ΑΡΘΡΟ του Χρήστου Γιάνναρου για την τραγωδία των Τεμπών : *Τι μέρα μας ξημέρωσαν…*
Τι μέρα μας ξημέρωσαν…
Το ξημέρωμα της 1ης Μάρτη προκάλεσε σε κάθε οικογένεια μια μελαγχολία πολύ μεγαλύτερη από την μελαγχολική διάθεση που δημιουργούσε η αφρικάνικη σκόνη που υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Με το άκουσμα της είδησης στα πρόσωπα όλων μας κυριαρχούσε η στενοχώρια, η απογοήτευση και η προσμονή ότι όλο αυτό ήταν ένας εφιάλτης και θα ξυπνήσουμε και θα δούμε ότι όλα αυτά δεν συνέβησαν.
Ο κόσμος και στο νομό μας ακόμα συγκλονισμένος από τους σεισμούς στην Τουρκία και τη Συρία δεν άντεχε να ακούσει και άλλα δυσάρεστα. Δεν υπάρχουν λόγια, για να περιγράψουμε τα συναισθήματά μας για το τραγικό δυστύχημα που συνέβη τα ξημερώματα της Τετάρτης στα Τέμπη με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες ανάμεσά τους πολλά νέα παιδιά. Οι περισσότεροι έλεγαν ανοίγοντας τις τηλεοράσεις τους και μέχρι να το συνειδητοποιήσουν πίστευαν ότι ήταν αναφορά στην μαύρη Κυριακή του 2003. Όμως δυστυχώς δεν ήταν έτσι.
Το τραγικό αυτό δυστύχημα δεν είναι αποτέλεσμα της κακιάς στιγμής. Οι ευθύνες βαραίνουν και αυτή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις που έχουν αφήσει τα πάντα στο έλεος τους. Η ρίψη ευθυνών μεταξύ ΟΣΕ και Hellenic Train δεν μπορεί να συγκαλύψει την πολιτική ευθύνη που υπάρχει για την κατάσταση των σιδηροδρομικών γραμμών της χώρας μας.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες των Σωματείων των Σιδηροδρομικών το σύστημα ελέγχου δεν λειτουργεί εδώ και καιρό και εν έτει 2023 όλα γίνονται χειροκίνητα, προειδοποιώντας στις 7 Φλεβάρη ότι αν δεν παρθούν άμεσα μέτρα με εκσυγχρονισμό των συρμών και του δικτύου, ότι αν δε γίνουν άμεσα προσλήψεις προσωπικού, αν δεν ανατραπεί η λογική κόστους – κέρδους που έχει οδηγήσει όλη την τελευταία δεκαετία σε μικρότερα “ατυχήματα” που πραγματοποιούνταν όλο και πιο συχνά, τότε γρήγορα θα θρηνήσουμε πολύνεκρο “δυστύχημα”. Δεν ήταν δηλαδή ένα τυχαίο γεγονός που συνέβη ξαφνικά χωρίς να το περιμένει κανείς. Ήταν κάτι που με μαθηματική ακρίβεια, όπως τόσα και τόσα άλλα, θα συνέβαινε ακολουθώντας την ίδια πολιτική κόστους οφέλους που τις συνέπειες της πληρώνει συνεχώς ο λαός μας και καλείται να την πληρώσει ξανά, αυτή τη φορά μετρώντας ανθρώπινες ζωές.
Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε αυτή την στιγμή είναι να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον να ξεπεράσουμε αυτό το ΣΟΚ. Να συνειδητοποιήσουμε ότι μένοντας θεατές στα γεγονότα θα έχουμε συνεχώς νέα εγκλήματα. Να μην επιτρέψουμε να συνεχίσουν να μπαίνουν οι ζωές μας στο ίδιο ζύγι με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Να μην αφήσουν να ξεπλένουν με το αίμα του λαού μας τις ευθύνες τους όλες οι κυβερνήσεις που την προστασία της ανθρώπινης ζωής τη μετράνε και την υπολογίζουν με το πόσο τούς κοστίζει.
Να διεκδικήσουμε να παρθούν μέτρα για να μην έχουμε ανάλογα γεγονότα. Να προχωρήσουν σε αντισεισμικούς ελέγχους τα σχολεία και τα δημόσια κτήρια, να γίνουν αντικατολισθητικά και αντιπλημμυρικά έργα, να προχωρήσουν σε έργα πυροπροστασίας. Να παρθούν μέτρα για να μην ξαναζήσουμε στο νομό μας τα αποτελέσματα σεισμών όπως το 1993 ή το 2008 ή πυρκαγιών όπως το 2007 και σχεδόν κάθε χρόνο.
Αυτό μόνο εμείς μπορούμε να το επιβάλλουμε. Με την διεκδίκησή μας και κόντρα στις πολιτικές που μας το στερούν. Άλλωστε η σημερινή πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας μπορεί να εξασφαλίσει πραγματική ζωή με δικαιώματα για το σύνολο των λαϊκών οικογενειών. Φυσικά όμως για να το πετύχουμε αυτό πρέπει ο ίδιος ο λαός να βγει μπροστά και να κάνει πράξη το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της καταστροφής: ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟ ΛΑΟ
*Χρήστος Γιάνναρος, Υποψήφιος βουλευτής Ηλείας με το ΚΚΕ, Γραμματέας της Τ.Ε. Ηλείας του ΚΚΕ.