαν άραγε εκεί μέσα
πού να βρίσκονται τώρα και μένει ερημικό
μπροστά στη δημοσιά καθώς στέκει ακίνητο
δίχως μιλιά δίχως λαλιά και δίχως ζωή.
Πικρό χαμόγελο στην κούνια της φτωχολογιάς
όνειρα παιδικά σκλαβωμένα που ταξίδεψαν
μέσα στον κόμπο ενός λευκού μαντιλιού
σε άλλους τόπους της μαύρης ξενιτιάς.
Καθώς ξεμάκραινε το καράβι των λυγμών
όλο και δυνάνωνε της ψυχής ο πόνος με την ευχή
από τα χρόνια τα πολλά στης ξενιτιάς τα μέρη
να μη λιγοστέψει των ανθρώπων η μνήμη.
Στο φτωχικό κείνο το σπιτάκι ο ήλιος
έμπαινε κάθε πρωί κι έφευγε το δειλινό
κουβαλώντας τον πόνο μιας άχαρης μέρας
και ξανάλαφροι καθώς έμεναν για ώρες
αρυτίδωτοι ένιωθαν μες στα σωθικά τους
πως είναι άνθρωποι κανονικοί σαν τους άλλους.
Κι αν δεν μπορούμε σύντροφοι με το χάρο
είτε στ΄αλώνια είτε στα ταμπούρια
στη μάχη τη σκληρή νικητές να βγούμε
τούτο σας λέω μέσα από την ψυχή μου
ορμάτε να νικήσουμε τη φτώχεια των φτωχών.
Ποίηση ΑΝΚ <<σπιτάκι στη δημοσιά>> – Πύργος Ηλείας 8 του αναπόδραστου Φλεβάρη 2023.-
Αυτή η φωτό τραβήχτηκε αργά το απόγευμα, στις 7 του αναπόδραστου Φλεβάρη 2023, με σύννεφα στον ουρανό, κάπου στο μέσον της απόστασης Πύργου – Αγίου Ιωάννη και μου έδωσε την έμπνευση για το ποίημα! Την δημοσιεύω έτσι όπως τραβήχτηκε, δίχως το παραμικρό ρετουσάρισμα. ΑΝΚ