ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ {26 Ιουνίου} ***  Ένα πρωτότυπο διήγημα του κ. Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, πρώην προέδρου του Φαρμακευτικού Συλλόγου Ηλείας

 

26 ΙΟΥΝΙΟΥ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

 Ένα πρωτότυπο διήγημα του κ. Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, πρώην προέδρου του Φαρμακευτικού Συλλόγου Ηλείας

 

 

 

Φέτος τέτοια μέρα είπα να  πρωτοτυπήσω…

 

Αντί για τα λίγο πολύ γνωστά τοποθετήσεις, σχόλια, αναλύσεις και «προτάσεις» λέω να δώσω τον λόγο στον πατέρα ενός χρήστη…

 

Τα λέει ΟΛΑ…

 

ΟΛΑ

 

Δεν έχει νόημα να προσθέσεις κάτι και ούτε να κάνεις κάποιο σχόλιο.

 

Πάμε …

 

Και ψυχραιμία

.

Μπήκε με φόρα.

 

Σαν να μην έβλεπε μπροστά του.

 

Δεν μίλησε καθόλου.

 

Ούτε καλημέρα.

 

Πήγε κατ ευθείαν στο γραφείο και άρχισε να ψάχνει.

 

Βρήκε τα τσιγάρα που ήξερε ότι είναι συνήθως κάπου εκεί….

 

Κάθισε σε μια καρέκλα και αμίλητος άναψε ένα.

 

Το τελείωσε με τρεις ρουφηξιές.

 

Μετά άναψε και δεύτερο.

 

Με κοιτούσε αμίλητος με μάτια κατακόκκινα, σχεδόν βουρκωμένα.

 

Η αναπνοή του μετά το δεύτερο τσιγάρο σαν κάπως να ηρέμησε.

 

«Ξέρεις ρε κατά τύχη είμαι εδώ.

 

Ναι ξέρω τι σου λέω.

 

Ναι κατά τύχη.

 

Λίγο ακόμη και τώρα θα ήμουν στην Αστυνομία.

 

Στην εισαγγελία, στα δικαστήρια.

 

Τέλος πάντων κάπου εκεί.

 

Ναι ρε ξέρω πολύ καλά τι σου λέω.

 

Mη με κοιτάς έτσι.

 

Αν δεν ήμουν τώρα εδώ σίγουρα θα ήμουν στην Αστυνομία και στον Ανακριτή.

 

Τι να σου εξηγώ τώρα.

 

Τα έχουμε πει τόσες φορές.

 

Ξέρεις όλη την κατάσταση.

 

Ξέρεις πολύ καλά και από πρώτο χέρι τι τραβάω τόσα χρόνια.

 

Σήμερα έφτασα στα όρια μου.

 

Έτυχε να λείπουν όλοι από το σπίτι.

 

Μου ζήτησε πάλι λεφτά

 

Έστριψε το μάτι μου.

 

Δεν έβλεπα μπροστά μου.

 

Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα και δεν ήξερα τι έκανα.

 

Κάποια στιγμή είπα ότι δεν πάει άλλο και ότι είναι πλέον η ώρα να τελειώνουμε.

 

Τον άρπαξα από το λαιμό και τον έσφιγγα με όση δύναμή μου είχε μείνει.

 

Είπα μέχρι εδώ, δεν πάει άλλο.

 

Να φύγει το ένα παιδί που έτσι και έτσι είναι φευγάτο για να γλιτώσουν τα άλλα δύο που δεν φταίνε και τίποτα.

 

Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγινε.

 

Μη με ρωτάς.

 

Δεν θυμάμαι τίποτα.

 

Αλήθεια σου λέω.

 

Έχω ένα μεγάλο κενό……

 

Απλώς κάποια στιγμή σαν να ξύπνησα.

 

Τρόμαξα.

 

Άρχισα να τρέμω.

 

Τα χέρια μου πλέον δεν με άκουγαν.

 

Δεν μπορούσα να συνεχίσω πλέον….

 

Τον άφησα και τον πέταξα με φόρα στο κρεβάτι.

 

Έφυγα τρέχοντας σαν να με κυνηγούσαν.

 

Γύρισα από την εξώπορτα πανικόβλητος να δω αν τελικά ήταν ζωντανός.

 

Μετά πήγα στο αυτοκίνητο.

 

Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί μέσα για να μπορέσω να πάρω ανάσα.

 

Δεν με χώραγε ο τόπος.

 

Ήθελα να φύγω μακριά.

 

Πολύ μακριά.

 

Όμως δεν είχα πού    να πάω.

 

Δεν ξέρω γιατί ήλθα εδώ.

 

Και το σημαντικότερο δεν ξέρω πώς ήλθα εδώ.

 

Αν με ρωτήσεις κάτι για τον δρόμο δεν θυμάμαι τίποτα.

 

Οδηγούσα σαν υπνωτισμένος.

 

Σχεδόν δεν έβλεπα μπροστά μου.

 

Απορώ και εγώ πως έφτασα σώος.

 

Δεν πιστεύω ότι δεν σκότωσα κάποιον άνθρωπο στον δρόμο και που δεν έπεσα σε κάποιο χαντάκι.

 

Ένα σου λέω.

 

Δεν πάει άλλο…..

 

Δεν πάει άλλο αυτό που ζω.

 

Φοβάμαι ότι την άλλη φορά δεν θα μείνω στην μέση.

 

Ναι όπως το είπα, δεν θα μείνω στην μέση.

 

Θα την τελειώσω την δουλειά.

 

Μη με κοιτάς έτσι και μη μου λες τίποτα.

 

Τα έχουμε πει τόσες φορές.

 

Δεν έχει νόημα τώρα να πεις εσύ κάτι.

 

Εγώ θα πω.

 

Το έχω ανάγκη στην κατάσταση που είμαι.

 

Θέλω να μιλήσω με κάποιον.

 

Κάπου να τα πω.

 

Γι αυτό ήρθα εδώ.

 

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι περνάω.

 

Κανείς.

 

Μόνο σε σένα μπορώ να τα πω και μόνο εσύ μπορείς να με ακούσεις.

 

Γι αυτό ήλθα εδώ.

 

Εσύ μη μου λες τίποτα.

 

Τίποτα.

 

Δεν υπάρχει λύση.

 

Ναι ρε δεν υπάρχει λύση.

 

Ξέρω τι σου λέω.

 

Και αυτό δεν το λέω πρώτη φορά.

 

Το ξέρω ότι το έχω πει και άλλες φορές.

 

Κάθε φορά που φτάνω στα όρια μου τρελαίνομαι και λέω τα ίδια και τα ίδια.

 

Όμως το πιστεύω ότι δεν υπάρχει λύση.

 

Και δεν υπάρχει λύση γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει πρόβλημα.

 

Ναι ρε έτσι είναι.

 

Πρόβλημα υπάρχει μόνο για μας που το ζούμε στο πετσί μας.

 

Αλλά με μας ποιος ασχολείται???

 

Και δεν μιλάμε για τα παιδιά.

 

Αυτά έτσι και έτσι δεν καταλαβαίνουν τίποτα.

 

Ναι μη με κοιτάς έτσι.

 

Τα παιδιά στην ουσία δεν έχουν κανένα πρόβλημα.

 

Στο έχω ξαναπεί και έχουμε διαφωνήσει.

 

Αυτά ρε δεν καταλαβαίνουν τίποτα.

 

Έχουν αφεθεί να τα πηγαίνει το κύμα.

 

Το μόνο τους ενδιαφέρον είναι να έχουν την δόση τους και όλα καλά.

 

Και ο κόσμος να καεί δεν θα πάρουν καν χαμπάρι.

 

Το μεγάλο πρόβλημα το έχουν οι οικογένειες.

 

Τι οικογένειες πλάκα κάνουμε τώρα??

 

Δεν μπορεί να μιλάς ρε καν για οικογένεια όταν μέσα στο σπίτι υπάρχει αυτό το πρόβλημα.

 

Γι αυτό σου λέω ότι μόνο για μας υπάρχει πρόβλημα.

 

Για κανέναν άλλον δεν υπάρχει.

 

Όλοι μας έχουν κυριολεκτικά γραμμένους.

 

Ακούω δηλώσεις διάφορων αρμοδίων….

 

Πρέπει να πουν κάτι έτσι για να το πουν και δεν διστάζουν να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα.

 

Διοργανώνουν και εκδηλώσεις.

 

Άλλοτε με ομιλίες από έδρας και άλλοτε χαζοχαρούμενες γιορτούλες τύπου Φεστιβάλ στις πλατείες, όπου πουλάνε μαλλί της γριάς και οι ειδικοί μιλούν για την πρόληψη και την θεραπεία.

 

Ποια πρόληψη ρε και ποια θεραπεία ρε….

 

Είμαστε καλά???

 

Να ρωτήσουν εμάς που βιώνουμε το πρόβλημα.

 

Ναι να ρωτήσουν εμάς.

 

Δεν έχει κανένα νόημα να περιμένουν να μιλήσουν τα παιδιά.

 

Τι να πούνε ρε αυτά???

 

Εμείς θα τους πούμε και για την πρόληψη εμείς θα τους πούμε και για την θεραπεία έτσι για να μάθουν και αυτοί όπως μάθαμε και μείς .

 

Κάποια στιγμή λέω να πάω κατά κει όταν είναι μαζεμένοι και να με γράψουν οι εφημερίδες.

 

Μιλούν για νέα προγράμματα και μου έρχεται να πετάξω την τηλεόραση από το παράθυρο.

 

Τα έχουμε δοκιμάσει όλα.

 

Ναι όλα.

 

Εσύ το ξέρεις αυτό μη τα ξαναλέω.

 

Μαζί τα ψάχναμε κάποτε…

 

Άλλοτε μιλούσες εσύ στο τηλέφωνο και άλλοτε εγώ.

 

Και κάποιες φορές θα θυμάσαι ότι άλλα έλεγαν σε σένα και άλλα σε μένα.

 

Μιλάμε για το απόλυτο χάος.

 

Προγράμματα από δω, προγράμματα από κει, κοινότητες ανοικτές, κοινότητες κλειστές, ομάδες, ψυχίατρους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και ό,τι άλλο βάλει ο νους σου.

 

Ό,τι μπορούσα να κάνω το έχω κάνει.

 

Ό,τι μου έλεγαν ότι έπρεπε να κάνω.

 

Τα αποτελέσματα τα βλέπεις.

 

Από το κακό στο χειρότερο.

 

Δεν συζητάω βέβαια για τα λεφτά.

 

Άστα να πάνε.

 

Έχουμε βγει οικογενειακώς στον δρόμο.

 

Είμαστε χρεοκοπημένοι και το ξέρουν όλοι.

 

Δεν ήμασταν πλούσιοι άλλα δεν είχαμε και την ανάγκη κανενός.

 

Σαράντα χρόνια δουλειά σαν το σκυλί.

 

Το πρωί στο γραφείο και μετά κατ΄ ευθείαν στα χωράφια.

 

Δεν μας είχε λείψει όμως ποτέ τίποτα.

 

Τώρα έχω καταφέρει να χρωστάω και αυτό με κάνει να ντρέπομαι.

 

Ναι και ντρέπομαι πολύ…

 

Δεν έχω μάτια να δω ούτε τον αδελφό μου γιατί και σε αυτόν χρωστάω .

 

Μερικά αμφιβάλλω αν θα μπορέσω ποτέ να τα επιστρέψω…

 

Και όμως κανείς δεν μιλάει για το οικονομικό αντίκτυπο αυτής της ιστορίας.

 

Κανείς

 

Και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι.

 

Όταν κάποιοι χρεοκοπούν την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι πλουτίζουν.

 

Έτσι ξέρω εγώ.

 

Δεν είναι ανάγκη να είσαι σπουδαγμένος στα οικονομικά για να το καταλάβεις.

 

Από μένα λοιπόν που έχω χρεοκοπήσει, που έχω βγει κυριολεκτικά στον δρόμο, κάποιοι άλλοι έχουν πλουτίσει και συνεχίζουν να πλουτίζουν.

 

Σε ποιόν να το πω??

 

Ποιος θα με ακούσει???

 

Άσε που μπορεί να βρω και τον μπελά μου.

 

Δεν μου φτάνουν όσα προβλήματα έχω να προσθέσω και άλλα???

 

Είναι σίγουρο ότι τώρα που θα γυρίσω σπίτι θα είναι εκεί και θα με περιμένει.

 

Θα με περιμένει και δεν θα θυμάται τίποτα.

 

Ναι άκου που σου λέω..

 

Είμαι σίγουρος ότι δεν θα θυμάται τίποτα και εννοείται ότι θα μου ζητήσει πάλι λεφτά για την δόση του.

 

Και αλίμονο αν δεν έχω.

 

Θα αρχίσει πάλι να ουρλιάζει, να κοπανάει το κεφάλι στον τοίχο, να πετάει καρέκλες να σπάει τα έπιπλα.

 

Μια τηλεόραση την έκανε κομμάτια και μετά δεν θυμόταν τίποτα.

 

Πήρα άλλη με δόσεις.

 

Τι να έκανα…..

 

Αμφιβάλλω όμως αν και αυτή θα γλιτώσει για πολύ…

 

Δεν ξέρεις τι είναι ρε να γυρίζεις σπίτι και να βλέπεις όλα τα έπιπλα καρέκλες, τραπέζια, σκρίνια, καναπέδες, να είναι στην μια πλευρά του δωματίου το ένα πάνω στο άλλο σαν να είχε γείρει το σπίτι, γιατί η μάνα του δεν είχε να του δώσει λεφτά.

 

Έπαθα την πλάκα μου όταν το είδα.

 

Δεν πίστευα στα ματιά μου.

 

Πού να τα πεις αυτά?

 

Ποιος θα σε πιστέψει??

 

Ποιος θα σε καταλάβει???

 

Αυτό γίνεται κάθε φορά όταν δεν έχω να του δώσω λεφτά.

 

Κάποτε είχε εξαφανιστεί από το σπίτι χωρίς να μας πει τίποτα.

 

Περίμενα μια δυο μέρες γιατί το είχε ξανακάνει.

 

Μετά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο.

 

Πήγα στην Αστυνομία.

 

«Ξέρεις κάπου θα την έχει αράξει με άλλους ομοιοπαθείς…

 

Τι να κάνουμε και μείς.

 

Κάνουμε ό,τι μπορούμε αλλά είναι πολύ δύσκολο να βγάλουμε άκρη.

 

Καταλαβαίνετε…..

 

Δεν είναι μόνο το δικό σας το παιδί.

 

Αν δεν κυκλοφορεί στα γνωστά στέκια είναι πολύ δύσκολο να το βρούμε αλλά θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν.

 

Τι άλλο να σας πούμε….»

 

Δεν είναι να το λέω σε κανέναν άλλα εκείνες τις μέρες, όσο έλειπε είχαμε ησυχάσει στο σπίτι.

 

Ντροπή να το λέω, μεγάλη ντροπή αλλά έτσι ήταν.

 

Αν θυμάμαι καλά πρέπει να είχε περάσει πάνω από μήνας

 

Ναι ρε δεν το πιστεύει άνθρωπος.

 

Ένα μήνα και βάλε, και αυτό άφαντο

 

Σκίστηκε η γη και το κατάπιε.

 

Και πού δεν είχα πάει και πού δεν είχα ρωτήσει.

 

Κανείς δεν ήξερε κάτι.

 

Κανείς δεν είχε δει κάτι

 

Και μετά νάτο εμφανίστηκε πάλι.

 

Γεια σας ήλθα….

 

Σαν να μη συνέβαινε τίποτα.

 

Σαν να είχε λείψει μόνο μια μέρα.

 

Και άντε πάλι από την αρχή.

 

Από κει που είχαμε μείνει.

 

Ποτέ δεν μάθαμε πού ήταν.

 

Δεν είχε και νόημα να τον ρωτήσουμε.

 

Εκεί δεν πίστευε ότι είχε περάσει τόσος καιρός που είχε φύγει από το σπίτι να τον ρωτήσουμε και πού ήταν??

 

Αν είναι δυνατόν….

 

Θυμάμαι κάποιος μου είχε πει τότε ότι το είχε δει ένα απόγευμα στην Εθνική Οδό, κάπου μια ώρα δρόμο από δω.

 

Έκανε λέει ωτοστόπ.

 

Θα σταματούσε αλλά το είδε τελευταία στιγμή.

 

Απ΄ ό,τι μου είπε, το είχε δει και άλλη φορά παλιότερα πάλι σε εκείνο το σημείο να κάνει ωτοστόπ.

 

Πήγα εκεί στο χωριό που είναι δίπλα και ρώτησα.

 

«Πού θα βρεις άκρη ρε φίλε.

 

Εδώ είναι η αγορά.

 

Τι αγορά …

 

Υπεραγορά και βάλε.

 

Όλοι εδώ έρχονται για προμήθειες.

 

Έρχεται πράμα, φεύγει πράμα

 

Πού να θυμάμαι φάτσες.

 

Κάθε καρυδιάς καρύδι περνάει από δω.

 

Κάθε μέρα πάνε και έρχονται.

 

Κόσμος και κοσμάκης.

 

Παλιές φάτσες, νέες φάτσες.

 

Όλοι κουτσοί στραβοί στον Άγιο Χαράλαμπο.

 

Ψωνίζουν και μετά χάνονται.

 

Δεν το ξέρεις??

 

Χρόνια τώρα όλοι από δω παίρνουν υλικό.

 

Γνωστό αυτό.

 

Ε ναι και χοντρικώς και λιανικώς.

 

Εδώ θα δεις κάποιους να έρχονται με αυτοκίνητα των 50.000 και άλλους με σαράβαλα των 1.000 ευρώ.

 

Και εννοείται ότι κάποιοι έρχονται με ωτοστόπ.

 

Είπαμε εδώ είναι η υπεραγορά.

 

Εσύ από πού είσαι???

 

Α καλά.

 

Κατάλαβα.

 

Από αυτήν την περιοχή όλοι εδώ ψωνίζουν κατ΄ αποκλειστικότητα.

 

Είναι, στο είπα, όλοι το ξέρουν αυτό.

 

Τι δεν καταλαβαίνεις….

 

Κάνουν ό,τι δεν ξέρουν τίποτα και περνάει ο καιρός.

 

Τίποτα άλλο δεν ξέρω αλλά και να ήξερα τι να σου έλεγα????

 

Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα και δεν θέλω να μπλέξω.

 

Έχω οικογένεια, έχω υποχρεώσεις…

 

Στο είπα δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη.

 

Για να μην σου πω ότι θα μπλέξεις

 

Εγώ ζω εδώ από μικρό παιδί.

 

Τα τελευταία χρόνια όμως τα έχω δει όλα και η κατάσταση δυστυχώς χειροτερεύει μέρα με την μέρα.

 

Ναι δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι και φοβάμαι πολύ.

 

Δεν είναι λίγο να βλέπεις κάποιους εκεί που πάνε στην καλή χαρά να πλακώνονται στην μέση του δρόμου και συ να μη ξέρεις τι να κάνεις και κατά πού να πας.

 

Μέχρι και μαχαιρώματα έχουμε δει.

 

Κάποιοι έχουν καταλήξει στο Νοσοκομείο αλλά δεν τρέχει τίποτα….

 

Αν μπορούσα να φύγω, θα έφευγα.

 

Και ελπίζω κάποια στιγμή να γίνει κάτι και να τα καταφέρω.

 

Εδώ δεν πάει άλλο…»

 

Έφυγα σαν χαμένος.

 

Τουλάχιστον έμαθα πού πάνε τα λεφτά μου όλα αυτά τα χρόνια.

 

Κάτι είναι και αυτό.

 

Μη ρωτήσω τι κάνει το Κράτος και αν έχουμε Κράτος.

 

Όταν βλέπεις όλη αυτήν την κατάσταση δίπλα σου, σε τι μπορείς να ελπίζεις ???

 

Κάτι ξέρω όταν σου λέω ότι το παιδί αυτό είναι για μένα χαμένο.

 

Ναι ρε χαμένο είναι.

 

Τα αλλά όμως πες μου τι φταίνε.

 

Σκέφτηκα μήπως με το να φύγει το ένα θα γλιτώσουν τα αλλά δυο.

 

Αυτό σκέφτηκα και με έπιασε το αμόκ στο σπίτι …

 

Αυτό είναι που με βασανίζει καιρό τώρα και αυτό κάποια στιγμή φοβάμαι ότι θα με οδηγήσει στον Εισαγγελέα.

 

Δεν βλέπω να την γλιτώνω…

 

Έτσι και έτσι ρε κάθε μέρα περιμένω ότι κάπου θα το βρουν και θα μου το φέρουν.

 

Μπορεί από κάποια λάθος δόση, μπορεί μετά από κάποιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

 

Κανείς δεν ξέρει…

 

Πάει καιρός τώρα που κάποια μέρα το έφεραν μεσάνυχτα λιώμα σχεδόν πεθαμένο.

 

Σίγουρα είχε πάρει την δόση του, πρέπει όμως να είχε φάει και κάποιες ψιλές…

 

Το άφησαν στην πόρτα χτύπησαν το κουδούνι και παραφύλαγαν στην γωνία.

 

Όταν είδαν ότι ανοίξαμε την κοπάνησαν.

 

Τρέχα γύρευε ποιοι ήταν.

 

Δεν ξέραμε τι να κάνουμε.

 

Άντε να πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο και να μας ρωτάνε πώς και πού.

 

Τι να λέγαμε???

 

Ευτυχώς κάποια στιγμή συνήλθε.

 

Δεν ήξερε πώς βρέθηκε εδώ, που ήταν πριν και τι είχε συμβεί.

 

Του έλειπε το κινητό.

 

Το πούλησε όπως το προηγούμενο ή του το πήραν???

 

Μπορεί και να μην ήθελε και να μας πει, μπορεί και να μην ήξερε…

 

Πάντως την άλλη μέρα πρωί πρωί εγώ έτρεχα να του πάρω καινούργιο κινητό.

 

Άλλες δόσεις εκεί και προχωράμε και όπου βγει…

 

Γι΄ αυτό σου λέω ότι το έχω πάρει απόφαση.

 

Θα πάει, πού θα πάει, ας πάει ρε αδελφέ λίγο νωρίτερα μπας και  γλιτώσουμε όλοι.

 

Εκεί έχω φτάσει.

 

Και αυτό είναι κατάντια.

 

Ξέρεις ρε τι είναι να μεγαλώνουν δυο παιδιά μέσα σε αυτές τις συνθήκες???

 

Τώρα μπαίνουν στην εφηβεία.

 

Θα αρχίσουν να βγαίνουν να κάνουν παρέες, να κάνουν σχέσεις.

 

Να προετοιμαστούν να διαβάσουν για να δώσουν εξετάσεις σε κάποια σχολή.

 

Τι θα κάνουν με αυτόν τον εφιάλτη που ζουν καθημερινά σε αυτό το σπίτι???

 

Πώς θα κυκλοφορήσουν με έναν αδελφό σεσημασμένο στην πιάτσα????

 

Ήδη και αυτά είναι δακτυλοδεικτούμενα και το ξέρουν.

 

Απ΄ ό,τι έμαθα στο σχολείο κάποια παιδιά ήδη αποφεύγουν να τα κάνουν παρέα.

 

Άσε που μπορεί και αυτά να τα μπλέξουν.

 

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου.

 

Δεν θέλει και πολύ….

 

Όλα αυτά σκέφτομαι και πετάγομαι τα βράδια στον ύπνο μου.

 

Πηγαίνω στην κουζίνα και καπνίζω με τις ώρες.

 

Έχω περάσει τα τρία πακέτα την ημέρα, κάποιες φορές φτάνω και τα τέσσερα.

 

Και η μεγάλη μου ατυχία είναι ότι δεν έχω πάθει ακόμη καρκίνο.

 

Ναι ατυχία είναι, ξέρω τι λέω…

 

Δεν ανάβω φως να μη με βλέπει η γειτονιά.

 

Λένε που λένε μη δίνω και άλλα θέματα.

 

Πηγαίνω πάλι στο κρεβάτι όταν δεν με κρατάνε άλλο τα πόδια μου.

 

Όταν είμαι έτοιμος να πέσω από την καρέκλα

 

Δεν ξέρω από πότε έχω να κοιμηθώ όλη την νύχτα.

 

Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα…

 

Τίποτα.

 

Και αυτό το τίποτα είναι που με σκοτώνει.

 

Δεν αντέχω άλλο.

 

Πολλές φορές έχω σκεφτεί να πάω να στουκάρω με το αυτοκίνητο.

 

Τι είχα και τι έχασα.

 

Έτσι και έτσι τώρα ζωή δεν έχω.

 

Δεν είναι ζωή αυτό που ζω.

 

Σκέφτομαι όμως ότι αυτό θα λύσει το δικό μου το πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα για τους άλλους θα γίνει ακόμη χειρότερο.

 

Η γυναίκα μου δεν αντέχει άλλο.

 

Κυριολεκτικά έχει κλατάρει.

 

Έχει πάρει σβάρνα τους γιατρούς

 

Πότε τον ένα, πότε τον άλλον.

 

Δεν της βρίσκουν κάτι συγκεκριμένο.

 

Όλοι της λένε να μην στεναχωριέται.

 

Λες και είναι εύκολο να γυρίσει τον διακόπτη.

 

Πόσα όμως να αντέξει και αυτή.

 

Πόσα…

 

Και για πόσο καιρό…

 

Κάνει κουράγιο όσο μπορεί για να μην δημιουργήσει πρόβλημα στα άλλα παιδιά.

 

Όσο είμαστε μπροστά φαίνεται κάπως ψύχραιμη.

 

Όταν λείπουμε όλοι, τότε είναι που ξεσπάει.

 

Πολλές φορές την έχω δει κλαμένη.

 

Δεν της λέω τίποτα…

 

Τι να της πω….

 

Καταλαβαίνω ότι αυτή περνάει πολύ πιο δύσκολα από μένα.

 

Εγώ βγαίνω και λίγο από το σπίτι.

 

Παλιότερα πήγαινα στο καφενείο.

 

Τώρα δεν πάω.

 

Δεν αντέχω γιατί νιώθω ότι όλοι με κοιτούν περίεργα.

 

Κάποιες φορές όμως πάω στα χωράφια.

 

Δεν έχω κουράγιο πλέον για δουλειές, αλλά κάπου σκορπάει το μυαλό μου.

 

Κάπου ξεχνιέμαι έστω και για λίγο

 

Αυτή όμως εκεί 24 ώρες την ημέρα σπίτι.

 

Έχει και τα αλλά δύο παιδιά να φροντίζει.

 

Και κάθε μέρα να μου λέει πόσο φοβάται μη μπλέξουν και αυτά.

 

Γι αυτό σου λέω δεν έχει κανένα νόημα, να πάω να στουκάρω

 

Αν πρέπει να φύγει ένας πρέπει να είναι αυτό το παιδί.

 

Τρελαίνομαι και μόνο που το σκέφτομαι.

 

Τρελαίνομαι …

 

Άναψε ένα τρίτο τσιγάρο.

 

Πήρε και ένα για τον δρόμο και έφυγε σχεδόν τρέχοντας.

 

Απ΄ έξω μου πέταξε ένα γεια …