ΑΡΘΡΟ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ Α.Ρ.ΠΑ ΣΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ ΕΛΜΕ ΗΛΕΙΑΣ : <<Σχολείο, μέσω της αξιολόγησης, στα πρότυπα της αγοράς;>>
<<Σχολείο, μέσω της αξιολόγησης, στα πρότυπα της αγοράς;>>
Αξιολόγηση σχολικής μονάδας (αυτοαξιολόγηση), μέντορες – συντονιστές, ατομική αξιολόγηση. Το τρίπτυχο που το υπουργείο έχει εργολαβικά αναλάβει να εμπεδώσει με τη βία στα μυαλά των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας. Σέρνει στα δικαστήρια τους εκπαιδευτικούς για τους αγώνες τους ενάντια στα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια αλλά και όταν οι δικαστικές αποφάσεις δεν ευνοούν την κυβέρνηση, τότε στο ΥΠΑΙΘ τις αγνοούν επιδεικτικά . Βρισκόμαστε στο δεύτερο σκαλοπάτι της επίθεσης.
Διεθνείς μελέτες σχετικά με τα αποτελέσματα της αξιολόγησης δείχνουν ότι όπου εφαρμόστηκε δεν επήλθε βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου. Επιφέρει επαγγελματική εξουθένωση και ανταγωνιστικό κλίμα, παραμερίζονται οι παιδαγωγικές αρχές. Αυξάνονται οι μορφωτικές ανισότητες, χιλιάδες παιδιά απορρίπτονται από την εκπαιδευτική διαδικασία. Ελαστικοποιούνται περισσότερο οι εργασιακές σχέσεις και ανοίγει μελλοντικά ο δρόμος για άρση της μονιμότητας.
Και στην ελληνική πραγματικότητα, μετά από την τρίχρονη προσπάθεια επιβολής της αξιολόγησης της σχολικής μονάδας όχι απρόσκοπτα ( και με δυνάμεις του εκπαιδευτικού κόσμου να συνεχίζουν να αντιστέκονται), αποτυπώνονται ήδη οι πρώτες συνέπειες: κατηγοριοποίηση και ανταγωνισμός σχολείων ( με βαθμολογίες των σχολείων από τους Συντονιστές στο πλαίσιο της εξωτερικής αξιολόγησης, προσήλωση στο κυνήγι του «φαίνεσθαι»), σπάσιμο του συλλογικού κλίματος και της ισότητας των εκπαιδευτικών (με μέντορες, συντονιστές..) στους Συλλόγους Διδασκόντων, κατακόρυφη αύξηση της γραφειοκρατίας εις βάρος του διδακτικού έργου, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, άνοιγμα του δρόμου για την άρση της μονιμότητας με τον εμπαιγμό από το ΥΠΑΙΘ των νεοδιόριστων σχετικά με την μονιμοποίησή τους και έπεται η συνέχεια…
Κάθε αξιολογική διαδικασία δε γίνεται σε κοινωνικό κενό. Η διαμόρφωση δεικτών με τους οποίους ποσοτικοποιούνται παράμετροι της εκπαιδευτικής διαδικασίας, έχει να κάνει με την προσπάθεια της εξουσίας να ελέγξει όσο το δυνατόν περισσότερο το εκπαιδευτικό δυναμικό. Οι νέες τεχνικές αξιολόγησης δεν αποβλέπουν μόνο στον έλεγχο, αλλά στην αναμόρφωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με βάση τα πρότυπα της αγοράς.
Οι υποστηρικτές της αυτοαξιολόγησης ισχυρίζονται ότι αυτή θα προσελκύσει χορηγούς και επενδύσεις, λες και δεν πρέπει να αποτελεί βασική αποστολή του κράτους η παροχή Παιδείας στους πολίτες. Η εκπαιδευτική λειτουργία επιχειρείται να κατηγοριοποιηθεί σε συγκεκριμένα ποσοτικά μεγέθη που θα γίνουν αντικείμενο καταγραφής και καταμέτρησης. Και αυτή η ποσοτικοποίηση της εκπαιδευτικής λειτουργίας είναι προβληματική γιατί αγνοεί το κοινωνικό και πολιτισμικό υπόβαθρο που υπάρχει και χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρχει γνώση του σχολικού περιβάλλοντος. Επιπλέον, πολλά από τα αποτελέσματα της σχολικής πράξης είναι ποιοτικά και άλλα αναπτύσσονται σε βάθος χρόνου, έτσι δεν μπορούν να μετρηθούν.
Όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο Βρετανός παιδαγωγός Michael Apple, τα σχολεία μετακινούνται από τις ανάγκες των μαθητών στην απόδοση των μαθητών.
Αντιλαμβανόμαστε το άγχος των συναδέλφων για την αυταρχική στάση της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ και τη στάση υποχώρησης της ΟΛΜΕ στην πιο κρίσιμη στιγμή του αγώνα. Γιατί λοιπόν ως απάντηση εκ των πραγμάτων προκύπτει και αποτελεί επιλογή η απεργία αποχή;
Στη γενικευμένη επίθεση που δέχεται το δημόσιο σχολείο και οι εκπαιδευτικοί, δεν μας αντιστοιχεί καμιά αναμονή, γιατί η προώθηση της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας και της αξιολόγησης από μέντορες και συντονιστές, αποτελεί τον προθάλαμο της ατομικής αξιολόγησης. Η απεργία αποχή ως μορφή και απόφαση αγώνα από τα σωματεία καλύπτει συνολικά τους εκπαιδευτικούς από τον προγραμματισμό και τις δράσεις υλοποίησής του. Άλλωστε, και η περσινή εμπειρία των 22 σωματείων που κήρυξαν απεργία αποχή από την αυτοαξιολόγηση, καθώς και η δικαίωση των διευθυντών που εναρμονίστηκαν με την απόφαση των σωματείων για απεργία αποχή και δεν τους επιβλήθηκε καμία ποινή από τα υπηρεσιακά συμβούλια, δείχνει την ισχύ αυτού του τρόπου πάλης.
Η αντίσταση και μόνο στην αξιολόγηση και τις επιπτώσεις που θα επιφέρει στο δημόσιο σχολείο έχει από μόνη της ιδιαίτερη αξία στην εποχή της κυριαρχίας του ατομικισμού και των αγοραίων αξιών. Βέβαια, η άρνηση της αξιολόγησης δεν θα είναι ουσιαστική αν δε συνοδεύεται από ένα άλλο όραμα για την εκπαίδευση, την εργασία και τη ζωή, στο οποίο ζητούμενο δεν θα είναι μία άλλη αυθεντική, σωστή, «καλή» αξιολόγηση, αλλά η κυριαρχία των ίδιων των εργαζομένων πάνω στην εργασία και τη ζωή και η δυνατότητα όλων για ολοκληρωτική πρόσβαση στη γνώση.
Μπίσσα Έλλη, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Ηλείας
Παυλοπούλου Ευρυδίκη, Αντιπρόεδρος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Ηλείας
( μέλη της Ανεξάρτητης Ριζοσπαστικής Παρέμβασης / Α.Ρ.ΠΑ)