ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΚ ΜΕ ΤΙΤΛΟ *Ο ΈΡΩΤΑΣ ΑΡΓΗΣΕ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ* ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΡΙΖΗ ΠΟΥ ΘΑ ΔΟΘΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2024 ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ
Αυτό το ποίημα γράφτηκε {κατά την γλωσσολογική ανάλυση Μπαμπινιώτη} στο άψε σβήσε και το αφιερώνω στη Συναυλία που θα δώσει ο δικός μας ταλαντούχος συμπολίτης Γιάννης Κορίζης, την προσεχή Δευτέρα 26 του ολοταχώς βαδίζοντας στη δύση Αυγούστου 2024, στο χώρο εκδήλωσης της μικρής πλατείας έναντι των Δικαστηρίων Πύργου και που φέρει το όνομα του ποιητή του φωτός Τάκη Δόξα.
ο έρωτας άργησε όσο και το όνειρο
Παντού στο φως και τη μνήμη
που τρεμοσβήνει σαν έρημο καντήλι
αλλοτινών εποχών και ονείρων επαναστατικών
που δοκιμάστηκαν στη ζωή τόσων ανθρώπων
κάτω από έναν ήλιο που δεν ήθελε διακρίσεις
αλλά ξεδιάντροπα τις έκανε διχως φειδώ.
Περιφερόμενοι φτωχοί και σακάτηδες
με ώμους κυρτούς από την απονιά
που δεν γνώρισαν ποτέ έναν άνετο έρωτα
όσο και να ξαγρυπνούσαν στα παγκάκια
του παλιού Επαρχείου ή τις πιο πολλές φορές
που ξάπλωναν κάτω από μια χαμοκέλα
και δεν τους ένοιαζαν παλάτια και ανέσεις
παρά μόνο αποζητούταν καθαρό νερό
και ν΄ακούσουν λίγα λόγια αγάπης
σ΄ένα κόσμο άπληστο και βουτηγμένο
στη μούχλα των πολεμοκάπηλων.
Κι εσύ μια φτωχική κοπέλα καθώς ήσουν και
πανέμορφη στα πρώτα της ζωής σου βήματα
έφυγες από αυτόν εδώ τον τόπο για άλλα μέρη
με την ευχή την πλούσια των γονιών σου
για μια καλή τύχη όπως έλεγαν και να βρεις
ένα καλό παιδί να φτιάξετε τη ζωή σας.
Τα χρόνια πέρασαν και ο πρώτος έρωτας
λες και μετανάστευσε κι αυτός κι εσύ
πήρες κοντά σου με τις μορφές των γονιών σου
κι ένα λευκό μαντίλι σαν ενθύμιο μιας αγάπης
αυτό που σε φέρνει κάθε φορά στον τόπο σου.
Κοιτάζω τώρα τη θάλασσα του Αγίου Ανδρέα
και χαίρομαι που σκέφτομαι πως κι εσύ
το ίδιο αγαπάς τούτη τη θάλασσα η μόνη
που δεν μας χώρισε ποτέ αλλά δεν είναι πια
η θάλασσα που ζήσαμε και που ερωτευθήκαμε.
Ο χρόνος λες και δεν σε πλησίασε καθόλου
τα ίδια λαμπερά μάτια τα ίδια μακριά μαλλιά
και το χαμόγελο απαράλλαχτο κι αυτό.
Ο χρόνος τρέχει για εκείνους που θαυμάζουν
τα ωραία πρόσωπα τα χείλη και την ομορφιά
έτσι σε θυμάμαι ν΄αγναντεύεις από εκείνο
το ξεμοναχιασμένο παραθύρι και ο αέρας
να διπλώνει και να ξεδιπλώνει τα μαλλιά σου
έτσι σε θυμάμαι λες και δεν έφυγες ποτέ.
Από αυτό το παρθύρι που το ρυτίδωσαν οι μνήμες
θα ακούσεις τώρα τις πιο όμορφες μελωδίες
από δικούς μας ντόπιους δημιουργούς
και το ξέρω το νιώθω μέσα μου πως θα κάνεις
την ίδια ευχή όπως τότε με το λευκό μαντίλι
να φτερουγίζεις νοερά με τα περιστέρια
στην παλια σου γειτονιά που μένει ερημική
κι εκεί στον δικό σου τόπο ν΄ανατείλει ξανά
ο έρωτας πλημμυρισμένος με νότες και μελωδίες.
Ποίηση ΑΝΚ <<ο έρωτας άργησε όσο και το όνειρο>>
Πύργος Ηλείας 24 του εκπνέοντος Αυγούστου 2024