*Προχωράμε ακόμα μια μέρα*!Η υπέροχη φράση της Η.Α.Κ. στο ΧτηςΔ με τίτλο *Τεμπελιά*
Το Χρονογράφημα της Δευτέρας
με την Ήρα Αλ. Κάζογλη
Τεμπελιά
Υπήρχαν κάποιες, μακρινές, εποχές, που οι οικογένειες της πόλης για όλη την καλοκαιρινή σεζόν, δηλαδή τους τρεις μήνες που έμεναν κλειστά τα σχολεία, ζούσαν κοντά στη θάλασσα.
Οι τυχεροί που είχαν εξοχική κατοικία έμεναν εκεί, οι άλλοι νοίκιαζαν σπίτια για τη σεζόν, όπως λεγόταν. Σπίτια μικρά και μεγάλα, μακριά από τον αστικό ιστό, φιλοξενούσαν οικογένειες με παιδιά που χαίρονταν την καλοκαιρινή ανεμελιά, τη θάλασσα, την τεμπελιά.
Τα καλοκαίρια περνούσαν σαν γιορτή, σαν ελευθερία, ακόμη και για όσους δούλευαν και πηγαινοέρχονταν τις εργάσιμες ημέρες της εβδομάδας. Αυτό ήταν το μεγάλο, απολαυστικό ελληνικό καλοκαίρι με τις μυρωδιές του και τα ζεστά βράδια του στις μισοφωτισμένες αυλές.
Ήταν η απόλαυση του εαυτού μας, αυτό που τώρα πια μας λείπει, το δικαίωμα στην τεμπελιά, η ανάγκη να απελευθερωθούμε που αναζητάμε μάταια και που είναι τόσο περίπλοκη πια. Διακοπές σε υπολογισμένες στιγμές, χαμόγελα για ενθύμια φωτογραφίας.
Το μυαλό δεν ξεχνά, το σώμα αποζητάει τη λύτρωση από την καθημερινή ρουτίνα και την προσωρινή απελευθέρωση από την εργασία. Ο κόσμος εκείνος έχει τελειώσει, πρέπει όμως να μπορέσουμε, διαφορετικά αυτό το κεφάλαιο του καλοκαιριού θα λείπει.
Η απλή, ελληνική καλοκαιρινή ζωή που ο χρόνος περνάει αργά κι η κάθε έννοια γλυστράει στη ζέστη του καλοκαιριού και γίνεται σκόνη, κι η νύχτα απλώνεται ατελείωτη, γεμάτη όνειρα.
Μας λείπει αυτή η τεμπελιά των ανεπιτήδευτων στιγμών, τα μέρη που δεν πήγαμε, η αύρα ενός ατέλειωτου καλοκαιριού. Έφτασε στη μέση του το φετεινό καλοκαίρι, πέρασε με δουλειά, ας μην παραπονιόμαστε. Μακριά είναι ακόμα το τέλος του, γι’ αυτό συνεχίζουμε να το λαχταράμε από μνήμη ασυναίσθητα αυτοβιογραφική καθώς η πόλη κοιμάται και ξυπνάει αστράφτοντας στον ήλιο της κι όλοι προχωράμε ακόμη μια μέρα.
Η.Κ.