Ο θάνατος είναι σκληρός όπως το πετρωμένο ψωμί — στο στόμα ορφανού παιδιού και σε ξεγελά — το άρωμα κάποιας μοναχικής πικροδάφνης. — Αποχαιρετισμός στον εξαίρετο συμπολίτη Τάκη Βασ. Χρήστου

Τάκη φίλε, πώς τα΄φερε έτσι ο καιρός?

 

 

<<Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις

να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν εκείνους

που χάθηκαν μέσα στον ύπνο  τους πελαγίσιους τάφους,

όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν

κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί

που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη (…)

{Γιώργου Σεφέρη  <<Επιφάνια, 1937>>

****************************************************************

Ο θάνατος είναι σκληρός όπως το πετρωμένο ψωμί

στο στόμα ορφανού παιδιού και σε ξεγελά

το άρωμα κάποιας μοναχικής πικροδάφνης.

****************************************************************

Με αυτούς τους τρεις ποιητικούς μου στίχους  και πιο πάνω το απόσπασμα από το συγκλονιστικό ποίημα <<Επιφάνια>>, του Γιώργου Σεφέρη, αποχαιρετώ με βαθιά θλίψη, μια φιλία πενήντα χρόνων!

Ο Τάκης Χρήστου, γιος του αείμνηστου Βασιλείου Χρήστου, που είχε υπηρετήσει στην ΥΕΒ, από τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 10 Ιουλίου 2024, δεν βρίσκεται πια στην αγαπημένη του οικογένεια, στους φίλους του, στον κόσμο…  Ταξιδεύει για άλλους κόσμους αστρικούς…  Και όταν εκεί, στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίου, το βαρύ χέρι του θανάτου ετοιμαζόταν να του αφαιρέσει τη ζωή,  σήκωσε το δικό του χέρι και με γλυκόηχο άκουσμα, είπε στη γυναίκα του Βίλμα, που παράστεκε στο πλευρό του,  <<σ΄αγαπώ>>!!  Το παιδί του ο Νικόλας με τη γυναίκα του Νικολέττα τον κοιτούσαν στα μάτια, μία μορφή, μία εικόνα, ο πατέρας τους!   Και  τότε φτερούγισε σαν ατρόμητο πουλί η γενναία καρδιά του, στα 75 του χρόνια,  και ήταν μια χαρά μέχρι πριν από έξι μήνες, που άρχισε σιγά σιγά να παλεύει με το ανίκητο πρόβλημα υγείας του.

Ο Τάκης  Βασ. Χρήστου ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του υπηρέτησε για 35 χρόνια στον ΤΟΕΒ Αμαλιάδας, απ΄όπου και συνταξιοδοτήθηκε πριν από έξι χρόνια και άρχισε να ασχολείται πιο εντατικά με την αγροτική ζωή και τη μεγάλη αγάπη του στα σκυλιά, στο κτήμα του  στο Κατσικάρι Πύργου.

Στην προσωπική του ζωή δημιούργησε μία εξαιρετική οικογένεια με τη σύζυγό του Βίλμα Ρήγα, συνταξιούχο της Εισαγγελίας Ηλείας, και απέκτησαν δύο εκλεκτά παιδιά, την Στέλλα,  Γεωπόνο, που σε λίγους μήνες θα φέρει στη ζωή το πρώτο εγγονάκι του, που πλέον δεν θα το δει,  και τον Νικόλα, φαρμακοποιό,  που από τον Σεπτέμβρη του 2017,  διατηρεί στο Πράσινο Ηλείας το δικό του φαρμακείο.

Η εξόδιος ακολουθία έλαβε χώρα σήμερα Πέμπτη 11 Ιουλίου 2024, στις 10.30 το πρωί, στον Ι.Ν. Αγίων Πάντων Πύργου, όπου προέστη ο π. Γρηγόριος Πάπαρης συνεπικουρούμενος από τον πρωτοπρεσβύτερο ιερέα π. Κων. Παπαδημητρίου και τον ιερέα π. Χρήστο Αργυρόπουλο.

Πλήθος κόσμου παρέστη για τον τελευταίο χαιρετισμό, ένδειξη της καθολικής εκτίμησης που έχαιρε μέσα στην κοινωνία, για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την ευγένειά του, την απέραντη καλοσύνη του  και το εγκάρδιο χαμόγελό του! Επίσης παρέστησαν ο Δήμαρχος Πύργου Στάθης Καννής, ο Αντιδήμαρχος Πύργου Νίκος Θεοδώρου, ο πρώην Νομάρχης Ηλείας Χαράλαμπος Καφύρας, ο Δασάρχης Πύργου Παναγιώτης Λάττας κ.ά.

Η ΑΥΓΗ Πύργου αποχαιρετά έναν πιστό φίλο της Εφημερίδας μας, καθώς  και προσωπικό φίλο.  Συλλυπούμαστε θερμά τη σύζυγό του, τα παιδιά του, τα αδέλφια του Καίτη και Τάκη Μπούλιαρη, με την κόρη τους Νάνσυ, καθώς και όλους τους άλλους συγγενείς.

Τάκη, αδερφικέ φίλε, πώς τα ΄φερε έτσι ο καιρός?  Χιλιάδες εικόνες περνούν από το μυαλό μου στα τόσα πολλά χρόνια εγκάρδιας και αδιάκοπης φιλίας.  Ρε φίλε, σου αφιέρωσα ένα τραγούδι του Κώστα Χατζή, που κάποτε το τραγουδούσαμε παρέα, το <<δε βαριέσαι αδερφέ>>!  Με τους ήχους αυτού του τραγουδιού θα περάσεις,  παρέα αυτή τη φορά με το συμπαντικό φως,  στο Αρχιπέλαγος των Άστρων! Κάποια στιγμή θα ξανατραγουδήσουμε από εκεί ψηλά το <<δε βαριέσαι αδερφέ>>!  Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η ζωή!

Αντίο φίλε…

ΑΝΚ