Η Βία κατά των Γυναικών στην Ελλάδα *** Ένα εξαιρετικό άρθρο, μια φωνή που έρχεται από το μέλλον! *** Γράφει η εκπαιδευόμενη στη Δημοσιογραφία μαθήτρια Β΄Λυκείου Χριστίνα Σεχάι
Η Βία κατά των Γυναικών στην Ελλάδα
Γράφει η Χριστίνα Σεχάι, μαθήτρια Β΄Λυκείου εκπαιδευόμενη στη Δημοσιογραφία

Κάθε μέρα που ξημερώνει, κάπου μια γυναίκα στην Ελλάδα ξυπνά με φόβο. Φοβάται τον σύντροφο, τον πρώην, ακόμα και τον άγνωστο στο δρόμο. Φοβάται μην κάνει το παραμικρό λάθος, μην κοιτάξει κάποιον παραπάνω, μην πει κάτι που θα εξοργίσει, μην αψηφήσει όσα η κοινωνία επιβάλλει ως «κανονικότητα». Φοβάται ακόμα και να βγει έξω μόνη της το βράδυ. Πριν φύγει από το σπίτι, σκέφτεται, τι θα φορέσει. Μήπως είναι πολύ κοντή η φούστα; Μήπως η μπλούζα δείχνει «προκλητική»; Μήπως ένα βλέμμα ή μια κίνηση παρεξηγηθεί; Ζούμε σε μια κοινωνία που αντί να διδάσκει στους άνδρες να σέβονται, <<διδάσκει>> στις γυναίκες να φοβούνται.
Η βία όμως δεν είναι πάντα ορατή. Πολλές γυναίκες ζουν μέσα σε σχέσεις που τις περιορίζουν, που τις υποτιμούν, που τις απειλούν με σιωπή, με έλεγχο, με ψυχολογική καταπίεση. Η σωματική βία είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Λεκτικές προσβολές, συνεχής έλεγχος, οικονομική εξάρτηση, απειλές για τα παιδιά ή για την ίδια τη ζωή τους … Όμως όλα αυτά είναι όψεις της ίδιας τρομακτικής πραγματικότητας.
Πολλές γυναίκες που υπήρξαν θύματα βίας, δυστυχώς, κουβαλούν μέσα τους ενοχές και τύψεις. Νιώθουν πως ίσως έφταιξαν οι ίδιες, πως «προκάλεσαν» ή «δεν αντέδρασαν σωστά». Η κοινωνία συχνά τις κάνει να πιστεύουν πως αν ντύνονταν αλλιώς, αν μιλούσαν διαφορετικά, αν έμεναν στο σπίτι, ίσως να μην είχαν πάθει τίποτα… Όμως η αλήθεια είναι μία και αδιαπραγμάτευτη: καμία γυναίκα δεν φταίει για τη βία που δέχεται. Ποτέ. Για κανέναν λόγο. Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά και μόνο σε εκείνον που ασκεί τη βία, όχι στο θύμα που την υφίσταται.
Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά ακούμε τη λέξη «γυναικοκτονία». Δεν πρόκειται για «έγκλημα πάθους». Είναι εγκλήματα μίσους, ελέγχου, ιδιοκτησίας. Γυναίκες δολοφονούνται επειδή τόλμησαν να πουν «όχι», να ζητήσουν ελευθερία, να σταθούν στα πόδια τους. Σε όλη την Ελλάδα κάθε νέα υπόθεση προσθέτει ένα ακόμη όνομα στη μαύρη λίστα. Και πίσω από κάθε όνομα, υπάρχει μια ζωή που χάθηκε, ένα χαμόγελο που έσβησε, μια φωνή που δεν πρόλαβε να ακουστεί.
Δεν είναι μόνο οι ενήλικες γυναίκες. Τα μικρά κορίτσια είναι τα πιο αθώα θύματα μιας κοινωνίας που δεν έχει μάθει ακόμα να προστατεύει. Εκείνα που θα έπρεπε να παίζουν, να γελούν, να ονειρεύονται, γίνονται θύματα κακοποίησης, εκμετάλλευσης και, κάποιες φορές, δολοφονίας. Η τραγική περίπτωση της Σοφίας Γρίβα, μιας κοπέλας που δολοφονήθηκε, συγκλόνισε όλη την Ελλάδα. Η Σοφία ήταν γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες, αλλά η ζωή της κόπηκε απότομα, αφήνοντας πίσω πόνο και οργή. Κάθε τέτοια ιστορία είναι μια υπενθύμιση πως η βία δεν γνωρίζει ηλικία, τόπο ή κοινωνική τάξη, είναι παντού γύρω μας.
Και ακόμα κι όταν οι γυναίκες βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν, συχνά συναντούν αδιαφορία, δυσπιστία ή καθυστέρηση από τις αρχές. Οι γραμμές SOS, τα συμβουλευτικά κέντρα και οι οργανώσεις προσφέρουν βοήθεια, αλλά δεν αρκούν. Χρειαζόμαστε ουσιαστική προστασία, πραγματική δικαιοσύνη και παιδεία που να διδάσκει σεβασμό από μικρή ηλικία.
Η 25η Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, δεν είναι απλώς μια ημερομηνία. Είναι μια κραυγή. Μια υπενθύμιση για όλες όσες χάθηκαν, για όλες όσες παλεύουν, για όλες όσες φοβούνται ακόμη να μιλήσουν. Είναι μια ημέρα αφιερωμένη στη φωνή, σε εκείνη που δεν πρέπει να σιγήσει ποτέ ξανά.
Δεν είναι εύκολο να γράφω για όλα αυτά. Είναι πιο εύκολο να σωπαίνω. Αλλά η σιωπή δεν σώζει. Μιλάω γιατί θα μπορούσα να είμαι εγώ. Θα μπορούσες να είσαι εσύ. Θα μπορούσαν να είναι οι φίλες μας, οι αδερφές μας, οι μητέρες μας, οι κόρες μας. Και για αυτό δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε, να διεκδικούμε, να απαιτούμε. Δεν θα αφήσουμε άλλες γυναίκες να φοβούνται, δεν θα αφήσουμε άλλα παιδιά να υποφέρουν, δεν θα αφήσουμε άλλο θάνατο να μείνει ατιμώρητος.
Μέχρι τη μέρα που η λέξη «γυναικοκτονία» θα υπάρχει μόνο στα λεξικά, μέχρι η βία να γίνει πραγματικά αδιανόητη, εμείς θα μιλάμε, πρέπει να μιλάμε… Η φωνή μας σώζει. Η σιωπή σκοτώνει. Η Σοφία μπορεί να έφυγε, αλλά η φωνή της θα συνεχίσει να μας θυμίζει ότι δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε.
Για όλες μας, για τα κορίτσια που μεγαλώνουν σήμερα, για όσες χάθηκαν, πρέπει να μιλάμε, να απαιτούμε, να προστατεύουμε, να αλλάζουμε την κοινωνία προς το καλύτερο…
Δεν θα σωπάσουμε ποτέ ξανά! Η φωνή μας είναι η δύναμή μας και η αλλαγή που απαιτούμε θα γίνει πραγματικότητα.
Χ.Σ.