Ο Άρης Αλεξάνδρου (Αριστοτέλης Βασιλειάδης) γεννήθηκε στο Πετρογκράντ, 24 Νοεμβρίου 1922 και πέθανε στο Παρίσι, 2 Ιουλίου 1978. Ήταν Έλληνας αντιστασιακός, ποιητής, πεζογράφος, και μεταφραστής έργων κυρίως της ρωσικής λογοτεχνίας.

Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Έλληνες συγγραφείς, με πολύ σημαντικό μεταφραστικό έργο. Το μοναδικό μυθιστόρημά του, Το Κιβώτιο (1975), αποτιμάται ως «ένα πραγματικά σημαντικό έργο» της νεοελληνικής πεζογραφίας.

Στην ποίηση του Αλεξάνδρου υπάρχει έντονη η πικρία από τη διάψευση των ελπίδων, πικρία που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των ποιητών που έζησαν τον Ελληνικό Εμφύλιο. Συγχρόνως χαρακτηρίζεται από έντονη ειρωνεία που σε ορισμένα σημεία φτάνει στο σαρκασμό, ως προς όλα τα γνωστά κοινωνικά συστήματα.

(Από poiimata-com)

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.

Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο;

Η θέση μας είναι μέσα δω σ’ αυτό το δάσος

με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς

με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.

Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι

έτσι αργούν κ’ οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.

Στο μεταξύ

όσο δουλεύεις στον τροχό

πρόσεχε μην παρασυρθείς

μην ξιππαστείς

απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.

Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

1.

Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες

για να μην τύχει και προσέξεις

πόσο διστάζω να σε αγγίξω

σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα

διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη

γιατί το ξέρει

πως τόσο φως δε θα το αντέξει

2.

Είχα πάντα έτοιμο

ένα μικρό μπουκάλι που θα ’ριχνα στη θάλασσα.

Βόρειο πλάτος – αλλάζει κάθε μέρα

μεσημβρινός – αλλάζει κάθε νύχτα

στίγμα – οι χειροπέδες μου.

Δεν τό ’ριξα ποτέ.

Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχες.

Όσο υπάρχεις

ταξιδεύω.

3.

Θα σε βρω.

Όπου πατάς

Πέφτουν πράσινα φύλλα.

……………………………