Το ποίημα της Κυριακής *** Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου Φιλόλογος, ποιήτρια, συγγραφέας *** ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΗΛΙΑ ΣΤΟΦΥΛΑ
Το ποίημα της Κυριακής
Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Φιλόλογος, ποιήτρια, συγγραφέας
ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΗΛΙΑ ΣΤΟΦΥΛΑ
Ο νεαρός ποιητής Ηλίας Στόφυλας, Νεοελληνιστής, Διδάκτωρ Νεοελληνικής φιλολογίας ΕΚΠΑ, εξέδωσε, μόλις πριν δύο ημέρες, την τρίτη ποιητική συλλογή του με τίτλο: “Της άκληρης πραγματικότητας η ψυχοκόρη”, εκδόσεις 24Γράμματα.
Σπανίζει η συνύπαρξη της καλής ποίησης με το ήθος, την ανθρωπιά, τη γνώση και την καλλιέργεια. Ο Ηλίας Στόφυλας υπογράφει με όλη αυτή την αρματωσιά στο ποιητικό του έργο.
Στην αντιποιητικότητα των καιρών με τα τεράστια στοχαστικά χάσματα και σε τούτες τις άνυδρες ημέρες που η ποίηση συχνά κλυδωνίζεται και αυτοκτονεί, καταφθάνει, ασθμαίνοντας από τα δύσβατα, με την πένα του να μας αφυπνίσει ο Ηλίας Στόφυλας.
Έμφορτος από συναισθήματα ψυχής, προσφέρει τη γνήσια ψυχική του κατάθεση προς τον αναγνώστη, χωρίς ευκολίες και εκπτώσεις. Εδρεύει στον χώρο της υπαρξιακής και κοινωνικής ποίησης, αφού η αναζήτησή του αρχινά και επικεντρώνεται στον εσωτερικό του κόσμο με διαρκείς καταδύσεις στα κατάβαθα του εαυτού του. Κι από εκεί, αφού αφήσει τους πνιγμένους εαυτούς του, επιστρέφει με τους εναπομείναντες, λυτρωμένος και αναγεννημένος για να δαμάσει και να ανιχνεύσει το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ο Ηλίας Στόφυλας μας χαρίζει ποιήματα με δυνατές, υπερρεαλιστικές εικόνες, με στοιχεία λυρισμού, με αρχοντιά στη χρήση της γλώσσας που κατέχει άριστα, με λεκτική αρτιότητα και κομψότητα καθώς και με έντονο φιλοσοφικό στοχασμό.
Ας διαβάσουμε το ακόλουθο ποίημα – κραυγή του ποιητή, από την τρίτη ποιητική συλλογή του που κυκλοφόρησε πρόσφατα:
ΑΜΦΙΒΙΟ ΗΘΟΣ
Κατεβάζω τα σκουπίδια με το ίδιο outfit.
Απ’ τις σκάλες, όλες τις σκάλες-
δεν μπαίνω στο ασανσέρ:
η επιτάχυνση της πτώσης
ο ίλιγγος
ο κλειστός φόβος.
Καλή γυμναστική, αργά και σταθερά να κατεβαίνεις,
με τ’ αχώνευτα της μέρας.
Ευκαιρία να χάσω τα ψωμάκια.
Έχω μεγάλη περιφέρεια
-θα σπάσω σε τμήματα,
να διευκολύνω την προέλαση
ειδικών δυνάμεων.
Βατραχάνθρωποι με αμφίβιο ήθος
και αντοχή στη Διαβολοβδομάδα
προτεραιοποιούνται.
Όσο να πεις
μια καλλίγραμμη πείνα,
αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.
Όλη η φασαρία για τον κάδο.
Τον μπλε. Τον πράσινο.
Άντε να ξεδιαλέξεις ό,τι ανακυκλώνεται.
Πότε στην είσοδο, πότε στο παράθυρο ο κάδος.
Καμία πεντακάθαρη λύση.
Θα φύγει η μπόχα με τον Δήμο.
Να δημευτεί κι επισήμως το Δίκιο.
Χάνω κιλά πηγαινοφέρνοντας
τα σκουπίδια.
Έχω κόψει και την coca cola.
Zero και πάλι Zero:
όλα για ένα κουλούρι γίνονται στον κόσμο.
Μην περιμένεις πολλά από την αναβαθμολόγηση.
Το ψωμί, το πετούσαμε κι αυτό.
Μα το φιλούσαμε πρώτα:
“Είναι ο Χριστός στο ψωμί”.
Κατεβάζω τα σκουπίδια.
Τα ρίχνω στον σωστό κάδο.
Πηγαίνω τον σκύλο βόλτα.
Πάει προς νερού του. Κατά το εικός και αναγκαίον.
Άλλοι, με νερό στο σώμα και στο αίμα
-τι σημασία έχουν τα ποσοστά-
μπαίνουν στα σκουπίδια.
Προς Θεού.
Την ανάγκη τους κάνουν κι αυτά.
Να βρουν το ψωμί.
“Είναι ο Χριστός στο ψωμί”.
Ποντίκια, αρουραίοι, κατσαρίδες,
όλα ένα άχθος αρούρης.
Θεός προπονημένος στα ΟΥΚ
-την πέρασε τη Διαβολοβδομάδα;-
Θεός και κατσαρίδα,
οι τελευταίοι των Μοϊκανών.
Μέτριος τελικά ο κόσμος στη Γυμναστική.
Ντεφορμέ στις ασκήσεις επί χάρτου.
Από ‘δω και μπρος θα ψάχνω μόνο
για Νεόδμητους κόσμους.
Νισάφι πια.
Ένα κατεβατό ουρανός και πάντα στην απ’ έξω ο Παράδεισος.
(πρώτη μέρα στην Αιώνια ζωή):
Τα σκουπίδια με κατεβάζουν με το ίδιο outfit.