Το ανθισμένο χαμόγελο που έσβησε με το στερνό ηλιοβασίλεμα! (Άρθρο του ΑΝΚ)
Στην αιωνιότητα η Φώφη Γεννηματά
Το ανθισμένο χαμόγελο που έσβησε με το στερνό ηλιοβασίλεμα!
Σε σένα έλαχε Φώφη Γεννηματά, να δώσεις ζωή με το θάνατό σου, στην Ιδέα της Δημοκρατικής Πολιτείας! Διέγραψες στη ζωή σου και τον πολιτικό στίβο μία διαυγή πορεία, τόσο ένεκα χαρακτήρα, όσο και των υψηλοφρόνων πολιτικών παρακαταθηκών του αείμνηστου πατέρα σου Γιώργου Γεννηματά. Πορεύτηκες κι εσύ με ήθος και σύνεση ενισχύοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό την έννοια του πολιτικού πολιτισμού.
Είναι σημαντικό γεγονός και ίσως το πιο ζηλευτό και αξιοθαύμαστο που συντελέστηκε με το πολιτικό σου παράδειγμα, πως δεν είναι μόνο το όφελος της διδαχής που πηγάζει από τις δικές σου παρακαταθήκες, αλλά το προκύπτον επακόλουθο, να σφραγιστούν τα ασεβή εκείνα στόματα της αντίδρασης και του σκοταδισμού, που σπιλώνουν συλλήβδην και συκοφαντούν καθολικά το πολιτικό σύστημα της χώρας. Η Δημοκρατία δεν είναι μόνο Αρετή του κοινωνικού βίου και Ιδεώδες πολίτευμα, αλλά κυρίως είναι προμαχώνας πάλης και αντίστασης απέναντι στη βαρβαρότητα, την αγριότητα και το μίσος του Φασισμού. Θανάτω θάνατον πατήσας, ω δημοκρατία ελληνική, η Ελλάδα θα μείνει στους αιώνες δημοκρατική!
Αξέχαστη Φώφη, πάνε πολλά χρόνια από τότε που είχε έρθει στον Πύργο ο αείμνηστος πατέρας σου Γιώργος Γεννηματάς και μίλησε στην ευρύχωρη αίθουσα του τότε Κινηματοθέατρου <<ΡΕΞ>>. Και πάει πολύ λίγος καιρός που είχες έρθει εσύ στον Πύργο και μίλησες στο Συνεδριακό Κέντρο της Π.Ε. Ηλείας και την επόμενη μέρα τίμησες με την παρουσία σου τις εκδηλώσεις για τον Πολιούχο του Πύργου Άγιο Χαράλαμπο.
Ακούσαμε Φώφη, από τα χείλη των άξιων κι εκλεκτών παιδιών σου, να λένε στον αποχαιρετισμό τους για σένα πως θα έχουν για πάντα στην ψυχή τους το δικό σου <<άρωμα>>! Κι εμείς όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες, που είδαμε το ανθισμένο χαμόγελό σου να σβήνει τόσο σύντομα, στο στερνό ηλιοβασίλεμα, θα έχουμε μνήμη αγαθή, για όλα όσα επράχθησαν από σένα με τιμή και δημοκρατία!
Ο συγγραφέας Πάουλο Κουέλο γράφει σ΄ ένα σημείο στο <<Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός>> :
<< Ένας πολεμιστής του Φωτός δεν είναι ποτέ λιπόψυχος. Η φυγή μπορεί να αποδειχτεί θαυμάσια αμυντική τακτική, αλλά δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί όταν ο φόβος είναι μεγάλος. Όταν έχει αμφιβολίες, ο πολεμιστής προτιμά να αντιμετωπίσει την ήττα κι έπειτα να φροντίσει τα τραύματά του, επειδή ξέρει πως, αν το βάλει στα πόδια, θα δώσει στον επιτιθέμενο μεγαλύτερη δύναμη απ΄ όση του αξίζει.
>Κατά τη διάρκεια των δύσκολων και οδυνηρών στιγμών, ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τη δυσχερή κατάσταση ηρωικά, καρτερικά και θαρραλέα>>.
Φώφη Γεννηματά, η δημοσιογραφική έπαλξη αυτού του τόπου, η ΑΥΓΗ Πύργου, σε αποχαιρετά με τους στίχους των δύο μεγάλων εθνικών μας ποιητών, του Διονυσίου Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου αντίστοιχα :
Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
Της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
Τ΄ ουρανού σε κανένα από τα μέρη`
Και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
Τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ΄ αέρι,
Που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα :
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
***************************************************
ΜΗ μ΄ ερωτάς το ανέκφραστο
Μυστήριον του θανάτου (…)
ΙΔΟΥ η πλάκα σείεται…
Ιδού από τα χαράγματα
Του μνήματος εκβαίνει
Λεπτή αναθυμίασις
Κ΄ εμπρός μου μένει.
***************************************************