ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ **** Η χούντα των Ελλήνων Συνταγματαρχών **** Αποβολή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης. **** Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Γρηγ. Κυριακόπουλος, ΥποστράτηγοςΤατρός ε.α. Νευροχειρουργός
ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
Η χούντα των Ελλήνων Συνταγματαρχών
Αποβολή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης
( Α΄ΜΕΡΟΣ)
Μελέτη – Έρευνα – Επεξεργασία
Κωνσταντίνος Γρηγορίου Κυριακόπουλος
Υποστράτηγος Ιατρός ε. α. Νευροχειρουργός
1 .
Τον Σεπτέμβριο του 1967, η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία και Ολλανδία
έφεραν την «Ελληνική Υπόθεση» στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, κατηγορώντας την Κυβέρνηση των
χουντικών, για παραβίαση της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ)
από την Χούντα, η οποία είχε καταλάβει την εξουσία την 21 η Απριλίου 1967,
προβάλλοντας το επιχείρημα της δήθεν «δημόσιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που
απειλούσε το έθνος».
Το 1969, η Επιτροπή διαπίστωσε σοβαρές παραβιάσεις πολλών άρθρων της
Σύμβασης. Η χούντα αντέδρασε αποχωρώντας από το Συμβούλιο. Η υπόθεση έλαβε
σημαντική κάλυψη από τον διεθνή Τύπο, γιατί ήταν «μία, αν όχι, η σημαντικώτερη
από τις υποθέσεις στην ιστορία της Σύμβασης».
Η χούντα για την επιβολή του πραξικοπήματός της είχε χρησιμοποιήσει
ψεύτικα στοιχεία για την κατάληψη με τη βία της διακυβέρνησηςς της χώρας. Οι
τακτικές αυτές σύντομα έγιναν στόχος κριτικής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση
του Συμβουλίου, αλλά η Ελλάδα ισχυρίστηκε ότι ήταν απαραίτητες για δήθεν
επαπειλούμενη κομμουνιστική ανατροπή και δικαιολογημένες σύμφωνα με το άρθρο
15 της ΕΣΔΑ.
Μια δεύτερη υπόθεση, που κατατέθηκε από τη Δανία, τη Νορβηγία και τη
Σουηδία για πρόσθετες παραβάσεις, ιδίως του άρθρου 3, που απαγόρευε τα
βασανιστήρια, κηρύχθηκε παραδεκτή τον Μάιο του ίδιου έτους. Το 1968 και στις
αρχές του 1969, μια Υποεπιτροπή πραγματοποίησε κλειστές ακροάσεις σχετικά με
την υπόθεση, και ξεκίνησε την διερεύνηση των γεγονότων, κατά τη διάρκεια των
οποίων ανέκρινε μάρτυρες, αλλά η οποία διακόπηκε λόγω των συχνών εμποδίων,
που παρενεβάλλοντο από την χουντική Κυβέρνηση.
Η πρώτη παραβίαση του άρθρου 3 διαπιστώθηκε στην Ελληνική περίπτωση,
με μεταχείριση, που ισοδυναμούσε με βασανιστήρια. Συνήθως ο βασανιζόμενος
ξυλοκοπείτο άγρια, απειλείτο με εικονικό θάνατο, του αρνιούνταν φαγητό και φως για
μέρες, ή υποβαλλότανε σε μεγάλη ποικιλία άλλων βασανιστηρίων, όπως φάλαγγα,
σεξουαλική κακοποίηση, ασφυξία, στραπάτσο, ξυλοδαρμό με σάκους άμμου, ή
σύρματα με κόμπους, γκλόμπς, χτυπήματα στο στομάχι, τράβηγμα μαλλιών, εξαγωγή
νυχιών των χεριών και των ποδιών, κάψιμο και ηλεκτροσόκ.
Η λέξη «βασανιστήρια» χρησιμοποιείται, για περιγραφεί μεταχείριση, που
ενίοτε έχει σκοπό, απόκτηση πληροφοριών, ή ομολογιών, ή επιβολή τιμωρίας, είναι
δε γενικά μια επιβαρυντική μορφή παλιανθρωπιάς.
Και η πρόκληση ψυχικής οδύνης αποτελούσε μέρος της παραβίασης του
άρθρου 3, που ισοδυναμούσε με βασανιστήρια. Αυτό μπορεί να φαίνεται εκπληκτικό,
δεδομένων των αποτελεσμάτων ορισμένων ειδών ψυχικής βλάβης. Για παράδειγμα, η
στέρηση, ή η πρόκληση θορύβου και του φωτός προκαλεί επιθετικότητα, άγχος, στρες
και παραισθήσεις, αυξάνοντας τον κίνδυνο καρδιακής νόσου, ή προσβολής. Εξ άλλου
οι περιπτώσεις, όπου μια μέθοδος αποσκοπεί στην πρόκληση ψυχικής οδύνης έχει
χρησιμοποιηθεί και είναι μορφή κακομεταχείρισης. Για να είναι η κακομεταχείριση
«απάνθρωπη» πρέπει να φθάσει σε ένα επίπεδο, με ταπεινωτική μεταχείριση, ή
τιμωρία.
1 Η παρούσα μελέτη αποτελεί συντόμευση μεγάλης μελέτης άνω των 400 σελίδων με τον ίδιο τίτλο,
που υπάρχει στο αρχείο του Συγγραφέα. Περιέχει ολόκληρο το πόρισμα.
2
Η Υποεπιτροπή υπέβαλε την έκθεσή της στην Επιτροπή τον Οκτώβριο του
1969. Σύντομα διέρρευσε στον Τύπο και συζητήθηκε ευρέως, στρέφοντας την
Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη εναντίον της Ελλάδας.
Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να εξεταστούν κάπως εν εκτάσει τα
γεγονότα που σχετίζονται με την πραγματικά σημαντική αυτή περίπτωση και να
παρουσιαστεί το πόρισμα συμπυκνωμένο. Επίσης θα θιγεί η ευνοϊκή σε αντιμετώπιση
των χουντικών από την Κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης του 1974.
Ένα συνονθύλευμα ανθρώπων, που φέρανε τον τίτλο του Έλληνα
Αξιωματικού εσφετερίστησαν τα δικαιώματα της ελεύθερίας του λαού και
εγκαθίδρυσαν την 21 η Απριλίου 1967 μια στυγνή δικτατορία στηριζόμενη στο ψέμμα
με κύριο έμβλημά της τον αντιμομμουνισμό που κατέτρυχε το μυαλό τους. Όμως η
«Δημοκτατία ουδέποτε δικαίω κατελύθη». Οι επιβάτες της εξουσίας, έγιναν
«ειχειρηματίες της εξουσίας», όπως τους απεκάλεσε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής
Δημ. Παπασπύρου σε ομιλία του στη Βουλή τον Ιανουάριο 1975. Είπε : «Ο τόπος είχε
παραδοθεί σε μια ομάδα του υποκόσμου, που δεν αφήκαν αθλιότηα και παρανομίαν
που να μην την πράξουν». Και δυστυχώς για την Ελλάδα διατηρήθηκε μέχρι την 23 η
Ιουλίου 1974, όταν καταρρέοντας εγκατέλειψε την εξουσία αφήνοντας πίσω της
συντρίμια, με χειρότερο την καταστροφή της Κύπρου. Συνεπώς σαν πραξικόπημα
ουδέποτε δημιούργησε δίκαιο, όπως ισχυρίζονταν οι χουντικοί και ενστερνίσθηκαν
πολλοί νομικοί και η πλειοψηφία των δικαστών. Η 21 η Απριλίου του 1967 αποτελεί
μια από τις αποφράδες ημέρες για την Ελλάδα οδήγησε δε τη χώρα σε ένα νέο
Μεσαίωνα.
Οι χουντικοί από την πρώτη στιγμή κυβέρνησαν εκμεταλλευόμενοι την
διάθεση του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου για συνταγματική εκτροπή εκ μέρους του.
Έτσι με το «ψευδεπίγραφο» βασιλικό Διάταγμα 280 της 21 ης Απριλίου 1967
εγακτέστησαν την δικτατορία τους. Οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν ο,τιδήποτει
ἀλλο, παρά αξιωματικοί και όπως έχει πεί απόστρατος στρατηγός οι περισσότεροι
κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού τους βίου δεν είχαν διατάξει ποτέ «πύρ»,
δηλώνοντας με αυτό την στρατιωτική τους ανεπάρκεια και την ενασχόλησή τους με
δολοπλοκίες. Το πραξικόπημα κατά βάση ήταν αντιστρατιωτικό. Γιατί δεν εξηγείται
ότι αμέσως μετά την εγκαθίδρυσή του προέβη σε μαζικές αποτάξεις και αποστρατείες
πάνω απὀ 1500 αξιωματικών.
(ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ :
Η αντιμετώπιση των χουντικών στη Μεταπολίυευση>>