ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ * Ποίηση * του συμπολίτη σ. Οδοντίατρου Γιώργου Σταθόπουλου
Ποίηση
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Του συμπολίτη σ. Οδοντίατρου Γιώργου Σταθόπουλου
Ταξιδεύοντας,
το βλέμμα μου αντικρύζει τις κορυφές των βουνών,
σκεπασμένες μ΄ένα μεταξωτό κάλυμμα,
απ΄ άσπρα σύννεφα.
Στη μνήμη μου έρχεσαι Εσύ, αγαπημένη μου,
ξαπλωμένη στο κρεββάτι,
σκεπασμένη με τα κεντημένα απ΄΄ τα χέρια σου
άσπρα μεταξωτά σεντόνια.
Φαντάζομαι το χέρι μου να ταξιδεύει,
χαϊδεύοντας το κορμί σου
και να κοιτάζω τα μάτια σου,
που μοιάζουν με πύλες παραδείσου.
Τα φρύδια σου, φτερά αγγέλου,
στολίζουν τα σμαραγδένια σου μάτια,
που πετούν σε πτήσεις ηδονικές,
σαν μετέωρο σώμα στο σύμπαν.
Μες απ΄ τα πυκνά μαλλιά σου,
Σαν χαίτη ρωμαλέου λιονταριού
περνά ελεύθερος ο άνεμος.
Τα δάκριά σου μαργαριτάρια γίνονται,
στέμμα, που ομορφαίνει το πρόσωπο σου.
Επειδή τα χρυσά ρούχα, σκλάβους μας κάνουν,
τα όνειρά μου θα ντύσω με τα δικά σου ρούχα,
με λεβάντα και αγριοχαμόμηλο μυρωδιά ποτισμένα, 1.
προσφορά από το θείο κορμί σου.
Πλάσμα ντυμένο μ΄αγάπη, στολίδι του νου,
έκρηξη στο μυαλό, καλπασμός στην καρδιά.
Στο λαιμό σου περιδέραιο φοράς,
το μοσχομυρισμένο μ΄αγριολούλουδα λιβάδι.
Ω! Αγάπη μου. Από τα δροσερά σου χείλη,
φεύγουν κελαδήματα πουλιών.
Ω! Αγάπη μου, είσαι η σάρκα, που παλεύει τα ρίγη ,
στη διαδρομή που κάνει, για να συναντήσει το πνεύμα.
Η αγάπη δεν έχει μέτρο, μόνο τρόπο.
Άραγε πού να πηγαίνει η αγάπη όταν πεθαίνει;
Ή κουράζεται ή ξαποσταίνει;
Πάντα στη μνήμη μένει γραμμένη.
Άδικα μας φέρεσαι χρόνε θεριστή.
Τις αγάπες, σαν στάχια τις θερίζεις,
τις πνίγεις μέσα στον πόνο,
τους παίρνεις την πνοή.
Ικέτης στα πόδια σου πέφτω.
Την ελπίδα στείλε την θαλερή,
στις χαραματιές του κορμιού να χορεύω,
αγκαλιά μ΄αυτή π΄αγαπώ.
Γ.Δ.ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ 2.