Ένα κείμενο της Λ. Δ. μια δυνατή κραυγή για τις πυρκαγιές που αφανίζουν την Ελλάδα …
Όμορφη χώρα, όμορφα καίγεται
Γράφει η συνεργάτιδα της <<Α>> συγγραφέας και ποιήτρια Λίτσα Δημητροπούλου
(Φωτογραφία Αρχείου από τις φονικές πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία)
Η φωτογραφία, ζωντανή στην ψυχή μας, είναι από τις φωτιές του 2007 στην Ηλεία. Η φωτιά κατέβαινε, μαινόμενη, από το δάσος του Λαπίθα και έγλειφε τα πρώτα σπίτια του χωριού μου. Τρόμος, σοκ, πανικός, πένθος. Βιώσαμε αλλόκοτες, τρομακτικές, μη διαχειρίσιμες καταστάσεις. Θρηνήσαμε ανθρώπινες ψυχές, κλάψαμε περιουσίες, φυσικό περιβάλλον, απανθρακωμένα αθώα πλάσματα του δάσους. Με στοιχειώνει ακόμα η μυρωδιά της καψαλισμένης ανθρώπινης σάρκας πάνω στα φορεία, στα Νοσοκομεία… Μια μόνιμα ανοιχτή πληγή!
Η ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Όμορφη χώρα όμορφα καίγεται. Μόνο οργή πλέον, θλίψη δεν έχει απομείνει άλλη. Οργή για τους κατώτερους των περιστάσεων και ανεύθυνους πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς που περιφέρονται, κατόπιν καταστροφής, ως κιθαρωδοί και τυμπανιστές στο ελεγειακό σκηνικό για να εκμαιεύσουν προσωπικά και κομματικά οφέλη. Αδέκαστοι τυμβωρύχοι. Ο στρατηγός άνεμος, η κλιματική αλλαγή, οι εταιρείες εμπρησμών, η ατομική ευθύνη, κ.ά, δεν αντιμετωπίζονται με τα “ποτιστήρια”, ούτε με τα λιβανιστήρια και τα γκλομπς. Απαιτείται σοβαρός σχεδιασμός!
Ένα άι σιχτίρ σε όλους τους ανεύθυνους. Ένα ηχηρό άι σιχτίρ. Ελπίζω μονάχα στα νιάτα κι ας τα έχουν καρατομήσει στην κυριολεξία.