Ένα ποίημα της εκπαιδευόμενης στη Δημοσιογρφία Χριστίνας Σεχάι για την Αγροτιά! (Αποκλειστικά δικό της δίχως την παραμικρή παρέμβαση)
Ένα ποίημα της εκπαιδευόμενης στη Δημοσιογρφία Χριστίνας Σεχάι για την Αγροτιά! (Αποκλειστικά δικό της δίχως την παραμικρή παρέμβαση)

Η αγροτιά που σβήνει
Η αγροτιά πεθαίνει αργά,
μέσα σε χωράφια που δεν ανταμείβουν πια τον κόπο.
Άνθρωποι που μεγάλωσαν τη γη
βλέπουν τον ιδρώτα τους να χάνεται.
Οι τιμές ανεβαίνουν, τα έσοδα πέφτουν,
κι ο αγρότης μένει μόνος,
με τη γη του βαριά
και το μέλλον αβέβαιο.
Γι’ αυτό βγαίνουν στους δρόμους.
Όχι από συνήθεια,
αλλά από ανάγκη.
Τα τρακτέρ δεν κάνουν θόρυβο —
μιλούν.
Η αγανάκτηση δεν είναι θυμός χωρίς λόγο,
είναι η φωνή όσων δεν ακούστηκαν.
Είναι η κραυγή μιας αγροτιάς
που αρνείται να σβήσει σιωπηλά.
Γιατί η αγροτιά δεν τελειώνει εδώ.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν,
που στέκονται όρθιοι στη γη τους
και διεκδικούν το δίκιο τους,
υπάρχει ελπίδα.
Η γη αντέχει.
Και μαζί της αντέχουν κι αυτοί
που δεν έμαθαν να εγκαταλείπουν.
Χ. Σ.