Το Χρονογράφημα της Ήρας Αλ. Κάζογλη στην ΑΥΓΗ Πύργου της Δευτέρας
Το Χρονογράφημα της Ήρας Αλ. Κάζογλη
στην ΑΥΓΗ Πύργου της Δευτέρας
Νοσταλγοί
Τις προάλλες συμμετείχα σε μια συγκινητική ηλεκτρονική “συνάντηση” παλαιών συμμαθητών. Φίλος συμμαθητής από το δημοτικό σχολείο, έφτιαξε σε γνωστή εφαρμογή του κινητού τηλεφώνου μια ομάδα με όλους τους παλιούς συμμαθητές. Κι έτσι άρχισε η συγκίνηση.
Ανταλλαγές παλιών, παιδικών φωτογραφιών, τα νέα μας, αμοιβαίες φιλοφρονήσεις, παλιά αστεία, περιστατικά, ονόματα δασκάλων, όλα ζωντάνεψαν χάρη στην τεχνολογία. Και ξαφνικά, ήμασταν πάλι όλοι μαζί, όπως τότε. Νοσταλγικό, αλλά και σουρεαλιστικό ταυτόχρονα.
Καθόλου παράξενη η χρονική συγκυρία, αν σκεφτεί κανείς ότι καθώς περνούν τα χρόνια αισθανόμαστε την ανάγκη να γυρίζουμε πίσω, στα χρόνια της αθωότητας, όπως τα λένε, καθώς η μνήμη και η νοσταλγία τα έχουν απαλλάξει από κάθε τι που μας πόνεσε.
Η νοσταλγία πολεμά τη λήθη και συντηρεί τους παλιούς δεσμούς και την κοινή ζωή του παρελθόντος. Όλα επιστρέφουν με γενναιοδωρία και μας θυμίζουν τα παλιά, που γίνονται ξανά με ακατανίκητη δύναμη παρόν κι ο χρόνος εκμηδενίζεται, εξαφανίζεται.
Με το νου μας πάμε πάλι μια εκδρομή, σαν εκείνες τις σχολικές, στο δασάκι δίπλα στο σχολείο, με τους δασκάλους μας μαζί, να παίζουμε, να γελάμε, να τρέχουν τα χρόνια πάνω μας και να μην περνούν ποτέ, και τα ανήλικα όνειρα να είναι μπροστά μας, ζωή αχόρταγη, χωρίς τέλος.
Αυτό που μας έμεινε είναι δυο αράδες σ’ ένα σχολικό λεύκωμα, κάμποσες ξεθωριασμένες φωτογραφίες, μια μισοσβησμένη ανάμνηση που τη φτιάξαμε όπως θέλαμε εμείς. Δικιά μας είναι, άλλωστε. Νοσταλγοί της δικής μας νιότης ο καθένας, ασυναίσθητα βιογραφικής, τα μάτια θαμπώνουν. Μάλλον είναι η ώρα να σκεφτούμε πέρα απ’ το άρωμα του χτες, τη δημιουργική αξία του αύριο.
Η.Κ.