Ένα ποίημα του ΑΝΚ για την Ειρήνη εμπνευσμένο στην πεζοπορία του από Πύργο μέχρι Άγιο Ιωάννη
Ούτε που ξέρεις πότε σου έρχεται η ποιητική έμπνευση… Άρθρα ή οποιοδήποτε είδος του δημοσιογραφικού λόγου σαν αστραπή μπορούν να γραφτούν… Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει στην Ποίηση. Πότε έρχεται από μόνο του αυτό το μυστήριο της έμπνευσης, με κανένα τρόπο δεν μπορείς να το προσδιορίσεις εκ των προτέρων! Πεζοπορώντας με ήλιο σήμερα Τρίτη 15 του ανεμόδαρτου Μάρτη, έφτασα λίγο έξω από τον Άγιο Ιωάννη, στο δρόμο Πύργου – Κατακόλου. Στην επιστροφή και αφού είχαν προηγηθεί κάποιες φωτογραφίες για τη σηματοδότηση του ποδηλατόδρομου με το σχήμα του ποδηλάτου, άρχισα να φωτογραφίζω διάφορα δέντρα, μέχρι που είδα αυτόν τον φοίνικα… Τι ωραία που είναι η φύση, είπα μέσα μου και τότε ξαφνικά δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου οι πρώτοι στίχοι, για το αγαθό της ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων…
ΑΝΚ
Ειρήνη, Ειρήνη, Ειρήνη
Κοιτάζω αυτόν τον φοίνικα δίπλα στη δημοσιά του δρόμου
και σκέφτομαι πόσο ωραία ξεκινώντας από το μηδέν
έφτιαξε η φύση τα πράγματα.
Όλα φαίνονται ωραία μπρος στη θωριά της ειρήνης
όπως κάθε Άνοιξη ανθίζει και μοσχοβολά ο τόπος
ή όταν καλωσορίζεις τον ερχομό μιας νέας ζωής
σ΄ένα κόσμο της δημιουργίας που αυτοκαταστρέφεται.
Και όταν το παιδί θα πάει στο σχολείο
θα διαβάσει στα βιβλία τη λέξη ειρήνη
που μια ζωή μετά θα γυρεύει το νόημά της
στα σιωπητήρια των κοιμητηρίων
πάνω στις ματωμένες φτερούγες των πουλιών
στα πικραμένα χείλη της μάνας
στον μακρινό απόηχο από τον ήχο του σιδήρου
που διαπερνά τους σωριασμένους ανθούς της νιότης.
Είναι όμορφη στον ανοιξιάτικο ήλιο τούτη η μέρα
και η κάθε μέρα δείχνει όμορφη στον καθρέφτη
όταν τα καλά έργα σέρνουν την άμαξα της ζωής
και στην πνιχτή σιγαλιά της νύχτας και πάλι
όλα ωραία φαίνονται και ας μην τα βλέπεις.
Ειρήνη, Ειρήνη, Ειρήνη
πόσο εύκολα γράφεται και προφέρεται αυτή η λέξη
στο αλφαβητάρι της πρώτης γνώσης των παιδιών
που μένει αμόλευτη στις ευγενικές καρδιές των ανθρώπων
και αντέχει τα τόσα χτυπήματα μιας άδικης μοίρας
στα παράθυρα των φτωχών που μαζεύουν μια χούφτα ήλιο
για να πυρώσουν το θυμιατό της μνήμης
και να δώσουν δύναμη στην ειρήνη ν΄αντέξει
τις συμφορές τούτου του κόσμου
μέσα στις καταπακτές και τα καταφύγια
νοερά στις στέγες των δακρύων
στη φρίκη και την οδύνη του σπαραγμού.
Αντρέας ΑΥΓ. Καπογιάννης – ΑΝΚ
Πύργος Ηλείας 15 του ανευλόγητου Μάρτη 2022.