ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΚ — *ασιδέρωτο πουκάμισο*
ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΚ
ασιδέρωτο πουκάμισο
Οι μέρες περνούν σαν ένα ασιδέρωτο πουκάμισο
με τις μνήμες σου να βγαίνουν αθέλητα μπροστά σου
όπως μια απλή καλημέρα που λες στο δρόμο.
Τι και αν γύρισες τον κόσμο όλο το ίδιο κάνει
με εκείνους που δεν ταξίδεψαν ποτέ τους
όχι γιατί δεν το μπορούσαν και ούτε από φόβο
για τις άγνωστες μέρες σε άγνωστους τόπους
αλλά για ένα και μόνο λόγο σαν δεμένο σύννεφο
καθώς σε όλη τη ζωή τους κομπολόγια κρατούσαν
με χάντρες βαριές για ν΄αποδιώξουνε τη μοίρα τους.
Οι μέρες περνούν σαν ένα ασιδέρωτο πουκάμισο
κι εσύ πάει καιρός που τα φοράς ασιδέρωτα
δίχως να νοιάζεσαι καθόλου για τους τύπους
μιας ασίγαστης υποκριτικής κοινωνίας
μα και αν το καλοσκεφτεί κανένας συντροφιά
με κάποια από τις αγαπημένες του υπάρξεις
οι άνθρωποι δεν θα ΄πρεπε να κρίνονται
από τα ρούχα που έχουν και που φοράνε.
Στη θάλασσα που γνώρισες κάποιον έρωτά σου
δεν έχει σημασία ποιες σε αγάπησαν
ούτε κι εκείνες που σε παράτησαν
εδώ η θάλλασσα βγήκε προς τα έξω
μα το μυαλό σου όλο εκεί τριγυροφέρνει
και ψάχνεις να βρεις ίχνη πάνω στην άμμο
που δεν υπάρχουν πια τα έσβησε η θάλασσα.
Ο έρωτας νικάει το χρόνο ολομέτωπα
σα γιατρικό που διώχνει τις ρυτίδες
σα μια ευχή και σαν ελπίδα για όλους
είτε βλέπουν όνειρα είτε όχι και όμως
οι μνήμες βγαίνουν μπροστά
σπάσε τις αλυσίδες
η πιο μεγάλη σκλαβιά είναι οι ψευδαισθήσεις
αντιτάξου και να δεχτείς τη μοίρα των θνητών.
Οι μνήμες είναι αδυσώπητοι κριτές
και σε μαστιγώνουν κάθε μέρα και νύχτα
για πράγματα που δεν έπρεπε να γίνουν
και για λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν.
Μόνη παρηγοριά η θάλασσα που τη βλέπεις
ή που τη φέρνεις στο μυαλό σου γεννήτρα
της ζωής πριν και μετά από σένα και σ΄αυτή
θα πεις τα μυστικά της ψυχής σου
θα μονολογήσεις εκεί που σκάει το κύμα
και θα κοιτάξεις πέρα στον ορίζοντα
που όσο και να ταξιδέψεις θα μένει μακριά σου.
Στη θάλασσα θα πεις τον πόνο της καρδιάς σου
για τους έρωτες που σε γύριζαν πάντα πίσω
και θα ανοίξεις τις σκέψεις σου μιλώντας
για το πού μπορεί να φτάσει το ερωτικό πάθος
που βασανίζει τόσους ανθρώπους
και τα κύματα
θα αγκαλιάσουν να ξέρεις τα δικά σου πάθη.
Οι μνήμες βουλιάζουν και αυτές μαζί
με τους ανθρώπους που λύγισαν τα πόδια τους
μείνε όρθιος εσύ ορίζεις τη ζωή σου
σπάσε τις αλυσίδες και ελευθερώσου
η θάλασσα ανήκει σε όλους
κάντη και δική σου
κι εκείνη θα ανοίξει διάπλατα τη θωριά της
και τη μεγάλη αναρχική αγκαλιά της
να σε δεχτεί
από τότε που η ζωή σου έγινε
δίχως να το ξέρεις
ένα πεντακάθαρο ασιδέρωτο πουκάμισο.
Ποίηση ΑΝΚ <<ασιδέρωτο πουκάμισο>>
Πύργος Ηλείας 17 του ανεξερεύνητου Σεπτέμβρη 2024.-