Μία ωραία φράση*η βαμμένη μελαγχολία πικρή χαρά της άνοιξης* από το Χρονογράφημα της Ήρας Κ.
Το Χρονογράφημα της Δευτέρας
με την Ήρα Αλ. Κάζογλη
Η ζωή, τώρα
Η ζωή στη χώρα μας εξακολουθεί εγκλωβισμένη σε αφηγήσεις με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, σκιές πολέμου και αντιπαραθέσεις. Όλες οι ειδήσεις ένα σκοτάδι. Η ψυχική υγεία μας κλονίζεται.
Την ίδια εποχή, στην Ιαπωνία οι κερασιές άνθισαν. Οι Ιάπωνες μαζεύτηκαν πολλοί μαζί για να απολαύσουν το θέαμα των υπέροχα εύθραυστων ροζ λουλουδιών της κερασιάς. Και να γιορτάσουν ένα πανάρχαιο έθιμο, το Χανάμι, που υμνεί την ομορφιά των λουλουδιών, μετά από δύο χρόνια απαγόρευσης, λόγω της πανδημίας.
Μέσα στο μαύρο, η φύση συνεχίζει την πορεία της, κι ο κόσμος γίνεται χρώματα. Μικρές μωβ φωτιές, κίτρινες λάμψεις, ή κατακόκκινες, σαν τις παπαρούνες, ξεχύνονται τα χρώματα.
Η βαμμένη μελαγχολία πικρή χαρά της άνοιξης έρχεται να μας θυμίσει ότι ο κανονικός κόσμος των ανθρώπων δεν έχει τελειώσει. Ανεξάρτητα από τη δική μας διάθεση και συνείδηση η άνοιξη, όπως κάθε χρόνο, δοξάζει τη μεταβολή.
Επιδρά περίπλοκα στις αισθήσεις και μεταβάλλει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις εικόνες μιας απερίγραπτης καθημερινότητας.
Όμως οι άνθρωποι, έξω, δεν αντέχουν τους ανθρώπους. Κι έχουν καιρό να φανούν τα χελιδόνια. Πόσο μπορεί ένας στρατός από ανθισμένες κερασιές να φέρει πίσω τη ζωή μας τώρα;
Η ζωή είναι μπροστά και περιμένει. Κι έξω η άνοιξη έχει τη δική της μυρωδιά από ανθισμένα δέντρα και χωμάτινη σκόνη. Κι έναν αέρα που φυσάει ένα κρεμασμένο παλιό, ξηλωμένο πουλόβερ.
Η.Κ.